Angst - januari 2012 - Inzending Lezerscolumn Metro

Ik kom zojuist onder een handdoek vandaan. Stomen, voor mij persoonlijk een noodzaak in de winter. De regen van de afgelopen weken heeft mijn weerstand uiteindelijk omver geworpen. En dus zit ik zoals half Nederland op dit moment verkouden op de bank;  snotterend, tranend en niezend.

Hangend boven mijn stoombad, moest ik denken aan minister Schippers. Die heeft aangekondigd, dat er een onderzoek komt naar de rol van de farmaceutische industrie en de onafhankelijkheid van de adviseurs ten tijde van de Mexicaanse griep. Mijns inziens zonde van de tijd en het geld wat we opnieuw in de Mexicaanse griep gaan steken. Het heeft ons in 2009 al 340 miljoen euro gekost. Je moet niet blijven terugkijken, toch? Gewoon vergeten en doorgaan met de kwesties die nu voor ons liggen.

Ik vind overigens dat de heren Osterhaus en Coutinho, de onafhankelijke adviseurs, helemaal niet aan het onderzoek hoeven mee te werken. Het antwoord ligt heel duidelijk voor ons. De heren hebben laten zien hoe je gemakkelijk geld kunt verdienen. Dat hebben ze niet gejat, dat hebben wij ze eerlijk gegeven. Nederland liet zich heerlijk bang maken voor die gevaarlijke Mexicaanse griep. En de overheid stond met de rug tegen de muur. Als ze niks zouden doen en pleuris zou uitbreken, zouden ze als harteloos kabinet de geschiedenis zijn ingegaan. Waar onze Ab Klink, destijds minister van Volksgezondheid, op hoopte was het droomscenario. Hij zou een berg vaccins inkopen en Nederland zou door hem gered worden van totale destructie.

Osterhaus en Coutinho hebben niks anders gedaan dan ons meenemen in dit reallife-rampscenario. En vervolgens daar grote vruchten van geplukt. Aan de dromen van mensen kun je geld verdienen en aan de angst van mensen nog veel meer.  

Schippers wil graag laten onderzoeken of bij een volgende mogelijke epidemie de kosten ook lager kunnen. Ik heb hier wel een idee over en die mag de minister gratis van mij overnemen. Laat Nederlanders vooraf aangeven of ze een eventueel vaccin zouden willen hebben. De zekerheidszoekers kopen hun veiligheid en de moedige en principiële rakkers hoeven niet meer te schreeuwen dat ze niet zomaar ingeënt willen worden. Dat scheelt gezeur achteraf van het volk. Bovendien kunt u kosten inzichtelijk maken, want u weet vooraf al hoeveel er ingekocht moet worden.  Oh ja, en gooi het zelf op een akkoordje met de farmaceutische industrie, dan weet u het tenminste wanneer er opnieuw angst uitbreekt. Is er tenminste één iemand voorbereid.

Game over? - januari 2012 - inzending metro lezerscolumn

Ik speel graag spelletjes. Vroeger waren er bordgames, gezelschapsspellen. Deed niemand moeilijk over. Van een potje monopoly raakte niemand in paniek. Vervolgens  zorgde ontwikkelaars en nieuwe techniek ervoor dat we op computers konden gamen. Monopoly, Patiënce, Catan, we kunnen ze nu allemaal op de computer spelen. Ik zie twee bijkomende voordelen, het opbouwen en weer opruimen van een spel kost veel minder tijd. En als niemand zin heeft om een spelletje te doen, is er altijd de pc waartegen je kunt spelen. Een ideale oplossing voor mij, want ik wil heel vaak een spelletje spelen. Bij alleen puzzel en gezelschapsspelletjes is het niet gebleven. Ik beleef sinds de opkomst van adventuregames de meest fantastische avonturen, bezoek allerlei landen en als ik een keer domme dingen doe, kan ik het gewoon nog eens overdoen.

Toen ik 10 jaar was kregen we een cbs-spelsysteem. Die was hier al voor de dinosaurussen. Ik werd nog wel eens nijdig als ik afging en smeet met de controller. Mijn moeder kwam binnen en legde me heel duidelijk uit:  “Diaan, het is een spel. En als je nog één keer met die controller gooit, gaat ie de deur uit.  Ik koop geen spullen om ze door jou te laten slopen.” De boodschap is duidelijk. Het is een spel, niet het einde van de wereld. En als je daar niet mee kan omgaan, ga je maar wat anders doen.

Gamen is de laatste tijd regelmatig in het nieuws. Vooral negatief, valt mij op. De schutter in Alphen aan de Rijn speelde computerspellen. Toen Pim Fortuin vermoord werd, dacht ik:  “Laat het alsjeblieft geen allochtoon zijn.” En nu denk ik steeds vaker “Laat het alsjeblieft geen gamer zijn.” Want dan wordt acuut het hele arsenaal aan onderzoeken naar agressie, geweld en gamen weer opengetrokken.

En er worden mij steeds meer vragen gesteld. Vorig jaar is er een gamer gestorven, omdat hij al een paar dagen aan een spel bezig was. Hij vergat te eten. En nu vragen mensen mij, aangezien ik nog steeds graag een spelletje speel, of ik dat ook doe. Nee, natuurlijk niet. Als je in een vroeg stadium uitleg krijgt over hoe je normaal met zaken omgaat, het verschil tussen fantasie en realiteit, kun je in het leven goed omgaan met tegenslagen. Ik geloof dat dat opvoeden heet.

Koud - november 2008

Het wordt weer verschrikkelijk koud in Nederland.  Ja, volgens Gerrit Hiemstra en Piet Paulusma is het juist extreem zacht voor de tijd van het jaar. Ik denk daar toch heel anders over,  zo ’s ochtends op de fiets. Mijn handschoenen, muts en sjaal gaan mooi aan. Als je alleen nog een paar ogen ziet fietsen, ben ik dat, volledig ingepakt. Ik vind alles onder de 20 graden niet aanvaardbaar en zodra het kwik zakt onder de 10 graden Celsius is buiten voor mij onleefbaar geworden. Ik ben er van overtuigd dat God mij toch op het verkeerde stukje planeet heeft gezet. Zodra het herfst wordt sta ik met de Turkse, Marokkaanse en Antilliaanse gemeenschap mee te klappertanden. Het grote nadeel aan Nederland, daar zijn we het over eens. 

God en/of Allah heeft in den beginne de aarde ontworpen. Toen hij na 5 dagen een prachtplaneet had ontworpen, had ie beter de 6^e dag als rustdag kunnen nemen. Dat had hem/haar een op hoop gezeur gescheeld.  Echter heeft onze lieve heer ingezien dat op die manier meteen met pensioen kon en heeft de mens er nog bijgezet. Na een paar dagen kreeg hij meteen al spijt. De 2 mensen kregen slechts één verbod opgelegd. Ze mochten voor de dieren zorgen en de planten, ze mochten volvreten van alles wat dat paradijs ze te bieden had. Ze moesten alleen met hun tengels van die ene boom in het midden afblijven. Dat lukte niet en toen begon de ellende. 

God had destijds al moeten inzien dat ie een catastrofale blunder heeft begaan en hij in de godenwereld voor de resterende eeuwigheid nooit meer serieus genomen zou worden. Waarom zo’n boom in het paradijs neerzetten? Laten we eerlijk zijn, de mens was gedoemd te falen voor deze test en God wist het. Desalniettemin zullen we de gevolgen van die cruciale dag nog altijd voelen. In het paradijs was er geen sprake van winter. Het was lekker weer. Adam en Eva konden tenslotte lekker naakt rond dartelen. Dat kan niet met 10 graden! De mens moest voortaan kleren dragen, om de schaamte te bedekken. En mochten we het in onze bol halen om toch naakt te gaan lopen -en sommige jongedames tarten het lot met de laatste mode- daar zijn de herfst en winter voor uitgevonden. Al zou je het niet altijd zeggen; Gods wegen zijn toch echt ondoorgrondelijk.

Kracht - april 2009

Ken je dat gevoel, dat je even niets meer van de wereld begrijpt? Dat je realiteitszin weer danig op de proef wordt gesteld? Het is onbegrijpelijk….. In november 2008 moeten we afscheid nemen van het zoontje van een hele lieve vriendin van me. Brian zal me altijd blijven heugen. Niet heel vaak heb ik dit mannetje gezien, maar hij was die keren die ik hem zag altijd vrolijk en ondernemend. En van de mensen in zijn nabije omgeving heb ik vernomen, dat ie dat altijd was. Het jochie is echter overleden. Het klopt niet, geen enkele ouder zou zijn kind moeten begraven. Dat is gewoon verschrikkelijk. Na een ontwrichte kerst en een wankel begin van het nieuwe jaar, krabbel je leventje weer een beetje op. Tenminste, dat is wat ik denk dat de ouders meemaken. Ik kan en wil niet eens stil staan bij de pijn die dit verlies iedere dag met zich meeneemt. Hoe erg is het dat het noodlot weer toeslaat, in dezelfde familie, zo’n drie en een halve maand later. De zus van die vriendin waar ik het net over had, is ook een goede vriendin van me. Haar jongste zoontje Quint is die ochtend overleden. Verdronken….

Ik huil, ik heb echt bijna een uur achter elkaar zitten huilen. Ik heb mijn vriendin opgebeld en samen zitten we weer te huilen. Na dit gesprek besluit ik dat ik even geen zin heb in alle flauwekul van de Nederlandse televisie. Ik maak een kop thee en ga alvast naar bed. En op zo’n momenten gaat mijn ruzie met God van start. Eén keer in de zoveel tijd is het raak.  Waarom? Bij zulke lieve zorgzame mensen? Die jongens hadden een fantastisch leven in het vooruitzicht in een liefhebbende familie. Mensen vragen me wel eens waarom ik in een God geloof, die dit soort dingen toelaat. Ik heb ook even geen zin meer om mij of hem te verdedigen. Ik voel me ook lam geknuppeld. Ik heb die antwoorden niet…………

Maar dan besef ik dat God die antwoorden misschien ook niet heeft. Ik kan me niet voorstellen dat mijn God zo wreed is, dat dit zijn wil zou zijn. God heeft ons toch geschapen naar zijn evenbeeld? Wij hebben het niet zo gewild en God evenmin. Ik besef wel dat ik iets goed te maken heb. Daarnet ging ik flink tekeer, dat was niet zo netjes. Daarin is God dan weer meer dan menselijk. Onvoorstelbaar groot is zijn liefde.

En daar vraag ik God dan maar om. Kracht voor mij om me niet steeds af te vragen hoe zinloos dit is. Kracht voor ouders die een kind verliezen, om er door heen te komen. Om te genieten van de kindjes die wel nog bij ze zijn. Kracht voor ons allemaal om die vreselijke dingen die ons allemaal overkomen, niet te zozeer te willen begrijpen, maar te zien wat er nog over is om voor te leven.     

Foute buren - april 2007 - mijn eerste column ooitgeschreven

Dinsdagavond ben ik ’s avonds nog wat aan het thuiswerken. Al heel mijn leven ben ik zo iemand die bij het huiswerk maken de tv of radio aan had staan. En dat doe ik nog steeds. Bij toeval begint er net een nieuw programma; “foute buren.” Wat een programma, voer voor de psychologen onder ons en absoluut leedvermaak voor iedereen. De standaard probleemgezinnen worden gedwongen een klein idyllisch dorp te vormen. Dit gaat een maand of twee duren, geloof ik. (ik sla niet alle info op, wanneer ik twee dingen tegelijk doe)

De probleemgezinnen zijn uit het leven gegrepen. Een groep luidruchtige studenten, een gezin met onopgevoede kinderen, een vrouw met 2 dochters en een stuk of 5 honden en zo nog een paar typerende samenstellingen. Zet die in een soort van woonwagenkamp en stel nog een paar leuke leefregels op. Beperkt water en elektriciteit, een roedel tuinmeubelen die ze zelf moeten verdelen en een voorraadkast waarbij ze het eten moeten delen. Ze mogen de producten niet in eigen keukenkastje zetten. (die overigens wel in de caravans zitten waarin ze gaan wonen. Da’s apart, he?) Al na een paar dagen komen de eerste conflicten. Je raad het al, ook dat moeten ze zelf oplossen.

Geweldig programma! Stop alle problemen van de samenleving in één kamp en………

Laat het daarbij! Klaar! Basta! Los het zelf maar op. Ik vind het uitgekookt plan.

Laten we dat ook doen met de voetbalsupporters die het verknoeien voor mensen die wel volwassen genoeg zijn om het verlies van een wedstrijd aan te kunnen. Laat ze in een eigen kampje alles slopen en daar vervolgens een maand blijven. Dan hebben ze ook werkelijk last van de troep die ze maken.

Het leukste lijkt me dat dadelijk blijkt, dat ze dus een voorbeeldige kampje gaan vormen. Dat zonder ingrijpen van overheid, politie of ME gewoon de boel vanzelf gaat lopen. Dat zou een giller zijn. Daar staat Balkenende met zijn normen en waarden verhaal. En hoeft de minister van Binnenlandse Zaken zich ook niet meer druk te maken over het verbeteren van de aansturing van de 26 politiekorpsen in het land. Gewoon een stuk land vrijmaken hekje eromheen. “En daar blijven, net zolang het weer goed gaat.”

Maar da’s te gek. Dat is ondenkbaar in een land als het onze. Ons Nederland waar we trots op moeten zijn. Het land waar je alles moet kunnen zeggen, zonder dat je meteen wordt opgepakt. Het land waar je vrij bent om te gaan en staan waar je wil, zonder dat je bang moet zijn dat je  slachtoffer wordt van een of ander gewelddadig misdrijf. Het land waar we allemaal gelukkig  langs elkaar heen leven, zonder op elkaar te letten. Misschien was God wel de maker van het programma “Foute Buren” en zitten we allemaal in zijn idyllisch kampje………