Multiplayers @ Female-Gamers.nl

Vorige week beleefde Titanfall zijn release. Een game waarbij alle aandacht gericht is op multiplayer. Deze game kent namelijk alleen een multiplayer modus en heeft geen singleplayer.

Ik houd van mensen en dingen samen doen. Dat trok me in eerste instantie erg aan in de multiplayer mogelijkheden. Maar met andere mensen gamen is lang niet altijd leuk. Althans het gamen met anderen die ik niet ken. Thuis op de bank met mijn vriend co-op spelen vind ik geweldig. Je kunt makkelijk met elkaar een tactiek afspreken, overleggen wat je wilt gaan doen en elkaar daadwerkelijk helpen.

Mijn eerste ervaring met multiplayer was tijdens een LAN-party. Iedereen zit met zijn eigen PC, we bouwen een netwerk en kunnen gezamenlijk een spel spelen. Quake was toen helemaal hot en in zo’n arena kon je dan met tien man tegelijk rondrennen om elkaar neer te schieten. Dat vond ik dan weer een beetje jammer.

Waarom nou niet met elkaar een gezamenlijk doel voltooien? Daarbij zitten er mensen tussen die het leuk vinden om “de nieuwe” af te knallen. Dat was lekker makkelijk want ik kende de arena nog niet op mijn duimpje. Samenvattend kan ik zeggen dat mijn eerste indruk van multiplayer niet erg positief was.

Waar ik ook moeilijk aan kan wennen is dat gescheld naar elkaar online. Misschien ben ik wat ouderwets, maar waarom moet je meteen iets roepen naar iemand die iets fout doet? Waarom word ik noob genoemd door iemand van dertien? Toen jij nog in de luiers lag, was ik al aan het gamen. Jij noemt mij een noob en weet niet eens wat een Atari is.

Nog zo’n ding waar ik van baal is oneerlijkheid, vals spelen. Als ik een game aan het spelen ben en ik moet mijn kasteel verdedigen, dat mensen mij telkens opnieuw aanvallen. Mensen die level tien zijn en het lollig vinden om de starters van level één aan te vallen. Zo gaat de lol van het spelletje er wel snel af.

 Nee, ik geloof niet dat ik Titanfall ga proberen. Ik houd het wel bij mijn spelletjes die ik offline kan spelen. Lekker thuis op de bank, met alleen ikzelf die het spel kan verprutsen. Kan ik hooguit boos worden op mezelf. En tijdens een potje co-op met mijn vriend geef ik hem gewoon de schuld.

Verspilling

Ik hoop dat ik honderd word en hoop dat de aarde dan minstens ook nog zo lang mee gaat. Ik heb van mijn ouders meegekregen dat je zuinig moet omgaan met dat wat je krijgt. Zo ook met het aardbolletje. 

Papier en glas hielden we thuis netjes gescheiden van het resterende afval. En waar we konden besparen op energie deden we dat. Mijn vader rende vroeger gillend door het huis dat we de lampen uit moesten doen. Ik weet pas sinds kort dat hij het meer zonde van het geld vond, dan van de aarde. Nou ja, bij ons stond het licht in ieder geval niet voor niets aan. 

Ik heb die trend doorgezet toen ik op mezelf ging wonen. Blikjes spoelde ik om, gft werd netjes apart gehouden en eens in de twee weken zet ik in keurige stapels het oud papier aan de straat. En vanaf 2010 mochten we zelfs het plastic gaan scheiden. Er is genoeg kritiek op dat scheiden van afval en het nut ervan. Het kan mij weinig schelen, het scheelt me gewoon lekker veel plek in de afvalbak. Vooral dat plastic. 

Hier in Roermond mochten we het plastic gaan scheiden middels zo'n prachtige oranje container. Wanneer het mij uitkomt, kan ik mijn plastic daar weggooien. In mijn geval is dat één keer in de week. Ik verzamel dat allemaal in mijn boodschappenkar, dus het is wel nodig dat ik iedere week even een bezoekje breng naar die afvalcontainers. 

Dit werkt, dat mag duidelijk zijn. Maar zoals bij meer dingen die goed gaan, moet er wat veranderd worden. Sinds januari 2014 zijn de oranje containers weg en mag je je plastic voortaan één keer in de twee weken in een grote plastic zak aan de straat zetten. Die zakken zijn zo dun, ze scheuren al als je er tegen blaast. En je kunt ze alleen maar verkrijgen bij bepaalde supermarkten. Meteen krijg ik visioenen van mezelf. Balend en scheldend loop ik door het huis, omdat ik weer die zak vergeten ben af te halen. Daarbij is plastic licht, dus bij een straffe wind buiten, moet je wel zorgen dat het netjes blijft liggen. Ik weet niet hoe men dit voor zich ziet. Mag ik de zakken met een tentharing vastmaken dan? Ik woon in de binnenstad. Ik heb geen tuinhekje, waar ik die zak aan kan bevestigen. Bovendien is iedere twee weken wel erg lang. Zit ik twee weken met de zooi in huis. En als ik het een keer vergeet, moet ik weer twee weken wachten. 

Ik snap het niet. Waarom iets veranderen wat juist hartstikke goed werkt? Ik heb nog niemand gehoord die blij is met deze verandering. Daarbij denk ik aan hoeveel dit grapje gekost heeft. Eerst voor duizenden euro's die oranje containers neerzetten, om ze na vier jaar weer weg te halen. Ik ben acuut opgehouden met het scheiden van mijn plastic afval. Ik denk dat ergens hiermee hoop een punt te maken of zo. Dat ze zich na drie maanden afvragen waar al dat plastic blijft. De oranje containers zaten iedere week propvol, maar nu we het ophalen staat er niks. Hoe kan dat? Dan kan er eerst weer een paar keer vergaderd en overlegd worden en misschien wordt er dan iemand wakker en besluit vervolgens om mijn oranje container weer terug te zetten.     

Leiden of lijden?

In Leiden heerst spanning. Om een badmeester. Goed hij was eigenlijk de zwembad baas. Maar nog erger, hij is pedoseksueel.

Ik vind het altijd spannend als mensen meteen gaan roepen dat iemand dood moet. We horen het verhaal maar van één kant, misschien klopt de informatie die naar buiten gebracht wordt niet. Maar in het geval van meneer Larue kunnen we concluderen dat hij niet helemaal kosjer is bezig geweest. 38 Aangiftes en 20 GB aan foto's komen ook niet zomaar uit de lucht vallen.

Hij heeft in 2011 zes jaar gevangenisstraf gekregen en is inmiddels op zoek naar een verblijfplaats. Volgens mijn berekeningen zou hij daar pas in 2017 in kunnen trekken. Ik snap dat je de markt wil verkennen, maar dit lijkt mij wat vroeg. Schijnbaar vinden anderen dat niet, want de discussies zijn al flink aan het losbarsten. Leiden is uitgekozen stad en burgemeester van Leiden durft deze uitdaging aan.

Durft deze uitdaging aan? Een uitdaging vind ik raften zonder peddels, door de mist varen zonder radar of speervangen. Een pedoseksueel in je woonplaats loslaten, vind ik wel een stapje verder dan een uitdaging. Gelukkig ziet de burgemeester dat ook wel in en hij heeft een tegenprestatie bedacht. Mocht Larue de fout ingaan, dan stapt de burgemeester op. Nobel gebaar, de kindjes/slachtoffers zullen dat vast ook vinden.

Ik heb wel eens gehoord dat een hond een kind kwaad aan deed. Het kind werd gebeten door de hond. De hond werd afgemaakt. Hoe kan het dat een dier die een kind aanvalt dat met de dood moet bekopen en een man die kinderen kwaad aan doet zes jaar gevangenisstraf krijgt? Een dier kan niet eens bezwaar maken.

Misschien is dat het. Iemand die stil is zal zijn lot moeten aanvaarden. Iemand die flink tekeergaat krijgt vaak ook nog zijn zin. Larue heeft dat goed aangepakt. Bij het vellen van zijn oordeel is namelijk ook nog rekening gehouden met de psychologische schade die hij opliep, doordat de casus zo veel media aandacht heeft gekregen.

Verzamelbundel 2013 verkrijgbaar als boek

Mijn columns van het afgelopen jaar worden uitgegeven in een bundel. Ik ben zo blij en trots!

Het boek is vanaf 3 maart te verkrijgen via Bullseye Publishing.

Betekenis

Een week geleden ontving ik een nieuwsbrief van Selma Foeken. Ze is trainer en geeft trainingen voor trainers. En afgelopen week schrijf ze iets waar ik nog veel over nadenk.

Ze had een drietal vragen die iedere trainer zich zou moeten stellen, bij het schrijven van trainingen. Zodat het voor jezelf scherp blijft wie je bent als trainer en welke klussen bij jou passen. De drie vragen zijn:

Wat wil ik het liefste aan anderen meegeven/ laten zien of laten begrijpen?
Waar wil ik aan bijdragen?
Wat is het verschil dat ik wil maken?

Op dit moment geef ik zelf geen trainingen. Ik ben werkloos en probeer mijn tijd als pauze te gebruiken. Ik denk veel na over wat ik wil en waar ik op mijn plaats zou zijn qua werk. In een wereld waar cijfers steeds belangrijker lijken te worden, lijk ik steeds minder aansluiting te vinden. Ik heb ook van die rare ideeën: luisteren naar je medewerkers, een oplossing zoeken voor je klant ook duurt het dan langer, dat soort dingen. 

Omdat ik veel nadenk over wat nu bij me zou passen qua werk, dacht ik wel ineens dat deze vragen me inzicht konden verschaffen bij het selecteren van functies om op te solliciteren. Mijn antwoorden zijn namelijk:

Ik wil graag aan anderen meegeven dat je maar van één het meest hoeft te houden en dat ben jezelf.
Ik wil bijdragen aan een betere maatschappij.
En het verschil wat ik kan maken is dat ik mensen kan motiveren, goed dingen kan organiseren en altijd mezelf ben.

Ik hoefde niet eens lang na te denken over deze antwoorden. Zo leef ik en dit vind ik belangrijk, alleen ik heb er nooit bij stil gestaan. Nu nog een plekje vinden waar ik met deze punten vooruit kan.

 Bron: http://selmafoeken.nl/2014/01/heb-jij-jezelf-deze-3-vragen-wel-eens-gesteld.html

Vechten als een baas @ Female-Gamers

Ik klem mijn klamme handen  om de controller. Zweet parelt op mijn voorhoofd, terwijl de spanning oploopt.

Ik heb 'm bijna, nog een paar goeie klappen en het is gedaan met ‘m. Na 20 pogingen mag dat ook wel eens en ik ben verder gekomen dan ooit. Het gaat me zeker lukken deze keer. Haha, nu heb ik ‘m echt bijna. Deze aanval moet het worden, want ik heb ook bijna geen health meer. Daar gaan we....... aaaaaaaaah, neeeeeeeee! Weer verloren van die stomme eindbaas. Alweer. That's it, ik kap ermee voor vandaag. Morgen weer een dag.

Of ik het morgen echt nog eens ga proberen, hangt af van hoe leuk het spel van tevoren was. Bij Uncharted 2 was de allerlaatste vijand echt een rotklus, maar toen had ik al bijna het hele spel doorgespeeld en het avontuur was zo gaaf. Dus dan ga ik ervoor. Overigens had ik die eindbaas binnen een poging of zeven naar de eeuwige jachtvelden gestuurd.

Het valt me op dat het bij mij vooral de Japanse spellen zijn, waar ik door dit soort fratsen de brui eraan geef. Waarom maak je de moeilijkheidsgraad in een spel vijf hoofdstukken achter elkaar prima te doen en gooi je 'm dan ineens omhoog? Of dat de levels prima te doen zijn, maar bij de bazen wordt je genadeloos afgemaakt, voordat je doorhebt wat je overkomt.

Ken je die Japanse eindbazen? Je moet eerst zijn schild wegschieten met dat ene speciale geweer (waar je nooit kogels voor vindt), dan kun je 'm met je zwaard in zijn oog raken die slechts 1 keer per tien seconden opengaat. Vervolgens moet je snel via een quick time op zijn rug terecht komen en daar geef je 'm nog een paar rake klappen. Plots draait dat addergebroed zich weer om en mag je die methode een stuk of vijf keer toepassen. Na die vijf keer wordt die baas echt boos en veranderd hij in een monster en mag je uit gaan vinden wat je nu weer moet doen om die gast af te maken. Je health staat echter wel op een derde.  Ik hou van een uitdaging, maar dit soort taferelen ontnemen mij mijn gameplezier.

Ik heb met de feestdagen The Last Story voor de Wii gekregen. Echt een tof spel. Leuke personages en met de classic controller van de Wii is de besturing goed te doen. Ik kreeg hoop. Vanaf hoofdstuk 11 of 12 krijg jij ineens de leiding over de party en moet je de anderen commando's geven. Mijn laatste sprankje hoop was gevestigd op de zelfredzaamheid van de groep, maar dat was tevergeefs. In gevechten wordt het ineens belangrijk dat we gebruik gaan maken van elkaars spreuken. Met als gevolg dat de gevechten tegen grote vijanden ineens niet meer te doen zijn. Superirritant!

Ik ben in huilen uitgebarsten. Waarom de formule halverwege veranderen? Ik kon nog beter leven met Ni no Kuni, daar merkte je tijdens de demo al dat de besturing en gameplay nergens op leek. Dan weet je waar je aan begint. Maar halverwege is puur leedvermaak.

In 2010 speelde ik Castlevania: Lords of Shadow. Geweldig spel, ik heb ‘m uit weten te spelen. Maar als ik ‘m nog een keer speel, stop ik op een gegeven moment. Omdat ik weet dat er vanaf dat moment alleen nog maar onmogelijke levels komen. Maar het feit dat ik ‘m een keer heb uitgespeeld. Ik ben zo trots dat ik het bijna op mijn CV heb gezet. Wat een waanzinnige voldoening kan je toch krijgen als je zo’n moeilijke game hebt uitgespeeld. Zucht, okee. Ik probeer het nog één keertje dan.

Verzamelwoede @ Female-Gamers.nl

Oké, ik kan weer naar de Ikea. Ik heb een grotere kast nodig. Niet voor mijn kleding, maar voor mijn game verzameling.

Ik ben ook zo’n gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil ik graag het spel hebben, maar de spellen zelf zijn het probleem niet. Mijn antennes staan meteen rechtop zodra ik de woorden Collectors Edition hoor. Mijn bankrekening huivert, mijn kast bibbert en mijn hart maakt een sprongetje.

Sinds afgelopen weekend ben ik trotse eigenaar van het masker van Death uit de game Darksiders. Die kan bij de rest van de verzameling. Een geweldig grote draak van Skyrim, een FireFly Pendant van The Last of Us, een Bioshock figuurtje van Big Daddy en nog zo veel meer! En dan tel ik de Skylanders figuurtjes nog niet eens mee. Die zitten heel zielig in een grote koffer. Wel gezellig bij elkaar. 

Waarom ik dit doe? Ik ben gewoon een slachtoffer van de marketingstrategieën, ben ik bang. Het geeft me een onoverwinnelijk gevoel: “Moet je eens even zien wat ik al bij elkaar gespaard heb. Ik heb niet alleen het spel, zoals al die andere stakkers. Nee, nee, ik heb ook gewoon effe het extraatje erbij.” Ik kan ook echt even bij die kast blijven staan, genietend.

Daar moet ik wel iets bij opbiechten. Want mijn financiële overlevingsdrang wint het altijd van al mijn andere gedachten. Dus ik koop deze exemplaren pas als ik ze ergens tweedehands of afgeprijsd zie liggen. Ik ben daarom nog steeds aan het wachten totdat ik de Kratos figuurtje uit God of War Ascension ergens tegenkom.

Grappig dat ik toch verstandiger ben dan dat ik in eerste instantie dacht. Ik blijf ook altijd hoop houden tegen beter weten in. Zuchtend staar ik nog één keer naar de lege plek, die ik gereserveerd heb voor Kratos. Toch maar het Masker van Death daar neerzetten?