Geloofwaardig - 21 maart 2012 - Inzending cursus

Gisteren ontving ik een reactie op een van mijn columns op mijn blog. In één van mijn columns gaf ik aan gelovig te zijn. Via Facebook vroeg iemand mij hoe ik vast kon blijven houden aan het geloof, het geloof geloofwaardig achten, terwijl er zoveel verkeerde dingen gebeuren uit naam van het geloof. Geweld en misbruik zijn twee actuele zaken die hij aanhaalde.

Onze dominee heeft onlangs in een preek uitgelegd, bijna gewaarschuwd, dat de berichten over het misbruik in de katholieke kerk de protestantse kerk ook raken. In december wilde hij een poster, waarin onze kerstmusical werd aangekondigd, ophangen in een plaatselijk opvangcentrum voor thuis- en daklozen. Hij werd weggestuurd omdat de dienstdoende vrijwilliger niks met de kerk te maken wilde hebben, vanwege de verhalen over het misbruik van kinderen. Ik heb daar nooit bij stil gestaan. Dat iemand anders over mij zou kunnen gaan denken, door berichten over andere gelovigen die er vreemde gebruiken op na houden. En als oorzaak of reden het geloof aanhalen. Word ik ineens anders, doordat anderen die tot eenzelfde groep behoren rare dingen gaan doen?

Er zijn zoveel antwoorden op die vraag en er lopen al zo veel discussies over dit onderwerp. Ik heb de vraag op Facebook als volgt beantwoord: “Ik denk zelf dat het geloof is wat je er zelf mee doet. Als mensen het gebruiken om voor zichzelf misbruik, geweld en dergelijke er mee te rechtvaardigen, denk ik dat ze fout zitten.” Hetzelfde als met geld, denk ik.

Geen honing zonder werk - maart 2012 - Inzending Cursus

Het schijnt een Nederlands spreekwoord te zijn. En het betekent dat je zonder moeite te doen ook geen beloning krijgt. Het impliceert dat mensen die geen moeite doen ook geen beloning zullen krijgen. Wat gaat er dan verkeerd met mensen in topfuncties? Die een bedrijf compleet naar de verdoemenis helpen en dan vervolgens met een flinke zak geld afscheid nemen? De puinhoop mag de opvolger opruimen. En daar horen we vaak weinig over.

Het geheim is dat het helemaal niet verkeerd gaat met mensen in topfuncties. Een gouden handdruk is een trofee voor ontzettend veel moeite doen om je baas nog even een grote poot uit te draaien. Netwerken bij de koffieautomaat is er niet meer bij. Surfen op het internet in de baas z’n tijd, behoort tot het verleden. Er moet een keihard spel gespeeld worden. Je aandacht mag niet laten verslappen en op psychologisch niveau moet je oorlog voeren. Je moet jezelf van munitie voorzien. Belastende informatie verzamelen over dubieuze zaken en niet te vergeten op bedrijfsfeestjes. Je kunt je niet van de wijs laten brengen door beloftes of lokkende opdrachten. Er zijn geen vrienden meer, alleen winnaars en slachtoffers. En jij wilt geen slachtoffer zijn. Je kunt nu niet meer terug met hangende pootjes. Nee, de pootjes moeten juist stijf gehouden worden. En als de baas het dan nog niet snapt, neem je een advocaat bij de arm. Ik begreep uit een interview met een arbeidsrecht advocaat dat het haar cliënten veel stress oplevert, zo’n psychologische oorlog. Maar als je het goed speelt, wilt je baas je heel graag kwijt en is hij bereidt om daar flink wat geld op toe te leggen.

Het gros van de werkende mens heeft daar geen oren naar. Dat is echt te veel moeite.

Ons geld - maart 2012 - Inzending cursus

Mike is een jongen van 10 uit een gezin in Nederland. Zijn ouders werken allebei zodat hij en zijn zusje van alle gemakken kunnen worden voorzien. Ze worden niet verwend, maar zijn zeker niet arm. Maar de papa en mama van Mike staan voor moeilijke keuzes. De afgelopen jaren zijn ze wel erg onvoorzichtig met hun geld omgesprongen. Samen bekijken ze hun inkomens en uitgaven. Ze moeten beslissen waarop ze gaan bezuinigen. Eén ding staat vast; ze komen niet aan het geld wat bestemd is voor hun kinderen. 

Ons kabinet pakt dat toch beter aan. Het is natuurlijk veel slimmer om eerst te bekijken wat er bij anderen te halen valt. Dat scheelt jezelf een reisje naar de Bahamas. “We gaan het met z’n allen dragen.” Persoonlijk vind ik het een mooie slogan. Het draagt echt bij aan ons nationalistisch gevoel. Ik zou er voor Koninginnedag T-shirtjes van laten drukken. Op belastingdienstblauwe stof. En op de achterkant zet je dan; “Wij betalen ons blauw.” 

Ik vind wel dat we die shirtjes dan gewoon op z’n Hollands gratis moeten krijgen. Als ik het declaratiegedrag van ons kabinet goed begrepen heb, denk ik dat we al betalen voor het ontwikkelen van deze shirts. En twee keer betalen  voor hetzelfde voorwerp, dat is wel erg gek. We vinden veel goed, maar dat gaat ver. We komen niet in opstand als een minister een tv-kastje van bijna duizend euro koopt en ‘m daarna nog laat overspuiten in een andere kleur voor nog eens vijfhonderd euro. Op advies van zijn Feng Shui goeroe en op kosten van de staat.  Maar ons dubbel laten betalen voor een T-shirt, dat gaat niet door. We hebben nog wel zoiets als oer-Hollandse principes. Geld mag rollen, maar wij bepalen nog altijd de route. Toch?

Hoe? Zo! - maart 2012 - inzending intern blad van mijn werk

Sinds een week ben ik begonnen met een cursus column schrijven. Ik schrijf graag en ik merk dat mijn interesse het meest uitgaat naar columns. Ik vind het leuk om mijn mensen met mijn mening of zienswijze te verrassen of in ieder geval te vermaken. De onderwerpen waarover ik schrijf zijn wisselend. Omdat ik gelovig ben heb ik voorheen vaak geschreven over een actualiteit en maakte ik een link met het geloof of God. Nu ben ik aan het experimenteren. Ik schrijf over games en de gevolgen ervan, positief en negatief. En ook over zingen en stemgebruik. En uiteraard actualiteiten, want onze maatschappij en kabinet zijn te grappig.

Om je werk alleen voor jezelf te houden, vind ik veilig en zonde. Dus ik ben begonnen met het verzenden van mijn columns naar kranten en tijdschriften. Tot nu toe heb ik nog geen mega contract ergens aangeboden gekregen, dus ik werk hier nog wel even. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Over wat ik nou eigenlijk wil met deze hobby. Ik heb zoveel hobby’s en interesses. En door die eens onder de loep te nemen, ontdekte ik ook een patroon. Ik maak niks af. Ik heb 2 naaimachines thuis staan en na een paar mislukte jurken, ben ik tot de conclusie gekomen dat er geen carrière als ontwerper voor mij is weggelegd. Ook wilde ik gitaar en basgitaar leren spelen en al snel kwam ik erachter dat je hier veel voor moet oefenen. Ik kan niet meteen “Stairway to heaven” spelen. Op dat niveau ben ik ook nooit geëindigd.

Er zijn echter ook dingen die ik ongemerkt wel heb voltooid. Maar zoals de meeste mensen onthoud ik mijn mislukkingen beter dan mijn successen. Als ik mijn mislukkingen en successen naast elkaar zet, valt me wel iets op. Als ik ergens mijn zinnen op heb gezet en het echt wil, dan lukt het me wel. Maar dan moet ik het wel serieus aanpakken. Geen half werk. Dus ik plaats mijn columns op een blog, voor iedereen te lezen. En ik ben een cursus gestart, gericht op column schrijven. Je krijgt feedback, je wordt onderuit gehaald en het maakt me gedrevener. Mijn doel is om uiteindelijk een boek op winkelplanken te krijgen met mijn naam op de zijkant. En mijn motivatie is J.K. Rowling (schrijfster van Harry Potter). Zij kreeg ook eerst drie keer een afwijzing omdat een verhaal over een jonge tovenaar nooit iets ging worden.