Horror - Column @ Female-Gamers.nl

Nog 4 nachtjes slapen en dan is het zover! Mijn volgende horror avontuur staat dan voor de deur. Of beter gezegd, het ligt klaar in de winkels. Resident Evil Revelations.

Ik heb er veel zin in, al weet ik dat het me ook veel ongemak gaat opleveren. Ik heb echt een haat/liefde verhouding met het horror thema. Ik hou van de spanning, maar het houdt meestal in dat ik vanachter een stapel kussens met mijn ogen bijna dichtgeknepen, toch wil zien wat er gebeurd. Of ik durf niet meer te slapen in het donker. Ik ben echt geen held. Ik stel me wel eens voor dat ik in de situatie van mijn character terecht kwam. Wat zou ik dan doen?  Na enkele seconden al, concludeer ik dat het met mij een zeer kort spel zou zijn geweest. Ik kan niet hard wegrennen en dapper terugvechten wordt ook niks.

Mijn allereerste horror game was een point-and-click spel, Phantasmagoria. De spanning die opgebouwd werd, de gore beelden in hele grote pixels en een hele, grote demon. Ik was verkocht toen ik me te pletter schrok van een zwevende schommelstoel. In F.E.A.R. vloog ik tegen het plafond toen er allemaal laden opschoten in een mortuarium. En in Resident Evil 6 speelde ik het spannendste potje verstoppertje. Een of andere grote mutant komt op je afgerend als je zijn vliegende camera's kapot schiet. Je kunt jezelf alleen redden door je te verstoppen en wachten tot hij weer weggaat. Het hart klopt in mijn keel.  

En toch vind ik het fantastisch om survival-horror games te spelen. Ik geef toe dat ik soms twee nachten niet fatsoenlijk meer slaap. Maar die spanning die door je lijf heen giert, is geweldig. In het dagelijks leven overkomen dat soort dingen me niet heel vaak. Ik kom niet om de dag mutanten, demonen, of gewetenloze killers tegen. Gelukkig maar, anders hoefden we niet meer te gamen!

Liedjes

"Het land van duizend meningen, het land nuchterheid". Gaat over Nederland. Tenminste dat heb ik begrepen. Het lied is al twee keer van tekst veranderd om een bepaald doel te dienen. Recentelijk de abdicatie.

Ik ben het eens dat we het land van duizend meningen zijn. Vorige maand kwam er iedere dag wel iets over het koningslied voorbij. Wie het leuk vindt, wie het niks vindt en waarom. John Ewbank wilde zich na al het gezeik terugtrekken. Dat vond ik briljant. Je moet als muzikant wel respect hebben voor eigen werk. Ik hoop dat meer artiesten zijn voorbeeld volgen. Eindelijk weer een fatsoenlijke top 50.

De afgelopen maand ging het alleen maar over Anouk en haar vogeltjes. Ook allemaal weer vooraf. Meningen, feiten, verdraaide feiten, alles is de revue gepasseerd. Ik besloot het voorronde songfestival kijken te verruilen voor een terrasavond. De uitslag zou ik woendag wel gedetailleerd in de Spits of Metro lezen. Niets is minder waar. Spits meldde er niks over. Metro heeft wel een foto op de voorpagina geplaatst. Anouk is door naar de finale. Maar hoe en wat? Moet ik toch weer naar uitzending gemist.nl.

Het land van nuchterheid twijfel ik over. Niemand hoeft zich van mij druk te maken over de crisis, toenemend geweld of de dalende kwaliteit van onderwijs. Daar zijn we te nuchter voor en daar wil ik begrip voor opbrengen. Maar tegelijkertijd zie ik alle media volstromen met meningen over een lied. Menschen, doe eens rustig. Het gaat niet om levens of geld hier. Laat je vooraf niet gek maken, zodat je achteraf baalt dat je naar uitzending gemist.nl moet als je het moment supreme gemist hebt.

Samenwerken - Column @ Female-Gamers.nl

Ik ben doodgegooid met de competentie samenwerken. In het bedrijfsleven is samenwerken een belangrijke competentie waarop je beoordeeld wordt. Maar degene die over lijken gaat, krijgt wel als eerste promotie.

En topmanagers die in het nieuws komen, geven niet het beeld af dat ze aan anderen hebben gedacht. Er worden mooie cursussen en trainingen bedacht waarin we leren hoe dat samenwerken ook al weer werkte. En vooral te ontdekken hoe coöperatief je zelf bent. Die trainingen kunnen dagen of weken duren. Kost veel geld en tijd. Persoonlijk denk ik dat er een betere oplossing voor handen is. Gooi al die trainingen overboord en laat mensen een potje gamen. Want in een maatschappij die meer en meer individualistisch wordt, zien we op het gebied van gamen juist het tegenovergestelde gebeuren. Waar je voorheen tegen elkaar streed, hebben ontwikkelaars het mogelijk gemaakt om juist samen een doel te bereiken.

Gamestudio’s verzinnen zich suf hoe ze bij hun game een multiplayer optie kunnen aanbieden. We willen niet meer in ons eentje gamen. En natuurlijk kunnen we bij elkaar op de bank gaan zitten. Maar met zo’n multiplayer optie kun je met meer mensen spelen dan in je huiskamer passen. In het spel World of Warcraft kun je via internet contact leggen met duizenden mensen vanuit de hele wereld. Je kunt met elkaar afspreken een groep te vormen en samen op avontuur te gaan, zodat je elkaar kunt helpen. Bij het spel Army of Two is samenwerken heel belangrijk. Met je computergestuurde kameraad of een echte. De één trekt de aandacht van de tegenstander, zodat de ander de tegenstander tactisch kan uitschakelen. Als dat geen samenwerking is, dan weet ik het niet meer.

Gewoon iedere dag een uurtje coöperatief of MMO gamen. Ik denk dat het de wereld goed zou doen.

Ontspannen

Een week  na de abdicatie. Willem op zijn plek, Maxima aan zijn zijde en de prinsesjes goed getraind. Alles is goed verlopen, iedereen heeft zich goed gedragen en Wil en Max lieten al meteen even zien dat er altijd ruimte is voor improvisatie. En Beatrix nam gepast afscheid van haar volk.

Beatrix heeft net zolang op de troon gezeten als dat ik op deze aardbol rondloop. We zijn de oudste van 4. En we zijn nu beiden werkeloos. Dat schept toch een beetje een band. Ben benieuwd of Beatrix nu ook een uitkering krijgt. En of ze bij het UWV wel een beetje rekening houden met haar kansen op de arbeidsmarkt. Het staat natuurlijk leuk op je cv dat 33 jaar vorstin van het Koninkrijk de Nederlanden bent geweest. Maar de ouderen onder ons doen het niet meer zo goed op de arbeidsmarkt. Grapje mensen, grapje. Ik weet heus wel dat Beatrix inmiddels oud genoeg is om gewoon met pensioen te gaan en dat ze niet meer hoeft te solliciteren.

Daarom is de grote vraag voor mij: “Hoe gaat het nu met Beatrix?” Bij Dodenherdenking was ze meteen niet meer aanwezig. Gelijk heeft ze. Ze heeft lang genoeg kransjes gelegd bij het monument op de Dam. Ik denk dat ze lekker in de sweatpants thuis op de bank heeft zitten kijken. Genietend dat ze niet meer hoefde. Sherry of champagne erbij, toastend op het land, lekker ontspannen. De verzameling hoedjes heeft ze meteen op marktplaats gezet. Een extra zakcentje kan nooit kwaad in tijden van crisis. Iedere dag beginnen met Dr. Phil en Koffietijd. Tussendoor nog wat Nederland in beweging doen. Ik denk dat Beatrix zich best vermaakt met haar nieuwe dagindeling.

En Beatrix heeft 3 zussen. Dus wat ik haar aanraad is om zusjesavond in te stellen. Lekker één keer per week met je zusjes op de bank, chipjes eten, therapeutisch bijkletsen en hersenloze series kijken. Succes Beatrix, met je nieuwe leven. Bij mij gaat de deurbel, want ik heb vanavond mijn zusjesavond.

Doorzetten - Column @ Female-Gamers.nl

Je moet een doorzetter zijn om iets te kunnen bereiken. Dat horen we vaak. Maar ook dat je je energie en tijd alleen in zaken zou moeten steken, die je ook echt leuk vindt om te doen. Twee tegenstrijdige adviezen, zou ik zo denken. En stiekem blijken ze toch veel met elkaar te maken te hebben. 

Ik ben inmiddels 33 en ik heb vanaf mijn 15e al geworsteld met de vraag ‘welke kant ik op wilde’ en wat mijn passie is. Ik vind namelijk heel veel interessant en een keuze maken, betekent voor mij iets laten vallen. En dat vind ik lastig, dat wil ik eigenlijk niet. Over het vinden van je passie, werk maken van je sterke punten en het opstarten van je eigen richting bestaan veel boeken en trainingen. En ik heb er veel van gelezen en gevolgd. En eerlijk gezegd heeft het me alleen maar meer verward. Het is vooral belangrijk jezelf te leren kennen en dat accepteren. Dan weet je van jezelf wanneer het de moeite waard is om door te zetten.

Ik heb in 2011 het spel “DragonAge” gehaald. Ik was heel enthousiast geworden over dit spel door de mooie beelden die ik had gezien. De tijd van draken en ridders hebben altijd al mijn interesse weten te wekken. Ik heb het welgeteld drie uur samen met mijn vriend gespeeld. Na die drie uur spelen, hadden we alleen 2 spinnen plat gemept en vooral veel gepraat met andere personages. Ik vond er niks aan en na het eerste echt obstakel hebben we het spel omgeruild voor een andere game. Anders is dat bij het spel “Castlevania”. Op een gegeven moment komt jouw spelpersonage in een ‘musicbox’ terecht. Ik ervoer dit level als heel lastig. Ik ben wel vijftig keer in pinnen gerold, geflambeerd en ga zo maar door. En uiteindelijk haalde ik het! Ik voelde me geweldig!

Als ik een game de moeite waard vind, blijf ik ondanks moeilijke stukken proberen. En wordt het me te gek, dan moet het maar even wachten tot de dag erna. Dan ga ik er met frisse moed weer tegenaan. Dat herken ik uit het dagelijks leven. Als ik een moeilijkheid tegenkom in het dagelijks leven, merk ik dat ik me de ene keer blijf inzetten, terwijl ik een andere keer vrij snel afhaak. Ben ik nou wel of geen doorzetter, heb ik mezelf lang afgevraagd. Ik weet inmiddels dat het niet aan mij ligt, maar aan mijn interesses.

Door het spelen van spellen, kun je veel over jezelf te weten komen. Kun je goed tegen je verlies? Speel je een spel om te winnen, om met vrienden iets leuks te doen, om avonturen te beleven of je hersens eens lekker te laten kraken? De reden is niet goed of fout, het zegt iets over jou. Dus naast een prachtig tijdverdrijf blijkt gamen ook nog inzicht te verschaffen in jezelf.