Mazen in de netkous

 "Daarom hebben we deze maand een heel nummer over het belang van klaarkomen, de orgasmekloof en seks anno 2023", "Easy Toys, Greater joys", "Love Sex, Durex" 

Jullie denken wellicht dat ik op de Kamasutra beurs ben of zo, maar niks is minder waar. Ik heb ook niet via slinkse wijze content voor volwassenen weten te kraken. Nee, nee, ik heb gewoon de radio aanstaan tijdens mijn werkdag. Of ik zit gewoon 's avonds tv kijken om een uur of 19.00. Ik herhaal; tijdens mijn werkdag of ‘s avonds om een uur of 19.00! Dat zijn volgens mij vrij reguliere tijden en tevens tijden dat jonge luisteroortjes en kijkoogjes ook nog vol open staan. 

Nu, heb ik zelf geen kinderen, maar ik kan me voorstellen dat dit ouders in een lastig parket kan brengen en dat je dat toch niet zo fijn vindt. Of zouden veel ouders van nu blij zijn met een dergelijke kans om het gesprek over seks aan te gaan? Ik sprak laatst met een bevriend stel die onlangs aan hun kinderen van 7 en 9 konden gaan uitleggen dat die Easy Toys geen speelgoed voor hen verkoopt. Terwijl ze gewoon fijn als gezin naar Lachen om Homevideo’s aan het kijken waren. Mijn vrienden hadden naar eigen zeggen deze “kans” toch nog even willen bewaren todat hun kroost iets ouder is.

Hoe kan het dat we op films en videogames een strenge PEGI rating toepassen, maar dat in reclames eigenlijk gewoon alles kan? Dat de dames en heren in erotische programma’s verbannen zijn naar latere tijdstippen of zelfs aparte zenders, maar we de termen en attributen wel gewoon heel de dag kunnen verkopen? 

Misschien ben ik wat ouderwets, maar de opvoeding over seks vind ik iets tussen ouder en kind. Laat het aan ouders over wanneer en hoe ze hun kinderen tekst en uitleg willen geven over seks. En dus niet naar aanleiding van een of andere reclame, waarvan een marketing bobo dacht dat het een goed idee was. 

Is de oplossing een PEGI rating voor reclames? Het leek mij een goed plan om per reclame een tijdstip van uitzenden eraan te verbinden. Maar ik ben bang dat we eindigen met het idee van weer een gehaaide marketing kneus die kans ziet om de reclameblokken te verlengen door eerst verplicht de PEGI rating uit te zenden voor iedere reclame en dan pas de reclame zelf. Er is altijd wel iemand die hoe dan ook de mazen in de netkous vindt. 

Je mannetje staan

Mijn Duitse collega's hebben vandaag vrij en dat is niet voor niets. Het is vandaag Internationale Vrouwendag! Een vrije dag hebben vind ik altijd een goed idee, maar ik vraag me altijd weer af of het in stand houden van een speciale dag voor een specifieke groep er niet juist voor zorgt dat je een uitzondering blijft? Er is toch ook geen mannendag?

Maar goed, Internationale vrouwendag dus. Ik hoorde van een vriendin met een eigen bedrijf dat ze door haar buitenlandse mannelijke werknemer gefeliciteerd werd en hij vroeg haar man wat voor speciaals hij voor haar ging doen vandaag. Haar man had geen flauw idee. Het moet hier nog een beetje doorsijpelen, die vrouwendag.

Over werk gesproken, daar gaat het veelal om, hé? Vrouwen willen gelijke rechten, dezelfde banen kunnen krijgen als mannen met bijbehorende salarissen. In de 43 jaar dat ik hier op ons aardbolletje rondloop hoor ik niet anders. Voor de campagne "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid... in de techniek" was ik net te vroeg. Ik wilde eventueel wel een technische kant op, maar mijn decaan gaaf aan dat ik zo goed met mensen ben en beter de verzorgende kant op kon gaan. Ik luisterde en uiteindelijk ben ik via SPW en de Pabo, op scholen, callcenters en weet ik wat allemaal gewerkt en sinds 5 jaar werk ik als Gametester en niks maakt me blijer. Je komt uiteindelijk toch wel waar je moet zijn en juist door die ervaring op scholen en andere werkplekken kon ik deze kans grijpen.

Wat me altijd opvalt is dat die vrouwen die het hardst gillen over gelijkheid in functie en salaris het nooit over vacatures als bouwvakker of vuilnisman (of is het vuilnisophaler?) gaat. Schijnbaar willen de carriere tijgers ook echt alleen maar op kantoor rondrennen. Dat klopt ook wel, want degene die de handen uit de mouwen willen steken, die doen dat ook gewoon. Die gaan gewoon werken en creëren hun eigen kansen en voorwaarden. En dat gaat ze prima af ook, vandaar dat ze aan het werk zijn en niet zitten te huilen bij een of ander praatprogramma. Het voelt toch altijd een beetje als een kind dat zijn of haar zin niet krijgt en dan net zo lang gaan jengelen totdat de ouder zwicht. Vrouwen die blijven doorzeuren totdat ze hun zin krijgen. Misschien zijn ze gewoon product van hun opvoeding en hebben ze nooit geleerd hun mannetjes te staan?

Lekker warm

 "Wij zijn gewoon open, maar houden de deur dicht. Zo houden wij het warm binnen." 

Een rondje door mijn stad en ik geloof dat iedere winkel een dergelijke tekst heeft hangen. Ik had er bordjes van moeten laten maken, dan was ik nu baantjes aan het trekken in mijn eigen geldpakhuis.

Al jaren vraag ik me af wat dat voor ziekte is, dat winkels hartje winter de verwarming op tropisch zetten, zodat het personeel nog steeds in een shirtje kan rondhangen met de deuren wagenwijd open. Er zal vast een of andere marketinggoeroe hebben geroepen dat dit de gast (niet je klant) een meer welkom gevoel geeft, of dat je je business letterlijk moet openen want dat is meer transparant. Dat soort kneuzenpraat, en ja, gezond verstand verliest het nu eenmaal van marketing.

Een aantal jaar geleden, toen we toch al aardig gingen nadenken over hoe we een beetje zuiniger met ons aardbolletje konden omgaan, leek mij dat een hele logische en eenvoudige stap. Doe de deur dicht, wanneer je de verwarming aanzet, doe je thuis toch ook? Ik heb het ook wel eens geprobeerd aan te kaarten tijdens een winkelbezoek, maar het hertje achter de balie keek naar me alsof ik een auto met hele grote koplampen was. "De deuren dicht? Dan denken mensen dadelijk dat we dicht zijn!" Waar komt die angst vandaan? De lichten zijn nog steeds aan, het personeel loopt rond en het is een winkelpand. Wat denk je dat mensen denken; leuke voorstelling, zo midden in de winkelstraat? 

Toch lijkt er licht aan de horizon, want twee á drie corona sluitingen verder en daarbij nog eens prijzen die lekker de pan uitrijzen, dan ga je als winkeleigenaar toch eens achter je oren krabben en bekijken hoe er geld kan worden bespaard. Die goeroe kan nog zo'n prachtige marketingstrategie hebben uitgestippeld, maar als het om geld gaat switchen we al snel naar een andere strategie: het financieel overlevingsinstinct!

Maar dingen doen financiële overweging roept nou niet bepaald een warm gevoel op bij de mensheid. Ook daar heeft de marketinggoeroe een oplossing voor, de tactiek is aangescherpt en afgestemd op de huidige crisistijd. Zeg dat je het voor het milieu doet. Niets werkt zo goed op het geweten van mensen als het idee dat ze iemand steunen die staat voor een betere wereld. Hartverwarmend toch, hoe iedereen begaan is met het milieu.

Camping brandertjes

Wauw, dat ik nog leef. Zo'n bijna-dood ervaring is toch wel heftig, hoor. En het is waar, je weet pas wat je hebt als je het bijna kwijt bent.

In 2009 en 2010 ging ik namelijk met vrienden naar het metalfestival Graspop. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en aangezien ik toch altijd belachelijk vroeg wakker ben, offerde ik me op om de groep te zien van een goeie bak koffie en eieren met spek. Dan heb je natuurlijk gas nodig om te koken.

Ik heb zo'n heel handig kookstel in een koffer aangeschaft. Gasflesje erin en je kan aan de slag. Dat ding heeft een breder oppervlak dan een blauw gasflesje, dus veel stabieler en veiliger, was mijn redenering. Maar niks veilig! Ik ben door het oog van de naald gekropen, blijkt nu. Die dingen ontploffen massaal. Zeker bij langdurig gebruik en ik maar voor tien man eieren bakken 's ochtends. Ik heb mijn vrienden bijna de dood ingedreven. Zo krijgt het gezegde culinaire uitspatting wel een andere betekenis.

Het schijnt door warmte te komen. Geweldig toch! Een gaskookstel wat kan ontploffen bij te veel warmte. Daar is over nagedacht. Een ijsje kan ik om smelten te voorkomen snel opeten en uit de zon houden. Maar niet koken op een gaskooktoestel, dan valt de functie van het beestje wel een beetje weg.

Ik heb de mega ontploffingen gezien tijdens de nieuwsuitzending en ik moet zeggen dat ik mensen ken, die met een bus haarlak, een aansteker en een goeie scheet meer indruk weten te maken. Opvallend vond ik ook wel dat dit nieuws naar buiten komt, zonder dat er huilende consumenten in beeld komen. Geen jammerende campingeigenaren met kraters in hun veld, geen midlife veertiger die de zin van het leven weer ziet, geen mensen zonder ledematen. Niks van dat alles. Er was dus niemand te vinden in Nederland die een dergelijke ontploffing had meegemaakt.

Volgens mij is deze pre-komkommertijd prietpraat veroorzaakt, doordat een paar verveelde Mythbuster-Wannabees bij NWA zin hadden in een nieuwe uitdaging en zijn gaan kijken hoe ze gaskookstellen konden laten ontploffen. Vervolgens moeten ze hun tijd wel bij de baas kunnen verantwoorden, dus dan maar een waarschuwing het land in. Een echte actie volgt er namelijk niet, alleen dat het NWA vindt dat die toestellen niet veilig zijn en dat ze " uit handel genomen zouden moeten worden."

Dus als je dit jaar eens wilt survivallen, is dit kooktoestel een onmisbaar item. Je mag schijnbaar van geluk spreken als je na gebruik nog leeft.

Rpg @Female-Gamers.nl

Wat is jouw favoriete game genre? Ga je voor de actie van shooters, het gruwelen in horror games, of houd je het liever bij schattige spelletjes zoals Animal Crossing? Ik vind heel veel genres leuk om te spelen. Maar wat me niet zo trekt zijn de rpg's (Role Playing Game).

Dat komt denk ik, omdat ik niet zo geduldig ben. Ik heb geen zin om eerst een personage tot in detail te customizen, ik wil geen opdrachten doen voor totaal hulpeloze personages en ik wil me niet aansluiten bij een guild. Daar komt nog bij dat ik eindeloos allerlei powers en skills moet upgraden, maar dat kan pas als je genoeg experience points hebt verzameld. Saai, duurt lang!

Daar word ik toch verdrietig van. Ik speel liever spellen waar tempo in zit en niet al te lang duren. Zo'n 18 uur gameplay vind ik gek genoeg. Uncharted en Resident Evil bijvoorbeeld, gedachteloos maaien zonder me druk te hoeven maken of ik wel genoeg experience verzamel. Het enige wat beter wordt zijn je wapens, maar dat is omdat je simpelweg wapen 1 voor wapen 2 omruilt. Niet in een winkel, maar je blaast zijn eigenaar eerst even uit de weg. Hoppa!

Vijanden omver maaien vind ik altijd een goed idee. Bij Alice: Madness Returns krijg je de tofste wapens voor deze taak. Oke, die kun je wel upgraden en je health trouwens ook. God of War dan, Kratos is toch onoverwinnelijk? Maar inderdaad, zijn health en wapens zijn ook te upgraden.

Ehm, ik kan nog veel meer favoriete titels opnoemen, maar ze hebben bijna allemaal wel een soort upgrade systeem en zodra ik in een spel verschillende outfits kan kiezen, vind ik dat wel een leuk extraatje. Daarbij speel je in iedere game een character, een rol. Het is niet zo dat ik al die heldhaftige daden zelf uitvoer.

Hmm, eigenlijk is iedere game een Role Playing Game. Wauw, dan ben ik toch meer rpg-gamer dan ik dacht.

Mijn vader, de kei

Mijn vader waardeert onze zelfgemaakte cadeaus nog altijd het meest. Voor Vaderdag een versierde steen voor een kei van een vader. Onze kerstballen van stof mochten zonder probleem de boom in. Brievenopeners, asbakken, schilderijtjes. Alles kreeg een ereplaats. Ik heb op de Biologische School gezeten en we maakten een keer zelf een kaasje. En wie at 'm op? Mijn papa. Maar het allerleukst vindt hij een gedicht. (bij ons thuis een "gedichie" genoemd)

Mijn vader is vandaag, 30 april, jarig. Voorheen werden de vlaggen altijd uitgehangen op zijn verjaardag, maar vandaag valt het een beetje tegen. Daarom hoop ik zijn dag toch nog speciaal te maken met een zelfgemaakt gedicht.

Mijn papa is de sterkste van allemaal,
Hij maakte van onze jeugd een te gek verhaal.
Niets is mijn vader te zot,
En hij repareert altijd alles wat is kapot. (Kom, kom, van een kind van 7 vinden jullie zo'n kromme zin ook schattig)
Je opvoedingstactiek was soms wel wat frappant,
Maar als ik er op terugkijk meesterlijk briljant.
Je behoedde ons voor het stappen in een bak met teer,
Wel lachen dat je er toen zelf in stapte, die keer.
Uitleggen kan je ook heel goed,
Maar na de vijftiende keer voordoen, weet ik echt wel hoe ik een luikje verven moet.
Een tuinhuisje bouwen werd tevens dikke pret,
Vooral als je de deur er verkeerd om inzet.
Als ik je aankijk zie ik in je ogen nog altijd een beetje bezorgdheid,
Ik weet het, ook al ben ik inmiddels 34 ik blijf je kleine meid.
Ik zie in je ogen ook veel liefde en vertrouwen in mij,
Daardoor ben ik geworden wie ik ben, want jij bent mijn kei.

Den oude doosch @ Female-Gamers.nl

Ik vraag me al een tijdje af wat er met die dozen is gebeurd, die een jaar of vijftien geleden standaard de verpakking waren van een game. Waarom zijn ze er niet meer?

Wat een plezier was dat vroeger. Je kocht een game en haalde een hoesje uit een kartonnen doos. Een veel te grote kartonnen doos overigens, maar die zagen er gaaf uit. Die liet je dan vervolgens jaren op je kamer staan. Die dozen vormden een verzameling op zich. Waarom zijn ze verdwenen? Ik heb nooit een reden gehoord waarom ze niet meer als verpakking worden gebruikt.

Zou het een financiële reden hebben? Want het is eigenlijk gewoon heel duur verpakkingsmateriaal. Het moest er wel aantrekkelijk uitzien, voor de consument. Een papieren cover in een plastic hoesje zal vast goedkoper zijn. Als je dat voordeel niet doorrekent naar de klant, maak je natuurlijk meer winst.

Of zouden er milieufanatiekelingen zijn opgestaan? Dat er iemand tijdens een vergadering wakker werd en bedacht dat dit wel eens de besparing van het jaar zou kunnen zijn? Dat hij of zij is gaan uitrekenen hoeveel bomen we wereldwijd konden besparen als die kartonnen dozen zouden verdwijnen?

Ik draaf waarschijnlijk door. Misschien is er niet echt een reden waarom de dozen weg zijn. Ik vind het alleen zo jammer, want ik merk dat het een stukje extra plezier opleverde. Dat gevoel herleefde ik toen ik Skylanders begon te spelen. Iedere keer het uitpakken van die figuurtjes, het werd telkens weer eventjes Sinterklaas. Ik heb zelfs een keer een paar figuurtjes laten inpakken als cadeautje. Zogenaamd voor een neefje, maar degene die dubbelveel uitpakplezier had, was ik natuurlijk.

Grappig is dat. In sommige dingen blijven we kleine kinderen. We kunnen allerlei spullen hebben, maar het fijnste is toch nog steeds een kartonnen doos.