Vechten als een baas @ Female-Gamers

Ik klem mijn klamme handen  om de controller. Zweet parelt op mijn voorhoofd, terwijl de spanning oploopt.

Ik heb 'm bijna, nog een paar goeie klappen en het is gedaan met ‘m. Na 20 pogingen mag dat ook wel eens en ik ben verder gekomen dan ooit. Het gaat me zeker lukken deze keer. Haha, nu heb ik ‘m echt bijna. Deze aanval moet het worden, want ik heb ook bijna geen health meer. Daar gaan we....... aaaaaaaaah, neeeeeeeee! Weer verloren van die stomme eindbaas. Alweer. That's it, ik kap ermee voor vandaag. Morgen weer een dag.

Of ik het morgen echt nog eens ga proberen, hangt af van hoe leuk het spel van tevoren was. Bij Uncharted 2 was de allerlaatste vijand echt een rotklus, maar toen had ik al bijna het hele spel doorgespeeld en het avontuur was zo gaaf. Dus dan ga ik ervoor. Overigens had ik die eindbaas binnen een poging of zeven naar de eeuwige jachtvelden gestuurd.

Het valt me op dat het bij mij vooral de Japanse spellen zijn, waar ik door dit soort fratsen de brui eraan geef. Waarom maak je de moeilijkheidsgraad in een spel vijf hoofdstukken achter elkaar prima te doen en gooi je 'm dan ineens omhoog? Of dat de levels prima te doen zijn, maar bij de bazen wordt je genadeloos afgemaakt, voordat je doorhebt wat je overkomt.

Ken je die Japanse eindbazen? Je moet eerst zijn schild wegschieten met dat ene speciale geweer (waar je nooit kogels voor vindt), dan kun je 'm met je zwaard in zijn oog raken die slechts 1 keer per tien seconden opengaat. Vervolgens moet je snel via een quick time op zijn rug terecht komen en daar geef je 'm nog een paar rake klappen. Plots draait dat addergebroed zich weer om en mag je die methode een stuk of vijf keer toepassen. Na die vijf keer wordt die baas echt boos en veranderd hij in een monster en mag je uit gaan vinden wat je nu weer moet doen om die gast af te maken. Je health staat echter wel op een derde.  Ik hou van een uitdaging, maar dit soort taferelen ontnemen mij mijn gameplezier.

Ik heb met de feestdagen The Last Story voor de Wii gekregen. Echt een tof spel. Leuke personages en met de classic controller van de Wii is de besturing goed te doen. Ik kreeg hoop. Vanaf hoofdstuk 11 of 12 krijg jij ineens de leiding over de party en moet je de anderen commando's geven. Mijn laatste sprankje hoop was gevestigd op de zelfredzaamheid van de groep, maar dat was tevergeefs. In gevechten wordt het ineens belangrijk dat we gebruik gaan maken van elkaars spreuken. Met als gevolg dat de gevechten tegen grote vijanden ineens niet meer te doen zijn. Superirritant!

Ik ben in huilen uitgebarsten. Waarom de formule halverwege veranderen? Ik kon nog beter leven met Ni no Kuni, daar merkte je tijdens de demo al dat de besturing en gameplay nergens op leek. Dan weet je waar je aan begint. Maar halverwege is puur leedvermaak.

In 2010 speelde ik Castlevania: Lords of Shadow. Geweldig spel, ik heb ‘m uit weten te spelen. Maar als ik ‘m nog een keer speel, stop ik op een gegeven moment. Omdat ik weet dat er vanaf dat moment alleen nog maar onmogelijke levels komen. Maar het feit dat ik ‘m een keer heb uitgespeeld. Ik ben zo trots dat ik het bijna op mijn CV heb gezet. Wat een waanzinnige voldoening kan je toch krijgen als je zo’n moeilijke game hebt uitgespeeld. Zucht, okee. Ik probeer het nog één keertje dan.

Verzamelwoede @ Female-Gamers.nl

Oké, ik kan weer naar de Ikea. Ik heb een grotere kast nodig. Niet voor mijn kleding, maar voor mijn game verzameling.

Ik ben ook zo’n gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil ik graag het spel hebben, maar de spellen zelf zijn het probleem niet. Mijn antennes staan meteen rechtop zodra ik de woorden Collectors Edition hoor. Mijn bankrekening huivert, mijn kast bibbert en mijn hart maakt een sprongetje.

Sinds afgelopen weekend ben ik trotse eigenaar van het masker van Death uit de game Darksiders. Die kan bij de rest van de verzameling. Een geweldig grote draak van Skyrim, een FireFly Pendant van The Last of Us, een Bioshock figuurtje van Big Daddy en nog zo veel meer! En dan tel ik de Skylanders figuurtjes nog niet eens mee. Die zitten heel zielig in een grote koffer. Wel gezellig bij elkaar. 

Waarom ik dit doe? Ik ben gewoon een slachtoffer van de marketingstrategieën, ben ik bang. Het geeft me een onoverwinnelijk gevoel: “Moet je eens even zien wat ik al bij elkaar gespaard heb. Ik heb niet alleen het spel, zoals al die andere stakkers. Nee, nee, ik heb ook gewoon effe het extraatje erbij.” Ik kan ook echt even bij die kast blijven staan, genietend.

Daar moet ik wel iets bij opbiechten. Want mijn financiële overlevingsdrang wint het altijd van al mijn andere gedachten. Dus ik koop deze exemplaren pas als ik ze ergens tweedehands of afgeprijsd zie liggen. Ik ben daarom nog steeds aan het wachten totdat ik de Kratos figuurtje uit God of War Ascension ergens tegenkom.

Grappig dat ik toch verstandiger ben dan dat ik in eerste instantie dacht. Ik blijf ook altijd hoop houden tegen beter weten in. Zuchtend staar ik nog één keer naar de lege plek, die ik gereserveerd heb voor Kratos. Toch maar het Masker van Death daar neerzetten?

Een nieuw jaar

Een nieuw jaar is aan gebroken. We staan stil bij wat we het afgelopen jaar hebben uitgespookt en bepalen hoe we dat het komende jaar beter gaan doen. En natuurlijk goede voornemens; afvallen, stoppen met roken, meer bewegen, meer (of juist minder) tijd met onze vrienden en familie, miljonair worden.

Naast miljonair worden wil ik al jaren wat kilo's kwijt. Zoals half vrouwelijk Nederland. En net zoals half vrouwelijk Nederland ben ik helaas niet succesvol in mijn pogingen. Ik weet ook wel waarom het niet zo goed lukt. In het begin ben ik heel braaf en doe ik precies wat me opgedragen wordt. Wat het ook is dat me verboden of geboden wordt, ik doe het braaf. Ik heb calorieën geteld, aardappels verbannen en smoothies van boerenkool gedronken. Maar na een aantal weken ben ik mijn brave gedrag een beetje moe. Langzaam maar zeker laat ik steeds meer steken vallen en ben ik eigenlijk weer terug bij af.

Meer bewegen dan maar. Helaas heb ik hier net zo'n treurige geschiedenis mee opgebouwd. Ik hou wel van actief zijn; wandelen door het bos, kerktorens bezichtigen, winkelen. Maar sporten is een ander verhaal. Dan moet ik doelloos een rondje fietsen, lopen, of gekke oefeningen doen. Op een gegeven moment was ik al zo lang niet meer naar de sportschool geweest, dat ik toen ik weer een keertje ging bang was dat de dame aan de balie in lachen zo uitbarsten. "Ach gos, ze doet weer een poging."

Toch ga ik weer een poging doen. Want waar ik wel achter ben is dat hardlopen steeds weer terugkomt in mijn hoofd. Het lijkt me heerlijk om te kunnen zeggen: "Ik ga effe een half uurtje hardlopen" en dat dan ook echt doen. Met mijn neus in de wind in plaats van mijn tong op mijn schoenen. In het verleden stopte ik halverwege vanwege een blessure, maar ik heb nu een schema gevonden voor echte beginners. Als ik nu nog een blessure krijg, dan is het wel heel triest met me gesteld.

Een nieuw jaar, een nieuwe poging. Iemand die zo vaak opnieuw begint om een doel te bereiken, wordt vaak gezien als een loser, iemand die niet doorzet. Maar is iemand die telkens weer de moed vindt om opnieuw aan te werken naar een doel, juist niet een doorzetter?