Klein maar fijn

Ik dacht echt dat we zouden gaan winnen dit jaar. Ik voelde eindelijk weer eens dat gevoel van nationalisme. Joost maakte het mogelijk, maar helaas werd het Joost onmogelijk gemaakt.

In de 90's was ik een stuiterbal met gekleurd haar. Ik kon toen al niet echt keuzes maken en was zowel, alto, metal en gabber. Ik ga nog steeds uit mijn plaat als ik, zoals ik ze noem, Hakkuh-Flippuh nummers hoor en hak er nog regelmatig op los. Wie had ooit gedacht dat dit muziek genre ruim vijfentwintig jaar later ons land zou vertegenwoordigen op het Songfestival? Ik ben sinds Lordi met Hard Rock Hallelujah uit Finland niet meer zo enthousiast geweest over een liedje op het songfestival (het andere uiterste, ik zei toch dat ik niet kan kiezen?).

Het mooie vond ik dat ik overal om me heen tot aan collega's die buiten Nederland wonen enthousiasme voor Europapa hoorde. Natuurlijk waren er ook haters, die zijn er altijd, maar het is lang geleden dat ik zo'n eengezindheid voelde. Mensen hadden het al over dat het wellicht onze Europa volkslied kon worden en ik juichde het alleen maar toe. Dat een heerlijke weirdo met een supervrolijk nummer zo'n indruk weet te maken, ik hou ervan!

We hadden met onze familie al afgesproken om met zijn allen te gaan kijken, inclusief mijn vader van 76 en mijn neefjes waarvan de jongste 2 jaar is. Om nog maar eens het succes van Europapa te benadrukken. Maar vrijdags begon het gedonder. Ik voel geen behoefte om alle details hier nogmaals te beschrijven, maar toen ik hoorde dat er een dame betrokken was bij de kwestie, wist ik al dat Joost niet meer mee zou doen. Dat is een van die dingen die de huidige drama cultuur wel voor elkaar heeft gekregen. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn als er een vrouw bij betrokken is.

Helaas kreeg ik gelijk en mocht Joost niet meer meedoen. Maar waarom werd niet echt duidelijk, dat is het nog steeds niet en dus besloot men de zaak nu maar te laten zitten. Dus je diskwalificeert iemand omdat er iets verschrikkelijks is gebeurd, maar nu is daar geen bewijs voor. Het enige wat ik steeds denk ik is; hij maakte wel of geen beweging richting een camera, dan is het toch gefilmd? Kijk even wat er dan precies gebeurd is, of ben ik nou zo simpel? Het zal wel weer om privacy gaan of zo, ik weet het niet. 

Mijn gedachten gaan uit naar Joost Klein, die zo graag zijn liedje, zijn eerbetoon aan zijn ouders wilde, delen met de wereld. Dat doel heeft ie uiteindelijk wel gehaald, maar helaas niet op de manier die hij graag had gewild. Laten we aan het eind van het jaar nog een keer voor Joost kiezen en zijn Europapa op 1 zetten in de top 2000.

Camping brandertjes

Wauw, dat ik nog leef. Zo'n bijna-dood ervaring is toch wel heftig, hoor. En het is waar, je weet pas wat je hebt als je het bijna kwijt bent.

In 2009 en 2010 ging ik namelijk met vrienden naar het metalfestival Graspop. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en aangezien ik toch altijd belachelijk vroeg wakker ben, offerde ik me op om de groep te zien van een goeie bak koffie en eieren met spek. Dan heb je natuurlijk gas nodig om te koken.

Ik heb zo'n heel handig kookstel in een koffer aangeschaft. Gasflesje erin en je kan aan de slag. Dat ding heeft een breder oppervlak dan een blauw gasflesje, dus veel stabieler en veiliger, was mijn redenering. Maar niks veilig! Ik ben door het oog van de naald gekropen, blijkt nu. Die dingen ontploffen massaal. Zeker bij langdurig gebruik en ik maar voor tien man eieren bakken 's ochtends. Ik heb mijn vrienden bijna de dood ingedreven. Zo krijgt het gezegde culinaire uitspatting wel een andere betekenis.

Het schijnt door warmte te komen. Geweldig toch! Een gaskookstel wat kan ontploffen bij te veel warmte. Daar is over nagedacht. Een ijsje kan ik om smelten te voorkomen snel opeten en uit de zon houden. Maar niet koken op een gaskooktoestel, dan valt de functie van het beestje wel een beetje weg.

Ik heb de mega ontploffingen gezien tijdens de nieuwsuitzending en ik moet zeggen dat ik mensen ken, die met een bus haarlak, een aansteker en een goeie scheet meer indruk weten te maken. Opvallend vond ik ook wel dat dit nieuws naar buiten komt, zonder dat er huilende consumenten in beeld komen. Geen jammerende campingeigenaren met kraters in hun veld, geen midlife veertiger die de zin van het leven weer ziet, geen mensen zonder ledematen. Niks van dat alles. Er was dus niemand te vinden in Nederland die een dergelijke ontploffing had meegemaakt.

Volgens mij is deze pre-komkommertijd prietpraat veroorzaakt, doordat een paar verveelde Mythbuster-Wannabees bij NWA zin hadden in een nieuwe uitdaging en zijn gaan kijken hoe ze gaskookstellen konden laten ontploffen. Vervolgens moeten ze hun tijd wel bij de baas kunnen verantwoorden, dus dan maar een waarschuwing het land in. Een echte actie volgt er namelijk niet, alleen dat het NWA vindt dat die toestellen niet veilig zijn en dat ze " uit handel genomen zouden moeten worden."

Dus als je dit jaar eens wilt survivallen, is dit kooktoestel een onmisbaar item. Je mag schijnbaar van geluk spreken als je na gebruik nog leeft.

Rpg @Female-Gamers.nl

Wat is jouw favoriete game genre? Ga je voor de actie van shooters, het gruwelen in horror games, of houd je het liever bij schattige spelletjes zoals Animal Crossing? Ik vind heel veel genres leuk om te spelen. Maar wat me niet zo trekt zijn de rpg's (Role Playing Game).

Dat komt denk ik, omdat ik niet zo geduldig ben. Ik heb geen zin om eerst een personage tot in detail te customizen, ik wil geen opdrachten doen voor totaal hulpeloze personages en ik wil me niet aansluiten bij een guild. Daar komt nog bij dat ik eindeloos allerlei powers en skills moet upgraden, maar dat kan pas als je genoeg experience points hebt verzameld. Saai, duurt lang!

Daar word ik toch verdrietig van. Ik speel liever spellen waar tempo in zit en niet al te lang duren. Zo'n 18 uur gameplay vind ik gek genoeg. Uncharted en Resident Evil bijvoorbeeld, gedachteloos maaien zonder me druk te hoeven maken of ik wel genoeg experience verzamel. Het enige wat beter wordt zijn je wapens, maar dat is omdat je simpelweg wapen 1 voor wapen 2 omruilt. Niet in een winkel, maar je blaast zijn eigenaar eerst even uit de weg. Hoppa!

Vijanden omver maaien vind ik altijd een goed idee. Bij Alice: Madness Returns krijg je de tofste wapens voor deze taak. Oke, die kun je wel upgraden en je health trouwens ook. God of War dan, Kratos is toch onoverwinnelijk? Maar inderdaad, zijn health en wapens zijn ook te upgraden.

Ehm, ik kan nog veel meer favoriete titels opnoemen, maar ze hebben bijna allemaal wel een soort upgrade systeem en zodra ik in een spel verschillende outfits kan kiezen, vind ik dat wel een leuk extraatje. Daarbij speel je in iedere game een character, een rol. Het is niet zo dat ik al die heldhaftige daden zelf uitvoer.

Hmm, eigenlijk is iedere game een Role Playing Game. Wauw, dan ben ik toch meer rpg-gamer dan ik dacht.

Mijn vader, de kei

Mijn vader waardeert onze zelfgemaakte cadeaus nog altijd het meest. Voor Vaderdag een versierde steen voor een kei van een vader. Onze kerstballen van stof mochten zonder probleem de boom in. Brievenopeners, asbakken, schilderijtjes. Alles kreeg een ereplaats. Ik heb op de Biologische School gezeten en we maakten een keer zelf een kaasje. En wie at 'm op? Mijn papa. Maar het allerleukst vindt hij een gedicht. (bij ons thuis een "gedichie" genoemd)

Mijn vader is vandaag, 30 april, jarig. Voorheen werden de vlaggen altijd uitgehangen op zijn verjaardag, maar vandaag valt het een beetje tegen. Daarom hoop ik zijn dag toch nog speciaal te maken met een zelfgemaakt gedicht.

Mijn papa is de sterkste van allemaal,
Hij maakte van onze jeugd een te gek verhaal.
Niets is mijn vader te zot,
En hij repareert altijd alles wat is kapot. (Kom, kom, van een kind van 7 vinden jullie zo'n kromme zin ook schattig)
Je opvoedingstactiek was soms wel wat frappant,
Maar als ik er op terugkijk meesterlijk briljant.
Je behoedde ons voor het stappen in een bak met teer,
Wel lachen dat je er toen zelf in stapte, die keer.
Uitleggen kan je ook heel goed,
Maar na de vijftiende keer voordoen, weet ik echt wel hoe ik een luikje verven moet.
Een tuinhuisje bouwen werd tevens dikke pret,
Vooral als je de deur er verkeerd om inzet.
Als ik je aankijk zie ik in je ogen nog altijd een beetje bezorgdheid,
Ik weet het, ook al ben ik inmiddels 34 ik blijf je kleine meid.
Ik zie in je ogen ook veel liefde en vertrouwen in mij,
Daardoor ben ik geworden wie ik ben, want jij bent mijn kei.

Den oude doosch @ Female-Gamers.nl

Ik vraag me al een tijdje af wat er met die dozen is gebeurd, die een jaar of vijftien geleden standaard de verpakking waren van een game. Waarom zijn ze er niet meer?

Wat een plezier was dat vroeger. Je kocht een game en haalde een hoesje uit een kartonnen doos. Een veel te grote kartonnen doos overigens, maar die zagen er gaaf uit. Die liet je dan vervolgens jaren op je kamer staan. Die dozen vormden een verzameling op zich. Waarom zijn ze verdwenen? Ik heb nooit een reden gehoord waarom ze niet meer als verpakking worden gebruikt.

Zou het een financiële reden hebben? Want het is eigenlijk gewoon heel duur verpakkingsmateriaal. Het moest er wel aantrekkelijk uitzien, voor de consument. Een papieren cover in een plastic hoesje zal vast goedkoper zijn. Als je dat voordeel niet doorrekent naar de klant, maak je natuurlijk meer winst.

Of zouden er milieufanatiekelingen zijn opgestaan? Dat er iemand tijdens een vergadering wakker werd en bedacht dat dit wel eens de besparing van het jaar zou kunnen zijn? Dat hij of zij is gaan uitrekenen hoeveel bomen we wereldwijd konden besparen als die kartonnen dozen zouden verdwijnen?

Ik draaf waarschijnlijk door. Misschien is er niet echt een reden waarom de dozen weg zijn. Ik vind het alleen zo jammer, want ik merk dat het een stukje extra plezier opleverde. Dat gevoel herleefde ik toen ik Skylanders begon te spelen. Iedere keer het uitpakken van die figuurtjes, het werd telkens weer eventjes Sinterklaas. Ik heb zelfs een keer een paar figuurtjes laten inpakken als cadeautje. Zogenaamd voor een neefje, maar degene die dubbelveel uitpakplezier had, was ik natuurlijk.

Grappig is dat. In sommige dingen blijven we kleine kinderen. We kunnen allerlei spullen hebben, maar het fijnste is toch nog steeds een kartonnen doos.

Eigen regels

In Amerika was een vader de rotzooi op de kamer van zijn dochter zat. Na een herhaaldelijk verzoek tot opruimen, wat genegeerd werd door dochterlief, heeft paps besloten het eens op een andere manier aan te pakken. Hij heeft alle spullen op de oprit gezet, met een bord erbij. "Hailey, room moved to driveway, clean it next time!" (Hailey, heb je kamer naar de oprit verplaatst, volgende keer opruimen!)

Ik lig over de bank te rollen van het lachen bij het zien van dit bericht. (Was op 't RTL nieuws vanochtend) En moet terugdenken aan mijn eigen kinderjaren. Ook bij ons was er wel eens wat aan de hand en mijn ouders hielden er soms ook wel aparte opvoedingstrategieën op na. Als mijn broers ruzie hadden, zette mijn vader ze op dezelfde kamer. En mijn oudste broer en ik hebben een keer een weekend zonder kamerdeur doorgebracht. Toen wij een keer flink aan het ruziemaken waren en daarbij telkens de deur dichtsloegen, kwam mijn papa rustig naar boven lopen. En schroefde zo onze deuren eruit! We waren onder de indruk en realiseerde ons dat als pap maandag weer ging varen, we het de hele week zonder deur moesten stellen. Dus het hele weekend waren wij poeslief en gelukkig voor ons kregen we de deur terug. 

Ik heb er later wel eens naar gevraagd. Waarom mijn ouders hebben gehandeld zoals ze hebben gehandeld. Mijn vader antwoord altijd steevast: "Ik wilde liever dat jullie samen boos waren op mij, dan waren jullie in elk geval weer vriendjes." En dat is ook precies wat er gebeurde. Mijn broertjes gingen samen zitten spelen en in het geval van de deur bedachten mijn broer en ik een plan om onze deuren weer terug te krijgen. Daarna hebben we ook nooit meer zo heftig ruzie gemaakt.

Misschien kijken mensen raar op van deze momenten, maar voor ons hebben ze prima gewerkt. Ik ben blij hoe mijn ouders het hebben aangepakt en hoe ze ons hebben opgevoed. Ik ben trots op hoe we zijn en in het leven staan, ieder op zijn eigen manier. Ode aan alle ouders die hun eigen regels bedenken en doen wat werkt voor hun kinderen. En dank je wel, papa en mama.

Optreden of aftreden?

Nog geen week na de gemeenteraadsverkiezingen. Er zijn verliezen geleden en zieltjes gewonnen. Logisch. Als mensen hun stem niet aan partij a geven, dan gaat hun stem naar een andere partij. Als ze al stemmen. Ik heb dit jaar even over geslagen, ik ben een beetje politiek moe. Nou ja, eigenlijk ben ik het geklets over de politiek een beetje moe.

Dat partijen proberen mensen voor zich te winnen, snap ik best. Maar durf dan ook eens een duidelijk standpunt in te nemen en daarbij te blijven. De enige die dat doen zijn de SP en de Partij voor de Vrijheid. Ik ben het zeker niet altijd eens met deze partijen. Maar ik denk wel dat als je me een stelling noemt, dat ik je kan vertellen of die partij voor of tegen is. Dan draag je je visie en missie helder naar buiten.

Het is ook wel lastig bij je standpunten te blijven als je moet samenwerken met een andere partij. Je moet dan water bij de wijn doen, dat snap ik best. Maar ik snap ook wel dat mensen erg teleurgesteld worden als ze om bepaalde standpunten op die partij hebben gestemd en diezelfde partij doet dan juist op dat punt concessies.

Mijn ongenoegen komt voort uit hetgeen wat daarna gebeurt. Als je het goed doet val je op. Als je het heel goed doet, staat iedereen te juichen. Maar als je één keer een misstap begaat staat dezelfde menigte je uit te joelen. Als je wint heb je vrienden....

Waarom moet iemand meteen aftreden? Twee jaar na het behalen van de finale, verliest het Nederlands al in een vroeg stadium en de discussies of van Marwijk nog kan aanblijven barsten los. De PvdA verliest een hoop leden en meteen wordt over het aftreden van Samson gespeculeerd.

Ik ben vast te kortzichtig in deze situatie, maar we krijgen zo'n vertekend beeld. Niemand kan of mag meer zijn fouten, nederlaag of gewoon domme pech proberen te verbeteren. Terwijl dat altijd wel gezegd wordt, van fouten moet je leren. Maar dat is niet wat er gebeurt. We zien allerlei bekende mensen fouten maken, maar ze mogen of willen het niet meer recht zetten.

Al is er wel licht aan de horizon. In Roermond is immers degene met de minst schone lei, massaal gekozen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen.