Hiep hiep hoera! - 20 februari 2013- Inzending lezerscolumn Metro

Ik ben jarig vandaag. Drieëndertig ben ik geworden. Weer een jaar erbij, ik ben zo trots. 

Ik verheug me er ieder jaar weer op. Ik heb ook wel leuke herinneringen aan mijn verjaardag. Toen ik 8 jaar werd, werd ik helemaal blij van My Little Pony. In het dorp waar toen woonde, stond in een speelgoedwinkel een groot woonhuis voor die beestjes. Een villa met zwembad en al, compleet roze. Twee keer in de week Iiepen we met de klas naar de gym, langs die etalage. Alle meisjes van de klas, wilde wel zo'n huis. En op mijn achtste verjaardag stond er een grote doos klaar. Ik had het niet verwacht, nooit gedacht en niet op durven hopen. Ik kreeg dat ponyhuis! Op mijn twaalfde kreeg ik een vogeltje. lk heb staan huilen naast de kooi, van blijdschap, want mijn moeder had steeds gezegd dat ze geen vogel in huis wilde.  Die maken zo'n rotzooi.

Mooie herinneringen, maar ook wel een beetje materialistisch.  Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe meer je mensen en ervaringen gaat waarderen. Mijn 17e verjaardag was de eerste die ik echt zelf organiseerde. Vrienden over de vloer, samen eten en s' avonds de kroeg in. Fantastische ervaring. Mijn 30e verjaardag heb ik uitgebreid gevierd.  Samen met mijn moeder. We werden samen 80 jaar. Heel de familie en vrienden bij elkaar. Echt heel erg leuk en gezellig. Genieten van de mensen om je heen.  Dan heb ik geen cadeaus nodig.

Natuurlijk vind ik cadeautjes wel erg leuk. Als mensen mij iets willen geven,  zeg ik geen nee. Maar grote giften zijn niet nodig. Ik ben blij met alles, kleine cadeautjes vind ik prima. Dus vanavond vier ik mijn verjaardag met mijn vriend. We geven geen cadeaus met verjaardagen,  maar gewoon als we iets leuks zien voor de ander. Eigenlijk is het voor ons het hele jaar feest.

Toch leuk dat playstation dan precies op mijn verjaardag de aankondiging doet van de playstation 4. Die wordt naar ik begrepen heb qua formaat mooi klein.

Harde werkers - 13 februari 2013 - Inzending Metro Lezerscolumn

Vanochtend toen het donker nog was en de meeste mensen in Limburg de Carnavalskater nog aan het wegslapen waren, liep ik naar mijn werk. Ik loop graag, schijnt ook erg gezond te zijn. En de rest van de dag zit ik alleen maar achter een bureau, dus ik moet die calorieën ergens aan spenderen.

Dus ik loop in stevige looppas door de stad. Achter mij lopen 2 mannen, ook op weg naar hun werk, gok ik. Aan hun gesprek te horen wel. Het gesprek ging namelijk ook over werk. Voornamelijk over hoe anderen hun werk doen. Een van de mannen vertelt verontwaardigt een verhaal. "Ja, ik moest van de week naar het gemeentehuis. Wat een stelletje ambtenaren daar. Kom je binnen, word je meteen afgeblaft. Wat ik kwam doen. Dus ik leg uit dat ik mijn identiteitskaart moet verlengen. Vraag dat mens of ik wel dit en dit en dit bij me heb. En er kwam nog net niet achteraan dat ik anders meteen op kan rotten. Nou, dan krijg je zo'n nummertje en dan mag je gaan zitten wachten. Dus ik zit daar en zie dan 2 van die baliemedewerkers met elkaar keuvelen. Over de laatste nieuwtjes van idols of zo. Geen idee waarover eigenlijk, maar ik ga ervan uit dat het belangrijk was. Want ze hadden in ieder geval geen tijd om mij te woord te staan. Pas na 20 minuten werd ik geholpen en toen ik ernaar vroeg, zeiden ze dat ze het heel druk hadden. Haha, nou ik zei: welcome my world. Ik heb het pas druk." De andere man lachte hartelijk mee. "Echt weer ambtenaren." Toen volgde er nog een lijstje met werkzaamheden, waar zij het dan druk mee hadden. Vergaderen, netwerken, de bedrijfsdoelen in de gaten houden. "Nou, laten we maar eens naar binnen gaan," zei een van de mannen.

Ik keek stiekem even achterom. Na het verhaal gevolgd te hebben, kon ik het alleen maar roerend met hen eens zijn. Het gaat de verkeerde kant op, zeker als het om servicegerichtheid gaat in het gemeentehuis. Ik ben eens drie keer heen en weer gestuurd omdat mijn pasfoto’s niet aan de eisen voldeden. Ik wilde wel eens weten waar deze machines van hardwerkende mannen werkten. De bouw? De horeca? Ik keek naar het bedrijfslogo. De belastingdienst.

Bankrovers - 13 februari 2013 - Inzending Metro Lezerscolumn

Handen omhoog, of ik schiet! Met het zweet op zijn voorhoofd vult een bankmedewerker de zakken met bankbiljetten. De bandieten hebben haast. Ze willen weer op tijd weg zijn, voordat de sheriff doorheeft wat er gaande is in de stadsbank. Om wat meer vaart erop te zetten, zet één van de overvallers de loop van zijn pistool tegen het hoofd van de bankmedewerker. Die propt inmiddels in een razend tempo alles aan waarde in de zakken, zelfs zijn gouden zakhorloge. De bankrovers grijpen de buit en gaan er op hun paarden als een haas vandoor.

Heel goed natuurlijk dat de banken nu een stuk beter beveiligd zijn. Een overval pleeg je niet meer zo makkelijk. Maar in tijden van crisis leg ik graag aan iedereen die in zwaar weer verkeert uit, hoe je anno 2013 makkelijk geld kan verdienen. Klein detail is dat het vooral in Nederland goed werkt. Nieuwe bandieten werken van binnenuit. Ze komen binnen op directiefuncties. Glad als een aal glippen ze door de selectie procedure heen. En ineens heb je in plaats van een pistool, je handtekening als wapen. De belangrijkste beslissingen worden door jou genomen. Jij mag de koers bepalen. Dat die koers rechtstreeks de afgrond in is, vertel je er niet bij. Genadeloos vul je je zakken en tegen de tijd dat men erachter komt dat je je functie toch niet naar wens vervult, geef je gewoon aan dat de zienswijzen niet meer overeenkomen. Dat staat interessant bij je volgende sollicitatie gesprek en het levert je een riante handdruk op. Kortom, doe je werk zo slecht mogelijk en wordt daarvoor beloond.  

Ik weet het, het klinkt heel vreemd. Een beloning ontvangen voor je werk niet goed doen. Geen land wat daarin trapt. Maar zo werkt het echt. En vraag ook een belachelijk hoog startsalaris. Inmiddels is de overtuiging in dit “o zo mooie Nederland” namelijk, dat alleen de geldgraaiers nog kwaliteit kunnen leveren. Ze zijn al vaker in de valkuil gelopen, maar dat nuchtere volk wilt gewoon niet leren. Vooral de bestuurders van het land niet. Dus niet te bescheiden insteken, anders neemt niemand je serieus. En maak je niet druk over de gevolgen. Je moet gewetenloos aan de slag gaan. De grootste boeven schoppen het namelijk het verst in dit land.