Over de kook @ Female-Gamers.nl

Ik heb mijn Playstation 2 maar eens afgestoft en heb er een Disneygame in gekiept. Ik houd van afwisseling en na knallen, schoppen en overleven vond ik het wel weer eens tijd voor Disney.

Waarom ik daar trouwens iedere keer weer in trap, weet ik niet. Disneygames verkopen om een simpele reden, namelijk omdat er Disney op staat. De graphics zijn echter minder dan in de films, de stemmen kloppen niet altijd met die van de film en de gameplay is om te huilen. En meestal is het de vereenvoudigde verhaallijn met kleurplaten en minigames. Maar dan brengen ze ineens zoiets uit als Hercules, Brave en (voor de mensen die de Sega Mega Drive nog kennen) Mickey's Castle of Illusion. Na het klaren van die klusjes dacht ik: "Aha, ze kunnen het dus wel".

Nu de beurt aan Ratatouille. Je bent een rat (het beestje) en je wilt graag een Bourgondisch leven. Door omstandigheden kom je in Parijs terecht en help je een beginnende kok met zijn culinaire carrière in een restaurant. De eerste tien minuten had ik goede hoop. De rat Remy heeft een hoog aaibaarheidsgehalte en laat zich prima besturen. De omgevingen herken ik uit de film en er zit een fatsoenlijk uitgewerkte tutorial in. Het spel kent in een level een aantal submissies die men droomwerelden noemt. Ze hadden ze beter nachtmerries kunnen noemen. Ken je die springlevels nog van Super Mario Bros? Daar werd ik destijds heel verdrietig van en van deze droomwerelden ook. De enige momenten dat de camera je tegen werkt is als je moet springen. Diepte en afstand zijn moeilijk in te schatten. Dus ik val echt heel vaak. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen.

Gelukkig kent de game ook zijn leuke momenten. Je kunt ontzettend veel verzamelen. En het geeft een beeld hoe het is om een rat te zijn. Heb je verder niks aan in je leven, maar het maakt de game geloofwaardig. Na een uurtje of zes ben je wel door de verhaallijn heen. De echte volhouders die dan nog geduld over hebben gaan nog door met verzamelen. Dan zou je nog extra levels kunnen vrijspelen. Ik neem echter even pauze, want ik ben inmiddels redelijk over de kook vanwege mijn duizend keer doodgaan.

Of ik het spel nog eens ga spelen? Moeilijk als ik terugdenk aan de nachtmerries en mijn gedeukte ego. Maar die glinsteroogjes van Remy zouden me zomaar kunnen overhalen.

Mabel

Lieve, lieve Mabel. Vandaag hoorde heel Nederland het nieuws, waar jij zo lang bang voor bent geweest. Vorig jaar het vreselijke ongeluk. En nu nog eens een klap te verwerken. Eigenlijk is Friso twee keer overleden.

En jij weet als geen ander wat je dochters nu moeten doorstaan. Zelf je vader ook op jonge leeftijd verloren. Je kent de pijn, de vragen en het ongeloof. Hoe oneerlijk het is, als je je vader al op vroege leeftijd moet missen. Je komt er door heen, je wordt er sterker door en je gaat anders leven. En hoewel je dit heeft gevormd tot wie je nu bent, wens je het natuurlijk niemand anders toe. Zeker niet je kinderen. Ik hoop dat je troost kunt vinden in die gedachten. Je kinderen kunnen net als jij opgroeien tot fantastische vrouwen, jij weet dat hun kansen niet verkeken zijn. Maar pijn doet het wel.

Momenteel kun je de tv niet aanzetten, of het gaat over jouw liefde van je leven. Speculaties rijzen de pan uit. Wanneer wordt Friso begraven, waar wordt hij begraven? En wordt het een grote ceremonie of juist klein? Ver weg van de camera’s en sensatiezoekers? Zoals jullie samen ook altijd geleefd hebben? Ik zou het gewoon doen.

Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk nu pas kunt beginnen met rouwen. Veel mensen zeggen dat dit te verwachten viel. Maar veel logischer is het om je vast te houden aan het alle sprankjes hoop die je nog over hebt, als het om je man gaat. Je geduld is niet beloond met hetgeen je zou willen.  Lieve Mabel, ik wens je veel kracht en liefde toe. Dat je mag ontvangen wat je nodig hebt van mensen van wie je houdt.

Gamification @ Female-Gamers.nl

Deze week las ik een artikel over gamification, een mooi scrabblewoord. Het betekent dat de technieken en kenmerken van gamen toegepast worden in het bedrijfsleven. Dit artikel ging over het toepassen van gamification in een contactcenter. Maar het zou ook op andere plekken kunnen. Dat lijkt me wel vet. Mijn favoriete bezigheid combineren met mijn werk. Maar hoe ga je dat nou aan de man brengen? Gamen interesseert niet iedereen. Het lijkt me net zo’n situatie als dat je in training zit en de trainer geeft aan dat we een rollenspel moeten gaan doen. Iedereen zucht vermoeid en kijkt meteen naar de grond of het plafond.

Een van de toepassingen van gamification betekende in de praktijk van het contactcenter, dat je de systemen waarin mensen bijvoorbeeld mails verwerken aanpast. Met een puntensysteem, leaderboard en levels. Nu heb ik al in een aantal contactcenters gewerkt en heel nieuw is dit idee niet. Bij een grote energieleverancier werden het aantal verkopen op een groot bord bijgehouden. En de bestscorende agent per maand kreeg een leuke attentie.  Het lijkt me wel leuk als je achievements kan verdienen door een bepaald aantal mails af te handelen. Of dat je levelt doordat je moeilijke mails verwerkt. Ik denk wel dat werknemers al snel gaan denken aan loonsverhoging. En of dat nou de bedoeling is. Meestal niet van het management.

Volgens mij kun je er wel heel goed competenties mee testen bij mensen. FarmMania om te zien hoe goed iemand is in timemanagement. Een rondje Army of Two om te testen of mensen wel echt samen kunnen werken. Ruimtelijk inzicht op de proef stellen met Tetris. En creatief denken met Monkey Island. Volgens mij kan men vooral tijdens selectieprocedure en assassments vruchten plukken van gamification. Persoonlijk lijkt het me dan wel dat de selectieprocedure interessanter wordt dan de baan zelf.