Eindelijk beroemd - 19 april 2012 - Inzending Metrolezerscolumn

De deur gaat open, alle aanwezigen staan op, beveiligingsmensen zijn alom aanwezig. Je loopt de entree door en je voelt meteen dat alle ogen op je gericht zijn. De verwachtingen zijn gespannen, dit moment draait helemaal om jou. Mensen kennen jou, je bent beroemd! Dit is wat ik wil. Ik wil bekend zijn. Ik wil dat mensen willen luisteren naar wat ik te vertellen heb. En ik heb er hard voor gewerkt, dus ik verdien het ook! Ik heb geld gestoken in het opnemen van een promotiefilm, een netwerk opgebouwd en natuurlijk representatieve kleding gekocht.  Je kunt niet in het openbaar verschijnen in je gewone kloffie. De pers is keihard en ik wil natuurlijk niet met slechte foto’s in de bladen verschijnen. Ik ben anders dan anderen, ik ben Anders.

Jarenlang ben ik bezig geweest om te zorgen dat ik gehoord werd. Ik heb ook echt wat te melden. Mijn mooie Noorwegen verkeerd in groot gevaar. En ik ben erachter wat de oorzaak is van al dat gevaar. Ik heb dit keurig vormgegeven in de vorm van een autobiografie, een manifest en een video. Deze zaken heb ik niet alleen op het internet gezet, maar ook verzonden naar duizenden invloedrijke personen. Ik heb uitgelegd hoe het misgaat in onze samenleving. Maar ook dat het nooit te laat is om het tij te keren. En om niet alleen maar van de zijlijn commentaar te leveren heb ik aanbevelingen gedaan. Hoe we de wereld kunnen verbeteren en kunnen verlossen van het kwaad. Maar het werkte allemaal niet. Ik heb niet één reactie gehad op mijn meesterwerk. Toen wist ik dat ik het groter aan moest pakken. Ik ben een eigen zaak begonnen, om groente te telen en te verhandelen. Een groot pluspunt aan deze onderneming is dat ik probleemloos grote hoeveelheden kunstmest kon binnenhalen. Zonder dat iemand daar vragen over stelde. Ik gebruikte die kunstmest om explosieven te maken.

22 juli 2011 werd mijn dag. Ik heb een bomaanslag in Oslo weten te veroorzaken en een bloedbad aangericht op Utøja. Dat was een opoffering die ik graag maakte. Want ik weet dat iedereen die zo’n daad begaat, door de maatschappij als “gek” wordt bestempeld. Het betekent echter ook dat de komende weken de kranten en nieuwsberichten bomvol over mij zullen staan. Mijn manifest, autobiografie en video zullen door iedereen bekeken gaan worden. Eindelijk krijg ik de aandacht waar ik recht op heb.

Leuk verhuizen - 18 april 2012 - Inzending cursus

“Wat een klus! Wat een gedoe, ik zie er nu al tegen op.” Ik volg een gesprek tussen twee vrouwen op het station. Mijn interesse is gewekt, waar gaat dit over? Wat moet zij gaan doen? De marathon rennen, haar vriend tot de orde roepen, op het werk iemand ontslaan? Maar niks van dit alles. Ze gaat verhuizen.

Het is soms ook best een gedoe. Bijvoorbeeld de wasmachine meeverhuizen.  9 Jaar geleden woonde ik in een duplex woning en wel het bovenste gedeelte. Dus met een trap. De heren uit ons gezelschap waren echter al kapot na dat zij de wasmachine uit de badkamer hadden gesleept, over de wastafel heen. Een vriend van ons had een briljant plan uitgedacht om die machine niet ook nog van de trap af te hoeven  zeulen. In plaats daarvan konden we de machine beter aan zijn eigen kabel door het raam naar beneden laten zakken! “Matrasje eronder, komt helemaal goed,” zo beëindigde hij z’n uitleg. Ik heb het toch maar uit z’n hoofd gepraat.

In 2003 ben ik voor één jaar naar Diemen verhuisd. Toen ik weer wegging uit Diemen, was de verhuizing memorabel. Ten eerste, omdat ik die keer nog ingepakte dozen tegenkwam. Die konden meteen de stort op. Ten tweede, omdat ik door vrienden en familie een jaar geleden was afgeleverd in Diemen en nu door dezelfde groep lieverds weer werd opgehaald. Daar hebben we een weekend de tijd voorgenomen. Stappen, films kijken, lekker eten en drinken. Tot diep in de nacht hebben we gepraat, gelachen en maffe spelletjes gedaan. En dat ze daarna mij en mijn spullen weer mee terug namen, vond ik zo’n mooie symboliek. Verhuizen, makkelijker kun je het niet maken, wel leuker.

Verslaafd aan leren - 11 april 2012 - Inzending Cursus

Gamen heeft een negatieve lading gekregen door nieuwsberichten die melden dat er een gamer is doodgegaan omdat hij niet meer van de bank afkwam om te eten en voor zichzelf te zorgen. Andere berichten gaan meestal over het effect van agressie in games. Ik ben zelf een fervent gamer. In de weekenden beleef ik de meest geweldige avonturen in onbegaanbare omgevingen en uitdagende opdrachten. Zou ik zonder gamen kunnen? Vast wel. Zou ik dat willen? Zeker niet. Ik vind het veel te leuk. Het is een tijdverdrijf voor mij.

Onlangs las ik een artikel over Dr. Howard-Jones. Hij heeft onderzoek gedaan naar dopamine, een stofje dat je lichaam zelf aanmaakt. Dopamine wordt aangemaakt door het beleven van stress, beloningen, plezier en woede. Je lichaam maakt tijdens deze beleving dopamine aan en dit stofje zorgt voor een verhoogde concentratie en vergroot de opname van kennis. Conclusie van het onderzoek: Gamen is voor mensen die dat leuk vinden een beloning. Dus maakt je lichaam dopamine aan, wordt je concentratie verhoogd en neem je kennis sneller en beter op.

Toen ik 12 jaar was (1992) was mijn Cito-uitslag net genoeg om vbo aan te kunnen. Mavo was niet denkbaar. Uiteindelijk heb ik mijn vbo, mbo en hbo diploma weten te halen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe me dat gelukt is. Leerkrachten van vroeger kijken me verbaasd aan als ze horen dat ik glansrijk een hbo diploma heb weten te behalen. Maar ik ben er nu achter. Vanaf mijn twaalfde kwam er namelijk een Nintendo systeem in huis en heb ik heel wat uurtjes aan Mario Bros avonturen besteed. Dat is na de komst van de pc, de playstation 1, de nintendo wii en de playstion 3 niet verminderd. Dopamine in overvloed.

Ik heb de high-score behaald, met gamen en dus ook door gamen.

Iets met boontjes en loon - 4 april 2012 - inzending cursus

Van de week belandde ik na een rondje zappen bij het programma “Gepest.” Een programma waarin mensen die in hun jeugd gepest werden terugblikken op die tijd en vertellen over hoe dit hun dagelijkse leven heeft beïnvloed. En aan het eind van het programma zien ze een aantal pestkoppen terug. In dit geval geen weerzien met tranen van geluk.


Ik dacht meteen terug aan mijn eigen schooltijd op het voortgezet onderwijs. Ook ik ben gepest. Door een verhuizing moest ik halverwege het tweede schooljaar naar een andere school. Ik had er veel zin in, maar het werd niet zo leuk als ik had gehoopt. Ik werd uitgescholden omdat ik wat dikker ben en destijds had ik ook nog een beugel en bril. Klasgenoten wachten me op na schooltijd, fietsten achter me aan om mijn tas van mijn bagagedrager af te trappen en bedachten allerlei scheldnamen voor me. Het heeft in die mate invloed gehad dat ik lange tijd, ook als volwassene, het veel te spannend vond om langs een groepje te fietsen. Uit angst dat er dingen geroepen werden of dat mijn tas er vanaf zou worden getrapt.


Ik werd tijdens het bekijken van dit programma wel verrast. De pesters die als volwassenen werden geïnterviewd hadden geen idee dat zij daadwerkelijk zoveel indruk hebben gemaakt op het slachtoffer. Zij zagen het niet als gericht pesten. Dat zette me wel aan het denken. Ervaar jij als slachtoffer van pesten wel de realiteit of neem je dingen veel te persoonlijk op?


Ik weet wel dat ik een voldaan gevoel kreeg door te zien dat de pesters uit deze aflevering het in ieder geval niet ver geschopt hebben in het leven. Vroeger of later krijgen dat soort mensen dus toch hun verdiende loon.

Wat is wijsheid? - 24 maart 2012 - Inzending Cursus

Afgelopen weekend zitten mijn vriend en ik op een terrasje als ik een mailtje binnenkrijg via mijn smartphone. Het gaat over een huis wat we volgen op funda.nl. We noemen het ons “dotjeshuis.” De prijs is wederom gezakt en nu is het een prijs waar mijn vriend en ik geen” nee” meer tegen willen zeggen. Meteen nog maar een rondje bestellen om te toosten op dit goede nieuws!


Een lastige kwestie is het wel. We hebben nog twee appartementen die we moeten verkopen. En het nieuws is nog niet erg optimistisch over de huizenmarkt. Neem daarbij de horrorverhalen over mensen die jarenlang met dubbele woonlasten zitten en hierdoor in regelrechte betalingsproblemen zijn gekomen. Een doemscenario waar we niet op zitten te wachten.


Is wijsheid dan altijd kiezen voor de verstandige optie? Mijn ouders hebben tijdens mijn jeugd verschillende huizen gekocht en verkocht. Zij hebben,  zoals meer mensen, keuzes gemaakt die op dat moment niet altijd de verstandigste waren, maar wel het meest passend voor hun situatie op dat moment. Zo hebben zij eens een huis gekocht dat beter bij de grootte van ons gezin paste, maar ook een stuk duurder was. Een aantal jaren erna moest het echter door omstandigheden verkocht worden en door de druk die was ontstaan hebben mijn ouders niet eens quitte kunnen spelen. Als kind heb ik glorietijden en zuinige tijden gekend. En altijd kwam het wel weer goed, doordat zich nieuwe kansen voordeden.


Terug naar ons “dotjeshuis.”Mijn hart roept heel hard “ja” tegen deze buitenkans, mijn verstand sputtert nog een beetje tegen. Maar we gaan de kans wel wagen en een bod doen. En we hebben voor aanstaande zaterdag een afspraak bij een financieel adviseur gemaakt. Voor de zekerheid…