Verantwoordelijk @ FemaleGamers.nl

“Ben jij verantwoordelijk?” Tijdens mijn meest recente sollicitatiegesprek werd me deze vraag gesteld. En hoe langer ik erover nadenk, hoe moeilijker deze vraag wordt. Wanneer ben je verantwoordelijk? Ik heb geen kinderen, ben niet getrouwd en geen vaste baan. Ik heb wel een hypotheek en twee katten die na veertien jaar nog steeds leven in goede gezondheid. Telt dat?

Toen de film 101 Dalmatiërs van Disney uitkwam, ontstond er een run op dalmatiërpuppy’s. Kinderen en ouders die het toch wel heel leuk leek, om zo’n schattig hondje in huis te hebben. Dat zo’n hondje groot wordt en dan wel veel aandacht, eten en beweging nodig heeft, wordt nog wel eens vergeten.

Nintendo kreeg medelijden met al die gevlekte hondjes in het asiel en heeft Nintendogs en Cats ontworpen. Om mensen die geen hond of kat kunnen nemen vanwege financiën, allergieën of gebrek aan ruimte, toch het genot van een huisdier te kunnen bieden. En erg handig om te testen of jij (of een familielid) wel toe bent aan een huisdier. Het digitale huisdier heeft namelijk dezelfde zorg nodig als een gewone hond of kat. Voeren, spelen, opvoeden, het hoort er allemaal bij. Het huisdier reageert zelfs op je stem.  Het enige verschil  is dat je digitale pup niet om je aandacht kan vragen, zolang je DS uitstaat. Een echte hond of kat kun je niet uitzetten.

Misschien is dat een goede test voor het asiel of de fokker. Hier heb je een DS met digitale honden en katten. Als die over twee weken nog leven en gelukkig zijn, dan kun je een echte meenemen. Dat is dan trouwens wel de gaafste achievement die je kunt verdienen.

Oud en grijs @ Female-Gamers

Ik ben de oudste van de crew van female-gamers en over de dertig. Dan wordt je geacht om verstandig te zijn en eens stil te staan bij later.

Daar ben ik altijd al slecht in geweest. Ik wist nooit precies wat ik wilde worden en om eerlijk te zijn, weet ik het nu nog niet. Ik heb geen kolossale bedragen gespaard, snap niks van beleggen en door al mijn uitzend- en vervangingswerk heb ik inmiddels geen pensioengat, maar een pensioenkrater.

Eén ding weet ik wel, ik wil geen kinderen. Maar als ik dan aan later denk, vraag ik me af of ik niet zal vereenzamen. Ik vraag me af hoe snel je naar een bejaardenhuis of iets dergelijks kan. Ik heb vroeger op een internaat gezeten (mijn ouders zijn schippers) en ik vond dat altijd wel gezellig. Ik zie het al voor me dat ik later met een groep vrienden in zo’n bejaardenhuis terecht kom. Dat lijkt me wel gezellig.

Nu wil het toeval dat ik veel gamende vrienden heb. En wij zijn niet de enige. Ik denk dat de bejaardenhuizen er over een tijd heel anders uitzien. We  worden uiteindelijk allemaal bejaard. Zouden we dan een aparte gamers afdeling kunnen krijgen? Een grote zaal met allemaal pc’s aan elkaar gekoppeld via een netwerk? Kunnen we lekker tegen elkaar gamen. Er zijn geen activiteitenbegeleiders meer nodig, wel een goeie technische dienst. 

Er zijn nu al ouderen die gamen, maar die zijn echt nog in de minderheid. Dus daar wordt in bejaardenhuizen nog geen rekening mee gehouden. Maar hoe zou dat over een tijdje zijn? Ik vind het ineens een stuk aantrekkelijker om oud te worden. 

Slimme Surprise

Wij moeten de economie erboven op helpen. De crisis die niet door het volk is veroorzaakt, moet wel door het volk worden opgelost. We moeten het geld laten rollen. We moeten niet bang zijn een huis te kopen. We moeten onze grote aankopen niet uitstellen. Ondanks deze tranentrekkende oproep van onze minister president,  is er tot op heden nog niet echt gehoor aan gegeven. We houden de hand op de knip en de centjes in het spaarvarken. Nu schijnt er al enigszins een lichtje aan de horizon. Maar het gaat allemaal niet snel genoeg, dus de trukendoos wordt geopend.

Roepen dat iemand iets moet gaan doen, heeft vaak het tegenovergestelde effect. Het werkt beter om het leuk en vooral goed te verpakken. Zodat de ander het niet doorheeft. En dat is precies de tactiek die nu is toegepast. Het voortbestaan van Zwarte Piet ter discussie stellen bijvoorbeeld. Meteen staat iedereen op scherp. Niemand komt met z’n handjes in wat voor kleur dan ook aan het sinterklaasfeest. Facebookpagina’s, demonstraties, alles is uit de kast getrokken om te laten weten dat we dit niet pikken. En als we dadelijk in de winkel staan om iets aan te schaffen voor de viering van dit feest, kopen we lekker iets extra’s. We zullen de wereld eens laten zien, dat er met ons feest niet te sollen valt. En de volgende golf komt er aan, want nu worden de kerstliedjes ter discussie gesteld.

Niet aardig, wel slim. Punten voor de creatieve en goed verpakte manier om de crisis aan te pakken. Goeie surprise, om maar even in het thema te blijven.

Wintertijd - @ Female-Gamers.nl

In het voorjaar gaat de klok vooruit, in het achterjaar gaat de klok achteruit. We zitten weer in de wintertijd. Werd het vorige week om 18.00 uur donker, nu zitten we al om 17.00 uur in de schemer.

Ik heb er geen last van en ik hou wel van die afwisseling. Maar andere mensen schijnen spontaan in een winterdepressie te schieten. Dus in deze column wil ik gamers met een winterdepressie een hart onder de riem steken, door een paar uitstekende tips mee te geven. En we blijven Female-Gamers, dus inclusief gamesuggesties om de winter goed door te komen.

Tip 1: Warm drinken houd je lijf lekker warm. Dus laat maar komen die thee, warme chocomelk en glühwein. Een erg leuke game waarin je kan deelnemen aan een te gek theepartijtje is Tim Burton’s Alice in Wonderland. Wil je meer actie? Ga dan het gevecht aan, gewapend met een theepot in Alice Madness Returns.

Tip 2: Een echte vrouwentip: Trakteer jezelf op leuke winterkleding en accessoires. Een leuke sjaal, zachte trui en een warme winterjas. Een erg leuke manier om kleding en combinaties uit te proberen vanuit je warme gamerstoel, is SSX 3. Je kan je personage uitrusten met de coolste en beste boards, maar ook erg leuke kleding uitzoeken. Persoonlijk vind ik dat Zoey Payne erg veel gave kledingstukken heeft om uit te kiezen.

Tip 3: Je zou een wintersport vakantie kunnen boeken. Lekker snowboarden, skiën en langlaufen in een dik pak sneeuw. Het kan natuurlijk zijn dat je je geld liever niet in één grote klap uitgeeft. Juist voor die mensen raad ik Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen: Sotsji 2014 aan. Vanuit je luie stoel genieten van wintersport. Wil je toch liever de wintersport een beetje aan den lijve ondervinden, maak dan gebruik van Wii Fit in combinatie met het Wii Balance Board. Schansspringen is een unieke ervaring die je in het echt niet zomaar zal doen.

Tip 4: En geniet gewoon van de dingen die de winter uniek maken. Je kan lekker naar buiten voor een sneeuwballen gevecht, schaatsen of een sneeuwpop maken. Ben je nou niet zo’n outdoor type? Dan kan je dit soort dingen ook weer in games beleven. Een sneeuwbalgevecht kun je Beyond Two Souls spelen. En in de spellen uit de Super Mario Bros serie kwam er ook altijd wel een leuk sneeuwlevel voorbij.

Tip 5: Helpt bovenstaande allemaal niet? Speel dan Uncharted 2, waarin Nathan Drake zich ook miserabel voelt in de sneeuw. Misschien word je dan uiteindelijk blij doordat iemand anders het nog slechter heeft dan jij.

Zombies @ Female-Gamers.nl

Mocht je je vervelen, ga dan eens het internet op. Gun jezelf een plezier en ga eens checken hoe gek mensen zijn. Bijvoorbeeld hoeveel mensen zich daadwerkelijk voorbereiden op een zombie apocalyps. Schitterend om te lezen, er zijn zelfs mensen die geld verdienen met het uitbrengen van boeken met survivaltips voor een zombie apocalyps. Geweldig toch!

En volgens mij is het niet voor niks. Ik heb het idee dat de zombie apocalyps al werkelijkheid aan het worden is. Het is echter zo geniepig langzaam gegaan dat we het niet hebben gemerkt. Een goeie 20 jaar geleden kwam de mobiele telefoon in ons leven. Een prachtig medium om makkelijker in contact te komen met een ander. Die telefoons werden eerst steeds kleiner, maar daarna steeds groter. En om nog makkelijker met de ander in contact te komen, kwam er social media. En inmiddels kunnen we onze sociale media checken en onderhouden op onze mobiele telefoon. Ik ben een grote fan van mobiele telefoons. Ik vind ze handig en doe er werkelijk alles mee. Ik houd mijn agenda bij, beheer mijn mail, luister muziek en maak foto’s. En Facebook vind ik hartstikke leuk, om te zien waar mijn vrienden mee bezig zijn en om te laten weten hoe het met mij gaat. Oh ja, ik kan er trouwens ook mee bellen en sms-en.

Maar volgens mij hebben die mobieltjes een schaduwzijde die een daadwerkelijke zombie apocalyps veroorzaakt. Een zombie maakt een afwezige indruk, reageert niet op zijn eigen naam en beweegt langzaam. Als ik buiten rondloop, heb ik wel eens het gevoel dat de zombie apocalyps gevaarlijk dichtbij is. Mensen lopen alleen maar op een schermpje te koekeloeren. Ik weet wel waarom al die schermen kapot gaan, want niemand let meer op of kijkt uit voor elkaar. Misschien dat ik toch maar even dat boek met die survivaltips ga bestellen. Voor de zekerheid. Of zou er ook een app van zijn?

Dank u Sinterklaasje

Lieve Sinterklaas,

Het duurt nog wel een tijdje voordat u weer in Nederland komt. Daar maak ik me juist ook een beetje zorgen om. Ik weet niet zeker of u nog wel wilt komen. Al dat gezeur om uw feest, ik kan me heel goed voorstellen dat u er langzamerhand ook een beetje genoeg van krijgt. Dat u denkt: “Ja, graag of niet.” En dan ons land stilletjes voorbij vaart.

Ik wil u laten weten dat ik dat erg jammer zou vinden. Ik ben 33 jaar en heb veel goede herinneringen aan het Sinterklaasfeest. Het kan me niet vroeg genoeg beginnen. Dat snappen ze in de Nederlandse supermarkten ook eindelijk en dus liggen er vanaf september al pepernoten in de schappen. Maar maakt u zich niet druk. Ik neem nu alvast een zakje voor het lekkere, maar daarna zal ik netjes wachten tot 5 december. Misschien moet u even aan al die mensen die zich hier zo aan ergeren laten weten, dat er een hele makkelijke oplossing bestaat. Ze hoeven ze niet te kopen, namelijk. We hebben veel regels in Nederland, maar hierin zijn mensen wel nog vrij om te kiezen. Ik geloof alleen dat niet iedereen dat doorheeft, dus misschien is het goed als u dat nog even aantipt.

En het is echt zo dat de meeste Nederlanders u graag zien komen. Er is een groep die moeilijk doet over een racisme. Maar dat zijn alleen van die linksdraaiende, zweefmutsen die klaar waren met realistisch boetseren, karmadansen en boomknuffelen. Die hebben we inmiddels hun stemrecht ontnomen, dus dat is al geregeld. Bent u trouwens een van uw pieten kwijt? Ik zie foto’s verschijnen van een Zeurpiet. Nou, als hij daadwerkelijk tot uw groep behoort, zou ik u aanraden een hartig woordje met hem spreken. In het openbaar verschijnen zonder zijn kleurige pietenpak, dat kan natuurlijk niet. Dadelijk gaan mensen nog denken dat het Sinterklaasfeest alleen maar een verkleedpartijtje is.

Ik hoop dat ik u heb ik kunnen overhalen om ook dit jaar weer een bezoek te brengen aan ons land. We schijnen een nuchter volk te zijn, maar ik weet niet wat de gevolgen zijn als iedereen klaarstaat voor uw intocht en u komt niet. Ik heb gezien hoe het volk in rep en roer raakt als er een potvis aanspoelt, dus ik durf niet in te schatten wat er gebeurd als volksfeest nummer 1 niet door kan gaan.

Firstlook 2013 @ Female-Gamers.nl

Dit weekend (5 en 6 oktober) is het Firstlook Event in de jaarbeurs in Utrecht. De grootste gamebeurs van Nederland en  ik ben erbij! Ik heb er ontzettend veel zin in. Ik ben wel bang om dingen te missen, maar als pers mag je een uur eerder naar binnen. Die tijd ga ik natuurlijk goed gebruiken.

Erg leuk is dat we de debuten hebben van zowel de Xbox One en de PlayStation 4. Dus die wil ik heel graag gaan testen. Welke is nou beter, of is er eigenlijk geen verschil? Tuurlijk kunnen we aankondigingen gaan lezen, maar gebruikerservaringen zeggen mij altijd meer. Dus daar ga ik eerst heen.

Er is een stand van Bethesda aanwezig en ik ben zeer benieuwd naar Wolfenstein: The New Order.  Wolfenstein 3D uit 1992 vond ik al geweldig, Wolfenstein op de PS3 uit 2009 was super, dus ik kijk erg uit naar een vervolg. En er schijnen T-shirts uitgedeeld te worden. Ik wil wel een Wolfenstein T-shirt. Nou ja, dan ga ik gewoon eerst naar deze stand toe.

Ik heb goeie verhalen gehoord over de game Knack, dus ik moet ook zeker even langs de Sony stand. Even checken of de geruchten kloppen, of dat het een hoop gebakken lucht is. Geen idee of het daar druk gaat worden. Maar ik ben er toch een uur eerder, dus ik ga daar ook wel even langs.

En ondanks dat Activision heeft aangekondigd met van alles en nog wat behalve Skylanders Swapforce aanwezig zijn, wil ik dat toch even met eigen ogen zien. Misschien kan ik één van de medewerkers ompraten om toch iets prijs te geven over deze game, waar ik me erg op verheug.

De Nintendo stand kan ook een bezoekje verwachten. Ik zal waarschijnlijk een traan moeten wegpinken bij de aanblik van Bayonetta 2 die ik nooit kan spelen, omdat deze game alleen maar op de Wii U uitkomt. En om nou voor één game een console aan te schaffen? Vind ik geen goed plan.

En ik blijf een vrouw, ik wil graag wel snel bij de merchandisestands zijn. Er zijn vast tal van leuke aanbiedingen of pakketten of zo. Daar moet ik natuurlijk wel als de kippen bij zijn. Dan toch maar daar beginnen?

Ehm, ik zie een uitdaging. Zes plekken in één uur? Ik denk dat ik ter voorbereiding deze week maar veel timemanagement spelletjes ga spelen. En de Firstlook app dowloaden. En uitvinden hoe de Tijdverdrijver (Engels: Time Turner) van Harry Potter werkt.

Leuk zo’n kat

“Miauw, miauw, miauw, miauw, miauw, miauw!”

“Ah, wat heeft dat kolerebeest toch?”

“Weet ik veel, misschien heeft ie al honger.”

“Hoezo, hij krijgt iedere dag twee keer te eten. Volgens mij komt ie niks te kort.”

“Kan toch, jij hebt toch ook wel eens eerder trek?”

“Ja dag, als je nu toegeeft, begint ‘ie iedere ochtend steeds vroeger te jengelen.”

“Ik zei niet dat ik 'm ging voeren. Je vroeg wat er was. Nou misschien heeft ie honger.”

“Dat beest is geschift.”

“Het kan ook zijn dat ‘ie het koud heeft.”

“Dan moet ‘ie binnen gaan liggen en niet op 't balkon.”

“Heb jij gisteravond de deur dichtgedaan toen we naar bed gingen?”

“Nee.”

“Nou, dan kan hij het toch koud hebben?”

“Dat beest heeft toch een vacht?”

“Misschien is ie wel ziek.”

“Ik mag het hopen.”

“Of is de kattenbak niet schoon genoeg. Wanneer heb ik 'm voor het laatst schoongemaakt?”

“Weet ik veel.”

“Kon zo'n beestje nou maar zeggen wat er was. Ik maak me echt een beetje zorgen.”

“Dat hoeft toch niet? Je zorgt goed voor 'm. Er is echt niks aan de hand.”

“Maar waarom miauwt ie dan zo? Dat doet ie toch niet zomaar?”

“Ja, weet ik veel.”

“Misschien is ie eenzaam.”

“Ze zijn met zijn tweeën.”

“Ja, maar ze hadden gisteren wel bonje.”

“Nou, volgens mij zijn katten niet zo haatdragend. Dat zijn ze alweer vergeten.”

“Maar wat is er dan met 'm?”

“Zucht, misschien heeft ie wel gewoon honger.”

Hoop @ Female-Gamers.nl

Deze maand wordt ik zo blij van het nieuws. Eerst lees ik op nu.nl dat het oudere brein opknapt van gamen. En vandaag zag ik langskomen dat de ooghand coördinatie, het geheugen en probleem oplossend vermogen van kinderen bevorderd wordt door gamen. 

Na testen met kinderen die verschillende computerspellen speelden, bleek dat de ooghand coördinatie verbeterde, waren beter in staat om zaken te onthouden en deze kinderen bleken daarna ook beter en sneller vraagstukken op te lossen. Met ouderen is er een test uitgevoerd met een racespel, waarbij de gamer naast de auto in de baan houden ook op een knop moest drukken, zodra zij een bepaald verkeersbord zagen. De cognitieve functies zoals korte termijn geheugen en concentratie verbeterden aanzienlijk. Het verschil was zelfs na 6 maanden nog meetbaar.

Ik werd helemaal enthousiast. Ervan overtuigd dat ieder uur gamen een uur investeren in mijzelf is. Alleen bleek bij die laatste test met ouderen, dat dezelfde test met jongeren nauwelijks vooruitgang te meten was. Nu weet ik niet zeker of ik met mijn 33 jaar nog onder de categorie jongeren of toch meer onder de categorie ouderen val. Aangezien ik bij invulformulieren op internet inmiddels moet scrollen om mijn geboortejaar te selecteren, concludeer ik dat ik eerder onder ouderen val.

Ik wordt iets minder enthousiast. Oud worden wil ik wel, oud zijn vind ik wat confronterend. Ik zie alleen maar oude mensen om me heen die al zenuwachtig worden van bellen met een smartphone. Die nog niet kunnen inchecken bij de NS met een OV-chipkaart. Mijn pa belde me laatst op om te vragen hoe die een apestaartje (@ ) kreeg.  Aan de andere kant speelt mijn moeder regelmatig een partijtje hidden-object en point-and-click games. Er is nog hoop voor me. En daarbij, hoe ouder ik wordt, hoe meer brein opknapt van gamen. Ik heb nog 27 jaar om te trainen. Ik ga me natuurlijk niet in laten maken op mijn 60^e.

Afvalrace

In september beginnen alle zenders met hun nieuwe programmering. De zomer, herhalingen en komkommertijd zijn voorbij. Nieuwe programma’s willen we zien.

Ik blijf me erover verbazen hoe de realityprogramma’s nog steeds razend populair zijn. En ik verbaas me nog meer dat ik ook weer iedere keer ga zitten kijken. Nu heb ik wel een voorkeur, wat de talentenjachten zijn voor mij al een paar jaar een gesloten hoofdstuk. Afvallen vind ik wel interessant, waarschijnlijk omdat ik daar een haat liefde verhouding mee heb. In de hoop dat ik er iets van op steek, dat ik nieuws ontdek wat mij ook gaat helpen. Maar goed, de basis weet ik natuurlijk allang. Wat meer opletten wat je in je broodklep mikt en wat minder de couchpotato uit te hangen.

SBS 6 trakteert ons op The Biggest Loser en de Avro op Operatie NL Fit. Toen ik nog wel naar talentenshows keek, viel me een verschil op tussen de aanpak van commerciële en publieke zenders. Bij Idols en dergelijke, zijn de eerste 3 afleveringen gevuld met kansloze audities. Even lekker lachen om de kneuzenkermis. Terwijl bij Op zoek naar Evita/Joseph/Zorro/Mary Poppins alleen de auditie voorbij zagen komen van de 12 finalisten. Alleen maar op zoek naar echt talent.

Dat verschil merk ik nu weer. Bij The Biggest Loser gaat het om 16 deelnemers die het in teams tegen elkaar opnemen. 14 Weken worden ze afgesloten van de buitenwereld, vrienden en familie. Iedere week valt er een team af die het minst aantal kilo’s is verloren. Trainen en eten is waar op gecoacht wordt en daarbij gepaarde tranen, tactische spelletjes en verliezers en winnaars worden uitvergroot in beeld gebracht. Terwijl bij de Avro mensen niet kunnen worden uitgeschakeld van deelname. Sterker nog, ze zijn aanvoerders om als inspiratie te dienen voor de rest van zwaar Nederland. Er is een diëtist, een trainer en een psycholoog voor de deelnemers, om hen echt verder te helpen. Deze mensen doen het vanuit thuis en passen de nieuwe leefstijl meteen toe in hun dagelijks leven. Steun, liefde en toewijding zijn hier de kernwoorden. 

Persoonlijk denk ik dat de deelnemers van het Avro programma ook blijvende resultaten zullen boeken. Waarom ik dan toch ook naar The Biggest Loser kijk? Kijk het programma één keer en je bent meteen verliefd op Ron.

Geweldadig

Ik denk dat ik mijn hele console en gameverzameling maar te koop zet. “T.E.A.B.: PS3, PS2, PS1, Gamecube, SNES en Wii. Met controllers en games.”

Waarom deze radicale ommezwaai? Volg je het nieuws niet? Lees je geen bladen? Gamen maakt je agressief. Deze waarschuwing zou in koeieletters op de doos van consoles en games moeten staan. “De inhoud van deze doos, kan aanzetten tot geweld.” En het is waar. Ik ga tekeer als ik een puzzel niet opgelost krijg, een level niet kan uitspelen of een eindbaas niet verslagen krijg. Schelden, vloeken en schreeuwen. Het voelt alsof ik buiten mezelf treed. Er zijn al zeker drie controllers geëindigd als puinpoeder. Ik heb mezelf niet meer in de hand en weet niet meer wat ik doe. Het is echt een probleem aan het worden.

Maar bewijs is pas geleverd, als er natuurlijk meerdere gevallen bekend zijn. Daar komt de media om de hoek kijken. Gelukkig zijn er tal van journalisten die hier een artikel over hebben durven schrijven. Dit onderwerp komt eindelijk een beetje uit de taboesfeer. Bij bijna alle reportages over iemand die een groep mensen heeft omgelegd in een bos of winkelcentrum, wordt ook meteen gemeld dat hij games speelde. Hoeveel bewijs is er nog nodig?

Voor wie nog niet overtuigd is, haal ik het recente geweld in Egypte maar eens aan. Ik heb vernomen dat daar vorig jaar dozen vol afgedankte consoles naar toe zijn gegaan.  Daarvoor was Egypte het toonbeeld van rust en vrede. Maar nu? Iedereen moet worden gewaarschuwd voor dit verschrikkelijke gevaar wat op de loer ligt. Ik ben nu research aan het doen omtrent de Eerste en Tweede Wereld Oorlog en de Franse revolutie. Als je hoort hoe ze toen tekeer zijn gegaan, moeten daar wel containers vol games naar toe zijn versleept.

Vroeger @ Female-Gamers.nl

"Vroeger was alles beter". Altijd wel iemand die daarover begint. Vroeger, toen het eten nog gekookt werd in boter. Toen we nog tafeltjes en jaartallen uit ons hoofd moesten knallen. Toen je muziek nog opnam op zaterdagmiddag met een cassettebandje. Als er iemand begint over dat vroeger alles beter was, reageert mijn broer steevast met de aanvulling: "Ja, behalve de games."

En hij heeft gelijk. Er is meer op de markt gekomen dan alleen platformers. En vervolgens is in de 3D wereld de gameplay verbeterd. Nu speel ik veel meer spellen uit dan vroeger. En ze zien er beter uit, hebben uitgewerkte verhaallijnen en een geloofwaardige voicecast. Ik speel spellen waar ik vijftien jaar geleden niet van durfde dromen, waar niemand van durfde dromen. God of War, Skylanders, The Last of Us, ik ben blij dat ik het meemaak.

Toch zit er ook een andere kant aan het hele verhaal. Soms heb ik een nostalgie opwelling, waarin ik niets liever doe dan oude games spelen. Ik kan echt genieten van een ouderwets partijtje Super Mario Bros, Phantasmagoria en voor de echte koningen der retro onder ons Ladybug (CBS-systeem). De pixels doen pijn aan mijn ogen. En het aantal keer afgaan is slecht voor mijn zelfvertrouwen. En toch voelt het fijn en vertrouwd. Het neemt me mee naar herinneringen. Met mijn broers gamen, in onze kinderjaren. Toen eten nog gekookt werd in boter. Toen we nog tafeltjes en jaartallen uit ons hoofd moesten knallen. Toen je muziek nog opnam op zaterdagmiddag met een cassettebandje. Ja, vroeger...

Over de kook @ Female-Gamers.nl

Ik heb mijn Playstation 2 maar eens afgestoft en heb er een Disneygame in gekiept. Ik houd van afwisseling en na knallen, schoppen en overleven vond ik het wel weer eens tijd voor Disney.

Waarom ik daar trouwens iedere keer weer in trap, weet ik niet. Disneygames verkopen om een simpele reden, namelijk omdat er Disney op staat. De graphics zijn echter minder dan in de films, de stemmen kloppen niet altijd met die van de film en de gameplay is om te huilen. En meestal is het de vereenvoudigde verhaallijn met kleurplaten en minigames. Maar dan brengen ze ineens zoiets uit als Hercules, Brave en (voor de mensen die de Sega Mega Drive nog kennen) Mickey's Castle of Illusion. Na het klaren van die klusjes dacht ik: "Aha, ze kunnen het dus wel".

Nu de beurt aan Ratatouille. Je bent een rat (het beestje) en je wilt graag een Bourgondisch leven. Door omstandigheden kom je in Parijs terecht en help je een beginnende kok met zijn culinaire carrière in een restaurant. De eerste tien minuten had ik goede hoop. De rat Remy heeft een hoog aaibaarheidsgehalte en laat zich prima besturen. De omgevingen herken ik uit de film en er zit een fatsoenlijk uitgewerkte tutorial in. Het spel kent in een level een aantal submissies die men droomwerelden noemt. Ze hadden ze beter nachtmerries kunnen noemen. Ken je die springlevels nog van Super Mario Bros? Daar werd ik destijds heel verdrietig van en van deze droomwerelden ook. De enige momenten dat de camera je tegen werkt is als je moet springen. Diepte en afstand zijn moeilijk in te schatten. Dus ik val echt heel vaak. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen.

Gelukkig kent de game ook zijn leuke momenten. Je kunt ontzettend veel verzamelen. En het geeft een beeld hoe het is om een rat te zijn. Heb je verder niks aan in je leven, maar het maakt de game geloofwaardig. Na een uurtje of zes ben je wel door de verhaallijn heen. De echte volhouders die dan nog geduld over hebben gaan nog door met verzamelen. Dan zou je nog extra levels kunnen vrijspelen. Ik neem echter even pauze, want ik ben inmiddels redelijk over de kook vanwege mijn duizend keer doodgaan.

Of ik het spel nog eens ga spelen? Moeilijk als ik terugdenk aan de nachtmerries en mijn gedeukte ego. Maar die glinsteroogjes van Remy zouden me zomaar kunnen overhalen.

Mabel

Lieve, lieve Mabel. Vandaag hoorde heel Nederland het nieuws, waar jij zo lang bang voor bent geweest. Vorig jaar het vreselijke ongeluk. En nu nog eens een klap te verwerken. Eigenlijk is Friso twee keer overleden.

En jij weet als geen ander wat je dochters nu moeten doorstaan. Zelf je vader ook op jonge leeftijd verloren. Je kent de pijn, de vragen en het ongeloof. Hoe oneerlijk het is, als je je vader al op vroege leeftijd moet missen. Je komt er door heen, je wordt er sterker door en je gaat anders leven. En hoewel je dit heeft gevormd tot wie je nu bent, wens je het natuurlijk niemand anders toe. Zeker niet je kinderen. Ik hoop dat je troost kunt vinden in die gedachten. Je kinderen kunnen net als jij opgroeien tot fantastische vrouwen, jij weet dat hun kansen niet verkeken zijn. Maar pijn doet het wel.

Momenteel kun je de tv niet aanzetten, of het gaat over jouw liefde van je leven. Speculaties rijzen de pan uit. Wanneer wordt Friso begraven, waar wordt hij begraven? En wordt het een grote ceremonie of juist klein? Ver weg van de camera’s en sensatiezoekers? Zoals jullie samen ook altijd geleefd hebben? Ik zou het gewoon doen.

Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk nu pas kunt beginnen met rouwen. Veel mensen zeggen dat dit te verwachten viel. Maar veel logischer is het om je vast te houden aan het alle sprankjes hoop die je nog over hebt, als het om je man gaat. Je geduld is niet beloond met hetgeen je zou willen.  Lieve Mabel, ik wens je veel kracht en liefde toe. Dat je mag ontvangen wat je nodig hebt van mensen van wie je houdt.

Gamification @ Female-Gamers.nl

Deze week las ik een artikel over gamification, een mooi scrabblewoord. Het betekent dat de technieken en kenmerken van gamen toegepast worden in het bedrijfsleven. Dit artikel ging over het toepassen van gamification in een contactcenter. Maar het zou ook op andere plekken kunnen. Dat lijkt me wel vet. Mijn favoriete bezigheid combineren met mijn werk. Maar hoe ga je dat nou aan de man brengen? Gamen interesseert niet iedereen. Het lijkt me net zo’n situatie als dat je in training zit en de trainer geeft aan dat we een rollenspel moeten gaan doen. Iedereen zucht vermoeid en kijkt meteen naar de grond of het plafond.

Een van de toepassingen van gamification betekende in de praktijk van het contactcenter, dat je de systemen waarin mensen bijvoorbeeld mails verwerken aanpast. Met een puntensysteem, leaderboard en levels. Nu heb ik al in een aantal contactcenters gewerkt en heel nieuw is dit idee niet. Bij een grote energieleverancier werden het aantal verkopen op een groot bord bijgehouden. En de bestscorende agent per maand kreeg een leuke attentie.  Het lijkt me wel leuk als je achievements kan verdienen door een bepaald aantal mails af te handelen. Of dat je levelt doordat je moeilijke mails verwerkt. Ik denk wel dat werknemers al snel gaan denken aan loonsverhoging. En of dat nou de bedoeling is. Meestal niet van het management.

Volgens mij kun je er wel heel goed competenties mee testen bij mensen. FarmMania om te zien hoe goed iemand is in timemanagement. Een rondje Army of Two om te testen of mensen wel echt samen kunnen werken. Ruimtelijk inzicht op de proef stellen met Tetris. En creatief denken met Monkey Island. Volgens mij kan men vooral tijdens selectieprocedure en assassments vruchten plukken van gamification. Persoonlijk lijkt het me dan wel dat de selectieprocedure interessanter wordt dan de baan zelf. 

Assertief

In mijn grote sollicitatie avontuur komt het voor dat het niet alleen bij een praatje blijft. Zo moest ik laatst een proeftraining geven. Het onderwerp: assertief gedrag. En ja, ik weet wel hoe ik trainingen moet geven en ik weet ook heel veel van assertief gedrag, maar als je het dan een keer moet doen als onderdeel van een sollicitatieproceduredure. Dan wil je niets aan het toeval overlaten.

Dus ik ben gaan lezen over assertiviteit. En het grappige is dat als je bezig bent met een bepaald onderwerp, dan ga je daar in allerlei situaties op letten. In de kroeg, in je vriendenkring en op tv. Nou ben ik een groot fan van tekenfilms en in het bijzonder Disney. Wat me opviel is dat veel Disneyprinsessen toch een grote mate van assertiviteit bezitten. Dat zou je op het eerste gezicht niet denken. Maar neem de film Mulan. Ze gaat het leger in en red de Chinese dynastie van de ondergang. Ariël (de kleine zeemeermin) kiest haar eigen pad om zo haar droomprins te veroveren. Belle beschermt haar beest, zelfs als het hele dorp tegen hem is. En Assepoester neemt het op tegen haar gemene stief-familie en verovert het hart van een prins. Het allermooiste voorbeeld van assertiviteit is Nijlhaas van de Wuzzels. Nijlhaas is geen prinses maar een kruising tussen en nijlpaard en een haas. Ze is assertief ten voeten uit. Ze kiest altijd voor haar eigen geluk, maakt scherpe opmerkingen zonder onbeleefd te zijn en ziet tegenslagen als een uitdaging.

In het dagelijks leven kan ik daar wel wat mee. Zo heb ik inmiddels bij een aantal winkels iets gratis gekregen bij een aankoop. Ik geef aan bij een etentje of een terrasje als het eten of drinken niet bevalt. En ik ga stug door met het terugkrijgen van reiskosten. Wie had nou gedacht dat Disney en assertiviteit zo makkelijk te combineren zijn?

Toekomst

"Als men in geldnood komt, is er een wezenlijk verschil tussen mannen en vrouwen. Vrouwen gaan manieren verzinnen om te bezuinigen. Mannen gaan manieren verzinnen om meer inkomen te genereren."

Dit is de uitkomst van een onderzoek naar hoe mensen omgaan met de crisis. Ik las erover in een tijdschrift. Niet alles wat ergens staat geschreven is waar. Maar ik vind het een interessante gedachte. En nog veel erger, volgens mij is het waar. Iedereen heeft vroeg of laat op praktische wijze geleerd dat je geld helaas maar een keer uit kunt geven. Ik leerde het toen ik op kamers zat en studeerde. Er zaten weken tussen, waarin ik van 10 gulden rond moest komen. Mijn vader heeft dit achteraf te horen gekregen. Hij was boos dat ik dat destijds niet tegen hem gezegd heb. Dan had hij me kunnen helpen. Maar dat wilde ik toen niet en nu nog steeds niet. Ik wil mijn eigen boontjes kunnen doppen en betalen.

In die tijd ging ik (vrouw) inderdaad bezuinigen. Wat is overbodig en kan ik schrappen. Het betekende meestal dat ik besloot een feestje of avondje stappen over te slaan. Mijn boodschappen bestonden uit de B t/m Z merken. En ik had een bijbaan. Mijn toenmalige verkering (man) had ook een bijbaan. Maar hij weigerde de feestjes, de merkkleding en de stapavonden op te geven. Dus wat deed hij? Hij nam er nog een baantje bij. Ik vroeg me bij hem ook niet af waar hij het geld vandaan haalde. Wel waar hij de tijd en energie vandaan haalde.

Misschien is dat de kern. Mannen denken echt in oplossingen. Dit is het probleem, dat is de oplossing. Dus zo gaan we het doen. Vrouwen kunnen weer 10 nieuwe problemen bedenken, die zouden kunnen ontstaan door die oplossing. Mannen zijn dus daadwerkelijk in staat om financiële problemen goed op te lossen. Of is dit juist hoe de financiële crisis is ontstaan?

Zomerzon - Column @ Female-Gamers.nl

Wat een zomer, wat een zomer. Ik weet 's ochtends niet wat ik aan moet trekken. Alhoewel, het moet meestal iets warmers zijn dan wat je in de zomer mag verwachten. Het lijkt meer een herfst outfit. Ik ben een reisje zomerzon aan het overwegen. Maar ja, dan denk ik weer aan de rib uit mijn lijf die me dat gaat kosten. 

Het probleem met geld is dat je het maar een keer uit kan geven. En ik weet zoveel dingen waar ik het aan wil spenderen. Terrassen, kleding, games. Ik heb wat denkwerk verzet om zaken te combineren. Ik zou bijvoorbeeld verzendkosten kunnen besparen door op vakantie te gaan en daar dan ook kleding te kopen. Of even ergens een terrasje te pikken in het buitenland. Maar of ik daar nu ook echt veel geld mee bespaar? Dan blijft er maar één oplossing over. Games spelen waarbij ik af mag reizen naar mooie, zonnige bestemmingen. Ga in de baywatch-houding, neem er een drankje bij. Want ik geef je nu een impressie van mijn rondreis.

Ik heb namelijk de afgelopen 2 weken de geweldigste plekken mogen aanschouwen. Zonnige oorden, onbewoonde eilanden en kleurrijke landschappen kwamen voorbij. Ik ben naar Zuid-Amerika geweest, op zoek naar de schatten van El Dorado door het spelen van het eerste deel van Uncharted. Het tweede deel heb ik even over geslagen, want daar zit je vooral in de sneeuw. In deel 3 zie ik magische plekken in het Midden-Oosten en Europa. Ik heb een survival overleefd op een verlaten eiland door Farcry te spelen. En ultiem ontspannen deed ik toch wel in Mario’s Party 9 op Bloopers Beach. Heerlijk spelletje spelen op een magisch Nintendo eiland.

Ik kan iedereen deze ontspannende rondreis aanbevelen. En ik hoor mensen al miepen dat een console plus vier spellen al snel in de buurt komen van de prijs van een echte vakantie. Klopt, maar een vakantie kan je maar één keer doen. Deze reizen kan ik na die éénmalige investering keer op keer blijven maken.

Leerstijlen - Column @ Female-Gamers.nl

Ik ben 33 en ik heb al zoveel geleerd. Praten, lopen en fietsen. Op school kwam lezen, schrijven en rekenen aan bod. En daarna blijven we bijleren. Over je vak, over jezelf en over de wereld om je heen.

Ik heb tijdens mijn opleiding leerkracht basisonderwijs (Pabo) geleerd over de verschillende leerstijlen van David Kolb. Kolb spreekt over een denker, een doener, een bezinner en een beslisser. Kort door de bocht: een denker wilt graag theorie aangeboden krijgen, een bezinner wilt over materies kunnen nadenken, een beslisser wilt linken met de praktijk zien en een doener mag je met een opdracht het diepe ingooien, want die wilt uitproberen.

Ik zie die verschillende leerstijlen weer terug in gamen. Ben je een bezinner, dan wil je graag de vrijheid hebben om over zaken na te kunnen denken. Role Playing Games (RPG) bied je de ruimte en tijd. Een denker zal voorkeur hebben voor spellen waarin je dingen moet onthouden en waarbij ze intellectueel uitgedaagd worden. Puzzlegames liggen voor de hand, maar ook avontuurspellen. Hierin zitten vaak ook lastige puzzels verwerkt door het verhaal heen. De beslisser zoekt veelal praktische toepassing en de ruimte om te oefenen. Zogenaamde simulatie spellen bieden een goede uitkomst voor deze leerstijl. De doeners onder ons zullen vooral veel actie zoeken, niet te moeilijk verhaal en een vlot tempo. Adventure en hack and slash games, zal het bij deze groep goed doen.

Nu is hokjes plaatsen wel erg makkelijk. Tegelijkertijd is zelfkennis ook weer heel waardevol. En gamen is een eenvoudige manier om die leerstijl te achterhalen. Dan is het zoeken naar een school of opleidingsinstituut die deze manier van intake wil gebruiken.

Een wijze les

Ik las laatst een interview met betrekking tot het bezoeken van festivals. Een dochter vertelde dat ze al jaren met haar ouders een festival bezocht. Haar vader had haar een wijze les meegegeven. "Je moet hard studeren, hard werken en hard feesten."

Ik vind het een mooi motto, een mooi doel ook. En tegelijkertijd een lastig te combineren motto. Hard feesten gaat niet vaak samen met de andere twee. Tijdens mijn studententijd ging het nog wel. Eerst heb ik SPW gedaan. Regelmatig heb ik zondagavond tot diep in de nacht concerten bezocht. En de dag erna gewoon weer naar colleges. Hoeveel ik heb opgeslagen van de lessen die dag, is een ander verhaal. Met die houding ging ik naar de Pabo. Maar ik merkte al snel dat ik het niet ging redden als ik zo door ging. Dus wat minder feesten, wat harder studeren. En dan komt het moment dat je het studeren verruilt voor het werken. Ik moet zeggen, het voelde als het einde van een tijdperk. Ik ging graag naar school en ik hoopte dat dit gevoel zo blijven. Maar hard werken en hard feesten lijkt al helemaal niet samen te gaan. Als je een leuk leven leidt, lijdt je werk eronder. En als je privé leven in rook opgaat, is het tijd voor promotie op het werk.

Als ik erover nadenk is het misschien wel een kwestie van die eeuwige lat en hoe hoog je die voor jezelf legt. Ik vind pas dat ik hard studeer als ik alleen maar achten haal of hoger, niet blijf zitten en mijn diploma haal. Op het werk wil ik meteen alles goed doen, iedereen tevreden stellen en fulltime aanwezig zijn. En in mijn vrije tijd kan ik nooit kiezen, ben ik altijd bang dat ik iets mis en wil ik alles meemaken.

En toch lijkt er juist een soort rust te komen uit dit motto. Dat je juist alleen aandacht schenkt aan de dingen die jou verder helpen in je leven. Niet omdat het moet, maar omdat je dat wilt. Ken je verantwoordelijkheden en leef maximaal. Ik kan dit vast, dit is zeker haalbaar. Of leg ik dan weer mijn lat te hoog en ben ik terug bij af?

Horror - Column @ Female-Gamers.nl

Nog 4 nachtjes slapen en dan is het zover! Mijn volgende horror avontuur staat dan voor de deur. Of beter gezegd, het ligt klaar in de winkels. Resident Evil Revelations.

Ik heb er veel zin in, al weet ik dat het me ook veel ongemak gaat opleveren. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met het horror thema. Ik hou van de spanning, maar het houdt meestal in dat ik vanachter een stapel kussens met mijn ogen bijna dichtgeknepen, toch wil zien wat er gebeurd. Of ik durf niet meer te slapen in het donker. Ik ben echt geen held. Ik stel me wel eens voor dat ik in de situatie van mijn character terecht kwam. Wat zou ik dan doen?  Na enkele seconden al, concludeer ik dat het met mij een zeer kort spel zou zijn geweest. Ik kan niet hard wegrennen en dapper terugvechten wordt ook niks.

Mijn allereerste horror game was een point-and-click spel, Phantasmagoria. De spanning die opgebouwd werd, de gore beelden in hele grote pixels en een hele, grote demon. Ik was verkocht toen ik me te pletter schrok van een zwevende schommelstoel. In F.E.A.R. vloog ik tegen het plafond toen er allemaal laden opschoten in een mortuarium. En in Resident Evil 6 speelde ik het spannendste potje verstoppertje. Een of andere grote mutant komt op je afgerend als je zijn vliegende camera's kapot schiet. Je kunt jezelf alleen redden door je te verstoppen en wachten tot hij weer weggaat. Het hart klopt in mijn keel.  

En toch vind ik het fantastisch om survival-horror games te spelen. Ik geef toe dat ik soms twee nachten niet fatsoenlijk meer slaap. Maar die spanning die door je lijf heen giert, is geweldig. In het dagelijks leven overkomen dat soort dingen me niet heel vaak. Ik kom niet om de dag mutanten, demonen, of gewetenloze killers tegen. Gelukkig maar, anders hoefden we niet meer te gamen!

Liedjes

"Het land van duizend meningen, het land nuchterheid". Gaat over Nederland. Tenminste dat heb ik begrepen. Het lied is al twee keer van tekst veranderd om een bepaald doel te dienen. Recentelijk de abdicatie.

Ik ben het eens dat we het land van duizend meningen zijn. Vorige maand kwam er iedere dag wel iets over het koningslied voorbij. Wie het leuk vindt, wie het niks vindt en waarom. John Ewbank wilde zich na al het gezeik terugtrekken. Dat vond ik briljant. Je moet als muzikant wel respect hebben voor eigen werk. Ik hoop dat meer artiesten zijn voorbeeld volgen. Eindelijk weer een fatsoenlijke top 50.

De afgelopen maand ging het alleen maar over Anouk en haar vogeltjes. Ook allemaal weer vooraf. Meningen, feiten, verdraaide feiten, alles is de revue gepasseerd. Ik besloot het voorronde songfestival kijken te verruilen voor een terrasavond. De uitslag zou ik woendag wel gedetailleerd in de Spits of Metro lezen. Niets is minder waar. Spits meldde er niks over. Metro heeft wel een foto op de voorpagina geplaatst. Anouk is door naar de finale. Maar hoe en wat? Moet ik toch weer naar uitzending gemist.nl.

Het land van nuchterheid twijfel ik over. Niemand hoeft zich van mij druk te maken over de crisis, toenemend geweld of de dalende kwaliteit van onderwijs. Daar zijn we te nuchter voor en daar wil ik begrip voor opbrengen. Maar tegelijkertijd zie ik alle media volstromen met meningen over een lied. Menschen, doe eens rustig. Het gaat niet om levens of geld hier. Laat je vooraf niet gek maken, zodat je achteraf baalt dat je naar uitzending gemist.nl moet als je het moment supreme gemist hebt.

Samenwerken - Column @ Female-Gamers.nl

Ik ben doodgegooid met de competentie samenwerken. In het bedrijfsleven is samenwerken een belangrijke competentie waarop je beoordeeld wordt. Maar degene die over lijken gaat, krijgt wel als eerste promotie.

En topmanagers die in het nieuws komen, geven niet het beeld af dat ze aan anderen hebben gedacht. Er worden mooie cursussen en trainingen bedacht waarin we leren hoe dat samenwerken ook al weer werkte. En vooral te ontdekken hoe coöperatief je zelf bent. Die trainingen kunnen dagen of weken duren. Kost veel geld en tijd. Persoonlijk denk ik dat er een betere oplossing voor handen is. Gooi al die trainingen overboord en laat mensen een potje gamen. Want in een maatschappij die meer en meer individualistisch wordt, zien we op het gebied van gamen juist het tegenovergestelde gebeuren. Waar je voorheen tegen elkaar streed, hebben ontwikkelaars het mogelijk gemaakt om juist samen een doel te bereiken.

Gamestudio’s verzinnen zich suf hoe ze bij hun game een multiplayer optie kunnen aanbieden. We willen niet meer in ons eentje gamen. En natuurlijk kunnen we bij elkaar op de bank gaan zitten. Maar met zo’n multiplayer optie kun je met meer mensen spelen dan in je huiskamer passen. In het spel World of Warcraft kun je via internet contact leggen met duizenden mensen vanuit de hele wereld. Je kunt met elkaar afspreken een groep te vormen en samen op avontuur te gaan, zodat je elkaar kunt helpen. Bij het spel Army of Two is samenwerken heel belangrijk. Met je computergestuurde kameraad of een echte. De één trekt de aandacht van de tegenstander, zodat de ander de tegenstander tactisch kan uitschakelen. Als dat geen samenwerking is, dan weet ik het niet meer.

Gewoon iedere dag een uurtje coöperatief of MMO gamen. Ik denk dat het de wereld goed zou doen.

Ontspannen

Een week  na de abdicatie. Willem op zijn plek, Maxima aan zijn zijde en de prinsesjes goed getraind. Alles is goed verlopen, iedereen heeft zich goed gedragen en Wil en Max lieten al meteen even zien dat er altijd ruimte is voor improvisatie. En Beatrix nam gepast afscheid van haar volk.

Beatrix heeft net zolang op de troon gezeten als dat ik op deze aardbol rondloop. We zijn de oudste van 4. En we zijn nu beiden werkeloos. Dat schept toch een beetje een band. Ben benieuwd of Beatrix nu ook een uitkering krijgt. En of ze bij het UWV wel een beetje rekening houden met haar kansen op de arbeidsmarkt. Het staat natuurlijk leuk op je cv dat 33 jaar vorstin van het Koninkrijk de Nederlanden bent geweest. Maar de ouderen onder ons doen het niet meer zo goed op de arbeidsmarkt. Grapje mensen, grapje. Ik weet heus wel dat Beatrix inmiddels oud genoeg is om gewoon met pensioen te gaan en dat ze niet meer hoeft te solliciteren.

Daarom is de grote vraag voor mij: “Hoe gaat het nu met Beatrix?” Bij Dodenherdenking was ze meteen niet meer aanwezig. Gelijk heeft ze. Ze heeft lang genoeg kransjes gelegd bij het monument op de Dam. Ik denk dat ze lekker in de sweatpants thuis op de bank heeft zitten kijken. Genietend dat ze niet meer hoefde. Sherry of champagne erbij, toastend op het land, lekker ontspannen. De verzameling hoedjes heeft ze meteen op marktplaats gezet. Een extra zakcentje kan nooit kwaad in tijden van crisis. Iedere dag beginnen met Dr. Phil en Koffietijd. Tussendoor nog wat Nederland in beweging doen. Ik denk dat Beatrix zich best vermaakt met haar nieuwe dagindeling.

En Beatrix heeft 3 zussen. Dus wat ik haar aanraad is om zusjesavond in te stellen. Lekker één keer per week met je zusjes op de bank, chipjes eten, therapeutisch bijkletsen en hersenloze series kijken. Succes Beatrix, met je nieuwe leven. Bij mij gaat de deurbel, want ik heb vanavond mijn zusjesavond.

Doorzetten - Column @ Female-Gamers.nl

Je moet een doorzetter zijn om iets te kunnen bereiken. Dat horen we vaak. Maar ook dat je je energie en tijd alleen in zaken zou moeten steken, die je ook echt leuk vindt om te doen. Twee tegenstrijdige adviezen, zou ik zo denken. En stiekem blijken ze toch veel met elkaar te maken te hebben. 

Ik ben inmiddels 33 en ik heb vanaf mijn 15e al geworsteld met de vraag ‘welke kant ik op wilde’ en wat mijn passie is. Ik vind namelijk heel veel interessant en een keuze maken, betekent voor mij iets laten vallen. En dat vind ik lastig, dat wil ik eigenlijk niet. Over het vinden van je passie, werk maken van je sterke punten en het opstarten van je eigen richting bestaan veel boeken en trainingen. En ik heb er veel van gelezen en gevolgd. En eerlijk gezegd heeft het me alleen maar meer verward. Het is vooral belangrijk jezelf te leren kennen en dat accepteren. Dan weet je van jezelf wanneer het de moeite waard is om door te zetten.

Ik heb in 2011 het spel “DragonAge” gehaald. Ik was heel enthousiast geworden over dit spel door de mooie beelden die ik had gezien. De tijd van draken en ridders hebben altijd al mijn interesse weten te wekken. Ik heb het welgeteld drie uur samen met mijn vriend gespeeld. Na die drie uur spelen, hadden we alleen 2 spinnen plat gemept en vooral veel gepraat met andere personages. Ik vond er niks aan en na het eerste echt obstakel hebben we het spel omgeruild voor een andere game. Anders is dat bij het spel “Castlevania”. Op een gegeven moment komt jouw spelpersonage in een ‘musicbox’ terecht. Ik ervoer dit level als heel lastig. Ik ben wel vijftig keer in pinnen gerold, geflambeerd en ga zo maar door. En uiteindelijk haalde ik het! Ik voelde me geweldig!

Als ik een game de moeite waard vind, blijf ik ondanks moeilijke stukken proberen. En wordt het me te gek, dan moet het maar even wachten tot de dag erna. Dan ga ik er met frisse moed weer tegenaan. Dat herken ik uit het dagelijks leven. Als ik een moeilijkheid tegenkom in het dagelijks leven, merk ik dat ik me de ene keer blijf inzetten, terwijl ik een andere keer vrij snel afhaak. Ben ik nou wel of geen doorzetter, heb ik mezelf lang afgevraagd. Ik weet inmiddels dat het niet aan mij ligt, maar aan mijn interesses.

Door het spelen van spellen, kun je veel over jezelf te weten komen. Kun je goed tegen je verlies? Speel je een spel om te winnen, om met vrienden iets leuks te doen, om avonturen te beleven of je hersens eens lekker te laten kraken? De reden is niet goed of fout, het zegt iets over jou. Dus naast een prachtig tijdverdrijf blijkt gamen ook nog inzicht te verschaffen in jezelf.

Back to my roots?

"Juf, hij zegt dat ik stom ben." "Juf, zij kroop voor." "Juf, hij heeft mijn blokje afgepakt."

Oké,  ik ben weer in de klas. Teruggekeerd naar het basisonderwijs als vervanger. Mijn vervanging van vandaag, mijn eerste na vijf jaar in het bedrijfsleven,  is groep 1/2. Kleuters. Heerlijke problemen hebben zij. Dat zijn problemen die ik makkelijk kan oplossen. Zij hebben geen aht die ze moeten verbeteren, geen problemen met de opvang van hun kinderen en hoeven niet te weten hoe het geregeld is met de reiskostenvergoeding. Ik weet nog hoe moe ik ben geweest na een dag lesgeven vijf jaar geleden.  Hoe vervelend ik het gemiep van leerlingen vond. "Zijn dit nou de problemen die ik op moet lossen? ", dacht ik dikwijls.

En nu heb ik mijn eerste dag, als herintreder zou ik bijna zeggen, in het basisonderwijs erop zitten en ik voel me voldaan. Ik voel me gewaardeerd. Ik kan iets voor iemand betekenen. Ik kan conflicten oplossen en zorgen dat de groep die ik aanstuur een leuke dag hebben. Ik ben nu teamleider, projectmanager, coach, trainer, muzikant, educatief ontwikkelaar en kunstenaar tegelijk. Ik ben altijd op zoek geweest naar een afwisselende functie. Grappig dat ik het onderwijs verlaten heb om bepaalde redenen en nu weer terug ga om precies dezelfde redenen. Ik wilde afwisseling, kennis overdragen en wat met mijn creativiteit doen. En vooral met mensen werken. Heel veel verschillende mensen.

Mooi he? Dat ik het onderwijs pas kan waarderen, door er eerst vijf jaar uit te stappen.

Knallend Pasen

Dit jaar hebben wij een witte Pasen. Dat is al vernieuwend genoeg, zou je denken.  Maar de heren en dames van EA geven ons de mogelijkheid om nog meer nieuwe tradities te ontwikkelen. We kunnen knallend de Pasen in! Op 29 maart kwam namelijk Army of Two, The devils cartel uit. Toepasselijk, iets met de duivel met Pasen. Als twee grote spierbundels veeg je de vijand van de kaart. En je speelt coöperatief,  dus samen tegen de vijand in plaats van dat je elkaar af moet maken. Dat past dan wel weer bij de christelijke gedachte van Pasen, toch?

Ik ben helemaal fan van de vorige twee delen en de personages van toen, namelijk Rios en Salem. Die waren knettergek, durfden alles en sloten vriendschap.  Toen ik bij de vooraankondiging begreep dat mijn helden werden vervangen door twee nieuwe helden, was ik toch een beetje zenuwachtig. Zou het dan wel net zo leuk worden als vroeger? Ik ben toch een beetje gaan houden van Rios en Salem. Maar geen paniek. EA heeft een ontwenningsprogramma ingebouwd. Je begint weliswaar meteen als Alpha en Bravo. Maar aangezien zij nog groentjes zijn, worden ze begeleid door Rios en Salem. Overigens wordt het al vrij snel duidelijk dat onze nieuwe helden niet onderdoen voor de oude. Ze kennen dezelfde trucjes, dezelfde wapens en onderlinge chemie. Daardoor voelt het eigenlijk snel weer als vanouds. De kogels vliegen om je oren, je maakt vaak stepjumps en soms ben je even van elkaar gescheiden en moet je het alleen redden. Dat laatste gebeurt naar mijn idee vaker dan bij de vorige twee delen. Wat daarbij opvalt is dat je elkaar vooral ondersteunt. Bijvoorbeeld als de een op de grond blijft en de ander vanuit een helikopter de weg vrij schiet.

De gameplay en graphics zijn weer net even wat beter, mooier en gelikter dan bij de voorgangers. Het enige ding waar ik zelf nog vaak mee stoei is in en uit cover gaan. Als ik in cover wil dan gaat ie niet en als ik uit cover wil dan gaat ie er niet uit. Voor mijn gevoel gaat dat niet vloeiend genoeg. Of het is iets wat oefening vergt. Het is in ieder geval niet handig als je achter een kist zit weggedoken en men gooit een granaat naast je neer. Dan wil je wel snel weg zijn.

Al met al beloofd het een vet avontuur te worden, die je eurootjes dubbel en dwars waard is. Mensen die de vorige twee delen gemist hebben, pakken het gemakkelijk op. En de fans krijgen een vertrouwd avontuur als vanouds. Maar door twee nieuwe helden maak je een nieuw begin mee. He, is dat niet nog een link met Pasen?

Winterjubel

Koud, het is nog steeds koud. Officieel is het lente,  maar de lente is over tijd. Daar worden we in Nederland niet heel blij van. Plaatjes van witte stranden in Nederland schieten het internet over. Why dear God,  why must we suffer like this?

Het antwoord is echter simpel. God was ons andere gezeur moe. Over te vroege lentes, te warm weer en dat de rekeningen op het terras zo duur worden. Hij dacht ons dit jaar tegemoet te komen. Want denk eens aan de voordelen die het uitstellen van de lente heeft. We hebben nu een extra paar weken om onze winterkilo's weg te werken. We hebben nog een paar weken voordat we weer wekelijks onze benen moeten scheren. En meer tijd om te sparen voor onze lente outfits. We zitten nu eenmaal in een recessie,  dus veel geld voor terrasjes en uitjes hebben we ook nog niet. Lekker toch om je centjes en je vrije dagen nog even te kunnen sparen. En ik denk persoonlijk dat de lente zich nu heel goed kan voorbereiden. Dus als ie er dadelijk is, dan hebben wij de hoofdprijs!

Geen rede dus om naast een recessie ook nog een winterdepressie te hebben. En bovendien is het voor het zonnetje ook veel leuker om te schijnen over een vrolijk volk. Dus bekijk het van de zonnige kant, dan komt het zonnetje vanzelf.

Hiep hiep hoera! - 20 februari 2013- Inzending lezerscolumn Metro

Ik ben jarig vandaag. Drieëndertig ben ik geworden. Weer een jaar erbij, ik ben zo trots. 

Ik verheug me er ieder jaar weer op. Ik heb ook wel leuke herinneringen aan mijn verjaardag. Toen ik 8 jaar werd, werd ik helemaal blij van My Little Pony. In het dorp waar toen woonde, stond in een speelgoedwinkel een groot woonhuis voor die beestjes. Een villa met zwembad en al, compleet roze. Twee keer in de week Iiepen we met de klas naar de gym, langs die etalage. Alle meisjes van de klas, wilde wel zo'n huis. En op mijn achtste verjaardag stond er een grote doos klaar. Ik had het niet verwacht, nooit gedacht en niet op durven hopen. Ik kreeg dat ponyhuis! Op mijn twaalfde kreeg ik een vogeltje. lk heb staan huilen naast de kooi, van blijdschap, want mijn moeder had steeds gezegd dat ze geen vogel in huis wilde.  Die maken zo'n rotzooi.

Mooie herinneringen, maar ook wel een beetje materialistisch.  Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe meer je mensen en ervaringen gaat waarderen. Mijn 17e verjaardag was de eerste die ik echt zelf organiseerde. Vrienden over de vloer, samen eten en s' avonds de kroeg in. Fantastische ervaring. Mijn 30e verjaardag heb ik uitgebreid gevierd.  Samen met mijn moeder. We werden samen 80 jaar. Heel de familie en vrienden bij elkaar. Echt heel erg leuk en gezellig. Genieten van de mensen om je heen.  Dan heb ik geen cadeaus nodig.

Natuurlijk vind ik cadeautjes wel erg leuk. Als mensen mij iets willen geven,  zeg ik geen nee. Maar grote giften zijn niet nodig. Ik ben blij met alles, kleine cadeautjes vind ik prima. Dus vanavond vier ik mijn verjaardag met mijn vriend. We geven geen cadeaus met verjaardagen,  maar gewoon als we iets leuks zien voor de ander. Eigenlijk is het voor ons het hele jaar feest.

Toch leuk dat playstation dan precies op mijn verjaardag de aankondiging doet van de playstation 4. Die wordt naar ik begrepen heb qua formaat mooi klein.

Harde werkers - 13 februari 2013 - Inzending Metro Lezerscolumn

Vanochtend toen het donker nog was en de meeste mensen in Limburg de Carnavalskater nog aan het wegslapen waren, liep ik naar mijn werk. Ik loop graag, schijnt ook erg gezond te zijn. En de rest van de dag zit ik alleen maar achter een bureau, dus ik moet die calorieën ergens aan spenderen.

Dus ik loop in stevige looppas door de stad. Achter mij lopen 2 mannen, ook op weg naar hun werk, gok ik. Aan hun gesprek te horen wel. Het gesprek ging namelijk ook over werk. Voornamelijk over hoe anderen hun werk doen. Een van de mannen vertelt verontwaardigt een verhaal. "Ja, ik moest van de week naar het gemeentehuis. Wat een stelletje ambtenaren daar. Kom je binnen, word je meteen afgeblaft. Wat ik kwam doen. Dus ik leg uit dat ik mijn identiteitskaart moet verlengen. Vraag dat mens of ik wel dit en dit en dit bij me heb. En er kwam nog net niet achteraan dat ik anders meteen op kan rotten. Nou, dan krijg je zo'n nummertje en dan mag je gaan zitten wachten. Dus ik zit daar en zie dan 2 van die baliemedewerkers met elkaar keuvelen. Over de laatste nieuwtjes van idols of zo. Geen idee waarover eigenlijk, maar ik ga ervan uit dat het belangrijk was. Want ze hadden in ieder geval geen tijd om mij te woord te staan. Pas na 20 minuten werd ik geholpen en toen ik ernaar vroeg, zeiden ze dat ze het heel druk hadden. Haha, nou ik zei: welcome my world. Ik heb het pas druk." De andere man lachte hartelijk mee. "Echt weer ambtenaren." Toen volgde er nog een lijstje met werkzaamheden, waar zij het dan druk mee hadden. Vergaderen, netwerken, de bedrijfsdoelen in de gaten houden. "Nou, laten we maar eens naar binnen gaan," zei een van de mannen.

Ik keek stiekem even achterom. Na het verhaal gevolgd te hebben, kon ik het alleen maar roerend met hen eens zijn. Het gaat de verkeerde kant op, zeker als het om servicegerichtheid gaat in het gemeentehuis. Ik ben eens drie keer heen en weer gestuurd omdat mijn pasfoto’s niet aan de eisen voldeden. Ik wilde wel eens weten waar deze machines van hardwerkende mannen werkten. De bouw? De horeca? Ik keek naar het bedrijfslogo. De belastingdienst.

Bankrovers - 13 februari 2013 - Inzending Metro Lezerscolumn

Handen omhoog, of ik schiet! Met het zweet op zijn voorhoofd vult een bankmedewerker de zakken met bankbiljetten. De bandieten hebben haast. Ze willen weer op tijd weg zijn, voordat de sheriff doorheeft wat er gaande is in de stadsbank. Om wat meer vaart erop te zetten, zet één van de overvallers de loop van zijn pistool tegen het hoofd van de bankmedewerker. Die propt inmiddels in een razend tempo alles aan waarde in de zakken, zelfs zijn gouden zakhorloge. De bankrovers grijpen de buit en gaan er op hun paarden als een haas vandoor.

Heel goed natuurlijk dat de banken nu een stuk beter beveiligd zijn. Een overval pleeg je niet meer zo makkelijk. Maar in tijden van crisis leg ik graag aan iedereen die in zwaar weer verkeert uit, hoe je anno 2013 makkelijk geld kan verdienen. Klein detail is dat het vooral in Nederland goed werkt. Nieuwe bandieten werken van binnenuit. Ze komen binnen op directiefuncties. Glad als een aal glippen ze door de selectie procedure heen. En ineens heb je in plaats van een pistool, je handtekening als wapen. De belangrijkste beslissingen worden door jou genomen. Jij mag de koers bepalen. Dat die koers rechtstreeks de afgrond in is, vertel je er niet bij. Genadeloos vul je je zakken en tegen de tijd dat men erachter komt dat je je functie toch niet naar wens vervult, geef je gewoon aan dat de zienswijzen niet meer overeenkomen. Dat staat interessant bij je volgende sollicitatie gesprek en het levert je een riante handdruk op. Kortom, doe je werk zo slecht mogelijk en wordt daarvoor beloond.  

Ik weet het, het klinkt heel vreemd. Een beloning ontvangen voor je werk niet goed doen. Geen land wat daarin trapt. Maar zo werkt het echt. En vraag ook een belachelijk hoog startsalaris. Inmiddels is de overtuiging in dit “o zo mooie Nederland” namelijk, dat alleen de geldgraaiers nog kwaliteit kunnen leveren. Ze zijn al vaker in de valkuil gelopen, maar dat nuchtere volk wilt gewoon niet leren. Vooral de bestuurders van het land niet. Dus niet te bescheiden insteken, anders neemt niemand je serieus. En maak je niet druk over de gevolgen. Je moet gewetenloos aan de slag gaan. De grootste boeven schoppen het namelijk het verst in dit land.

 

Zelfredzaamheid -1 - 30 januari 2013 - Inzending lezerscolumn Metro

Ik wil graag even aandacht vragen voor de harde werkers van ons land. Wat zeg ik, ik wil graag een staande ovatie zien. Ik bedoel, ik zie op het nieuws dat men zich gaat bekommeren over leed wat ons allen raakt. Wat is er aan de hand? Een stel criminelen heeft bedacht om mensen nadat hun hele hebben en houden in vlammen is opgegaan, hen te bellen om verzekeringzaken voor hen te regelen. Nadat zij van de slachtoffers een geringe vergoeding hebben ontvangen, regelen zij letterlijk niks voor de gedupeerden. De oplichters! Die moeten dan alsnog met de schatten van de verzekering om tafel, om nog iets vergoed te krijgen. Onze helden in de tweede kamer vinden dit buiten alle perken en gaan hiermee aan de slag. Het is tijd voor gerechtigheid.

Ik juich dit vol vreugde toe. Als de bevolking in Nederland het niet aankan om zelf na te denken, moet de regering dit maar voor ons doen. Een aantal jaar geleden, werd ons land geteisterd door een andere plaag. De beIspelletjes op tv. Bel voor 2,50 per minuut het juiste antwoord door, wordt tiende beller en win 1000 euro! En dan huilen als je op één middag 100 euro kwijt bent. Wat een afzetters! Terecht dat de overheid daar een stokje voor heeft gestoken. Als onschuldige burgers zo benadeeld worden, is dat beneden alle peil. Ben ik nou echt de enige die vind dat hier het principe eigen schuld, dikke bult opgaat? Wanneer ze in een programma zomaar 1000 euro weggeven, moeten ze dat ook weer ergens vandaan halen. Wanneer iemand je toekomst wilt voorspellen om je te helpen, maar dat alleen kan á 2,50 per minuut. Wanneer iemand je vertelt alles voor je regelen na een brand, maar wel pas nadat je 1000 euro overmaakt. Dan moeten er toch meteen alarmbellen gaan rinkelen?

Ik ben het ook zeker eens met de toekomstige plannen van ons kabinet. Ik denk dat we inderdaad moeten investeren in onderwijs. En ik heb nog een vaksuggestie; GHV. Dat staat voor je Gezonde Hollandse Verstand. Laten we de jeugd voorbereiden, zodat ze niet dezelfde fouten maken als wij. En het met terugwerkende kracht aanbieden aan eerder genoemde gedupeerden. Gratis natuurlijk, anders voelt men zich dadelijk weer opgelicht.

Trade my job - 30 januari 2013 - Inzending Lezerscolumn Metro

Beatrix stopt ermee. Ze vindt het wel mooi geweest. Na 33 jaar werken in dezelfde functie, is de uitdaging er ook wel een beetje vanaf, denk ik. En ze heeft tot haar 75e doorgewerkt. Een goed voorbeeld voor het volk dat al wakker ligt van doorwerken tot hun 67 e. Ze geeft het stokje door aan haar zoon, Willem Alexander. Met een opzegtermijn van 3 maanden, ruilen ze eigenlijk van functie. Naadloos gaat dat in elkaar over. De prins wordt koning en de koningin wordt prinses.

Ik vind dit wel een mooi idee voor de arbeidsmarkt, dat ruilen van functie. In ieder onderzoek wat gaat over plezier hebben op je werk, blijkt dat zo'n 70% van de werknemers liever iets anders zou doen. Kunnen we daar niets iets mee anno 2013? Waar is anders de uitspraak “yolo” voor? (Ik weet het ook pas sinds 3 weken, maar Yolo betekent You Only Live Once) Het zou toch mooi zijn als iedereen kan doen wat hij of zij wilt? Opzegtermijnen zijn vooral bedoeld voor de werkgever. Dat die de tijd heeft om een vervanger te vinden en in te werken. Stel nou dat je kunt zeggen dat je al iemand hebt gevonden die jouw plek kan innemen. En die persoon heeft werk wat jou weer leuk lijkt. Laten we daar één centrale plek voor afspreken; www.trademyJob.nl. Voor iedereen die toe is aan een nieuwe uitdaging, koers of baas. In alle openheid lekker jobhoppen.

Nou hoor ik meteen een hoop weerstand van uitzendbureaus, managers en recruiters. Oftewel de mensen die gezegend zijn met het selectie en aanname beleid van bedrijven. Die vinden natuurlijk dat mensen dat niet zelf kunnen beslissen en dat er niet voor niets sollicitatieprocedures zijn. Bedoeld om de juiste mensen op de juiste plekken te krijgen. Maar dan vraag ik me weer af hoe het kan dat 70% van de werknemers juist niet vinden dat ze op de juiste plek zitten. En mochten de sollicitantenspeurders bang zijn voor hun eigen functie, vrees niet. We reserveren ook plek voor mensen met zinloze functies die nu wel eens echt aan de slag willen. Die kunnen dan ruilen met timmermannen, stratenmakers en bouwvakkers. Die vallen onder de categoriehardwerkende mensen die het in de laatste 10 jaar voor hun pensioen wel wat rustiger aan mogen doen.

Duivelse sneeuw - 17 januari 2013 - Inzending metro Lezerscolumn

Plok! Dat is het geluid van mijn telefoon wanneer ik een sms ontvang. Word ik altijd blij van. Iemand denkt aan je, leuk toch? Nu dacht de NS aan me. Want ik reis iedere dag met de trein van en naar het werk. En ze wilden zorgen dat ik ondanks de mega sneeuwstorm die ons land deze week teistert, morgen toch op tijd op mijn werk kan komen. “Houdt rekening met extra overstappen lagere reistijd en drukkere treinen.” Lekker dan.

In ieder geval kon ik niet wachten om de dag erna meteen in het dagblad Metro bij de ingezonden brieven, over het leed van anderen te lezen. We lijden ook zo onder deze omstandigheden: verkeer lamgelegd, treinverkeer gestremd en gladde trottoirs. Het is maar goed dat mensen social media hebben,want je moet elkaar toch laten weten dat het jou erger vergaat dan de rest van het land. De media draagt daar ook nog wel een paar steentjes aan bij. “Neem voor de zekerheid dekens en wat te eten en drinken mee in de auto. Je weet nooit of je vast komt te staan.” En ze hebben gelijk. Het begint hier steeds meer op Scandinavië te lijken. Die zijn vast ook ooit begonnen met een laagje sneeuw van 5 cm en toen ging het van kwaad tot erger. Als we die sneeuw niet de halt te roepen, gaat het helemaal de verkeerde kant op. Aan banden leggen, tegen optreden en korte metten mee maken. We moeten meteen duidelijk maken wie hier de treindienst uitmaakt en dat is zeker niet de sneeuw.

Enfin, gisterochtend had ik samen met een collega de reis onder erbarmelijke omstandigheden (warme trein, zitplaats, 10 minuten vertraging) weer overleefd van Roermond naar Maastricht. We besloten de reis af te sluiten door te voet het laatste deel van de tocht af te leggen. Gewapend met snowboots en pikhouweel baanden wij ons een weg door de sneeuw. Tot we op een veld in een parkje aankwamen. Een veld vol verse sneeuw. Er was nog niemand doorheen gelopen. Wij zouden de eersten zijn. We keken elkaar aan met een veelbelovende blik.  Genietend van het geluid van knarsende sneeuw onder onze voeten, staken we het veldje over. En ineens … Baf! Sneeuwbal op mijn hoofd. Mijn collega werd onstuimig. En om half 8 ’s ochtends op een veldje in Maastricht werd het ineens tijd voor een sneeuwbalgevecht.

Een goede daad - 4 januari 2013 - Inzending Metro lezerscolumn

Vanochtend,  4 januari,  in de ochtendkrant Spits prijkt op de voorkant de kop “Christenlokroep niet gewenst”. Spits vind ik altijd geniaal in het bedenken van pakkende titels op de voorpagina. Een eyecatcher heet het geloof ik. Die van vanochtend trekt in ieder geval mijn aandacht. Eronder stond uitgelegd dat het gezang van 50.000 christenen tijdens de pinksterconferentie, genaamd Opwekking,  veel geluidsoverlast veroorzaakt voor de omgeving. Dit komt omdat deze pretprotestanten meer decibel voortbrengen dan de mussen, roodborstjes en koolmeesjes in dat gebied. En laten die nou net in hun broedseizoen zitten, aldus de milieugroep Dronten.  Niet leuk voor de mussen en dan bedoel ik de vogels.

Ik weet niet waar ik moet beginnen met lachen. Dat er 50.000 geloofsfanaten in Nederland te vinden zijn die alleen nog maar opgewekt worden van hun eigen gezang. Of dat er Dronten een groep mensen te vinden is die zelf in zo'n droge sekswoestijn leven, dat ze die van de vogels interessanter zijn gaan vinden. Dat je zo weinig interesse in elkaar hebt, maar het wel van belang vindt dat de vogels nog wat te wippen hebben. Dat je nergens meer warm van wordt, behalve het bronstige geroep van een pimpelmees. Lig je op een willekeurige zondagmiddag lekker in je tuin te genieten van het paarlustige getjilp van de huismus, beginnen die galmchristenen erdoorheen te jengelen. Ik weet niet hoe het met de zangkwaliteiten van deze groep gesteld is, maar vaak zijn het niet de meest toonvaste groepen. Wordt een mus niet hitsig van, wederom bedoel ik de vogel.

Misschien kunnen de milieugroep Dronten en de pinksterconferentie wel samen een leuk evenement organiseren. Zingen voor vogels. Ik bedoel, als we een stille tocht voor een aangespoelde walvis kunnen organiseren, dan is zingen voor broedgrage vogels ook niet raar. Sfeermuziek om in de stemming te komen. Repertoire een beetje aanpassen, decibellen omlaag en gaan met die banaan. Als je daar niet opgewekt van wordt, dan weet ik het niet meer. Iets met zingen en de kerk uit. Volgens mij ligt hier een oplossing, een uitdaging, een kans. Voor beide groepen de mogelijkheid op eindelijk weer eens een goede daad.