Mijn vader, de kei

Mijn vader waardeert onze zelfgemaakte cadeaus nog altijd het meest. Voor Vaderdag een versierde steen voor een kei van een vader. Onze kerstballen van stof mochten zonder probleem de boom in. Brievenopeners, asbakken, schilderijtjes. Alles kreeg een ereplaats. Ik heb op de Biologische School gezeten en we maakten een keer zelf een kaasje. En wie at 'm op? Mijn papa. Maar het allerleukst vindt hij een gedicht. (bij ons thuis een "gedichie" genoemd)

Mijn vader is vandaag, 30 april, jarig. Voorheen werden de vlaggen altijd uitgehangen op zijn verjaardag, maar vandaag valt het een beetje tegen. Daarom hoop ik zijn dag toch nog speciaal te maken met een zelfgemaakt gedicht.

Mijn papa is de sterkste van allemaal,
Hij maakte van onze jeugd een te gek verhaal.
Niets is mijn vader te zot,
En hij repareert altijd alles wat is kapot. (Kom, kom, van een kind van 7 vinden jullie zo'n kromme zin ook schattig)
Je opvoedingstactiek was soms wel wat frappant,
Maar als ik er op terugkijk meesterlijk briljant.
Je behoedde ons voor het stappen in een bak met teer,
Wel lachen dat je er toen zelf in stapte, die keer.
Uitleggen kan je ook heel goed,
Maar na de vijftiende keer voordoen, weet ik echt wel hoe ik een luikje verven moet.
Een tuinhuisje bouwen werd tevens dikke pret,
Vooral als je de deur er verkeerd om inzet.
Als ik je aankijk zie ik in je ogen nog altijd een beetje bezorgdheid,
Ik weet het, ook al ben ik inmiddels 34 ik blijf je kleine meid.
Ik zie in je ogen ook veel liefde en vertrouwen in mij,
Daardoor ben ik geworden wie ik ben, want jij bent mijn kei.

Den oude doosch @ Female-Gamers.nl

Ik vraag me al een tijdje af wat er met die dozen is gebeurd, die een jaar of vijftien geleden standaard de verpakking waren van een game. Waarom zijn ze er niet meer?

Wat een plezier was dat vroeger. Je kocht een game en haalde een hoesje uit een kartonnen doos. Een veel te grote kartonnen doos overigens, maar die zagen er gaaf uit. Die liet je dan vervolgens jaren op je kamer staan. Die dozen vormden een verzameling op zich. Waarom zijn ze verdwenen? Ik heb nooit een reden gehoord waarom ze niet meer als verpakking worden gebruikt.

Zou het een financiële reden hebben? Want het is eigenlijk gewoon heel duur verpakkingsmateriaal. Het moest er wel aantrekkelijk uitzien, voor de consument. Een papieren cover in een plastic hoesje zal vast goedkoper zijn. Als je dat voordeel niet doorrekent naar de klant, maak je natuurlijk meer winst.

Of zouden er milieufanatiekelingen zijn opgestaan? Dat er iemand tijdens een vergadering wakker werd en bedacht dat dit wel eens de besparing van het jaar zou kunnen zijn? Dat hij of zij is gaan uitrekenen hoeveel bomen we wereldwijd konden besparen als die kartonnen dozen zouden verdwijnen?

Ik draaf waarschijnlijk door. Misschien is er niet echt een reden waarom de dozen weg zijn. Ik vind het alleen zo jammer, want ik merk dat het een stukje extra plezier opleverde. Dat gevoel herleefde ik toen ik Skylanders begon te spelen. Iedere keer het uitpakken van die figuurtjes, het werd telkens weer eventjes Sinterklaas. Ik heb zelfs een keer een paar figuurtjes laten inpakken als cadeautje. Zogenaamd voor een neefje, maar degene die dubbelveel uitpakplezier had, was ik natuurlijk.

Grappig is dat. In sommige dingen blijven we kleine kinderen. We kunnen allerlei spullen hebben, maar het fijnste is toch nog steeds een kartonnen doos.

Eigen regels

In Amerika was een vader de rotzooi op de kamer van zijn dochter zat. Na een herhaaldelijk verzoek tot opruimen, wat genegeerd werd door dochterlief, heeft paps besloten het eens op een andere manier aan te pakken. Hij heeft alle spullen op de oprit gezet, met een bord erbij. "Hailey, room moved to driveway, clean it next time!" (Hailey, heb je kamer naar de oprit verplaatst, volgende keer opruimen!)

Ik lig over de bank te rollen van het lachen bij het zien van dit bericht. (Was op 't RTL nieuws vanochtend) En moet terugdenken aan mijn eigen kinderjaren. Ook bij ons was er wel eens wat aan de hand en mijn ouders hielden er soms ook wel aparte opvoedingstrategieën op na. Als mijn broers ruzie hadden, zette mijn vader ze op dezelfde kamer. En mijn oudste broer en ik hebben een keer een weekend zonder kamerdeur doorgebracht. Toen wij een keer flink aan het ruziemaken waren en daarbij telkens de deur dichtsloegen, kwam mijn papa rustig naar boven lopen. En schroefde zo onze deuren eruit! We waren onder de indruk en realiseerde ons dat als pap maandag weer ging varen, we het de hele week zonder deur moesten stellen. Dus het hele weekend waren wij poeslief en gelukkig voor ons kregen we de deur terug. 

Ik heb er later wel eens naar gevraagd. Waarom mijn ouders hebben gehandeld zoals ze hebben gehandeld. Mijn vader antwoord altijd steevast: "Ik wilde liever dat jullie samen boos waren op mij, dan waren jullie in elk geval weer vriendjes." En dat is ook precies wat er gebeurde. Mijn broertjes gingen samen zitten spelen en in het geval van de deur bedachten mijn broer en ik een plan om onze deuren weer terug te krijgen. Daarna hebben we ook nooit meer zo heftig ruzie gemaakt.

Misschien kijken mensen raar op van deze momenten, maar voor ons hebben ze prima gewerkt. Ik ben blij hoe mijn ouders het hebben aangepakt en hoe ze ons hebben opgevoed. Ik ben trots op hoe we zijn en in het leven staan, ieder op zijn eigen manier. Ode aan alle ouders die hun eigen regels bedenken en doen wat werkt voor hun kinderen. En dank je wel, papa en mama.