Camping brandertjes

Wauw, dat ik nog leef. Zo'n bijna-dood ervaring is toch wel heftig, hoor. En het is waar, je weet pas wat je hebt als je het bijna kwijt bent.

In 2009 en 2010 ging ik namelijk met vrienden naar het metalfestival Graspop. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en aangezien ik toch altijd belachelijk vroeg wakker ben, offerde ik me op om de groep te zien van een goeie bak koffie en eieren met spek. Dan heb je natuurlijk gas nodig om te koken.

Ik heb zo'n heel handig kookstel in een koffer aangeschaft. Gasflesje erin en je kan aan de slag. Dat ding heeft een breder oppervlak dan een blauw gasflesje, dus veel stabieler en veiliger, was mijn redenering. Maar niks veilig! Ik ben door het oog van de naald gekropen, blijkt nu. Die dingen ontploffen massaal. Zeker bij langdurig gebruik en ik maar voor tien man eieren bakken 's ochtends. Ik heb mijn vrienden bijna de dood ingedreven. Zo krijgt het gezegde culinaire uitspatting wel een andere betekenis.

Het schijnt door warmte te komen. Geweldig toch! Een gaskookstel wat kan ontploffen bij te veel warmte. Daar is over nagedacht. Een ijsje kan ik om smelten te voorkomen snel opeten en uit de zon houden. Maar niet koken op een gaskooktoestel, dan valt de functie van het beestje wel een beetje weg.

Ik heb de mega ontploffingen gezien tijdens de nieuwsuitzending en ik moet zeggen dat ik mensen ken, die met een bus haarlak, een aansteker en een goeie scheet meer indruk weten te maken. Opvallend vond ik ook wel dat dit nieuws naar buiten komt, zonder dat er huilende consumenten in beeld komen. Geen jammerende campingeigenaren met kraters in hun veld, geen midlife veertiger die de zin van het leven weer ziet, geen mensen zonder ledematen. Niks van dat alles. Er was dus niemand te vinden in Nederland die een dergelijke ontploffing had meegemaakt.

Volgens mij is deze pre-komkommertijd prietpraat veroorzaakt, doordat een paar verveelde Mythbuster-Wannabees bij NWA zin hadden in een nieuwe uitdaging en zijn gaan kijken hoe ze gaskookstellen konden laten ontploffen. Vervolgens moeten ze hun tijd wel bij de baas kunnen verantwoorden, dus dan maar een waarschuwing het land in. Een echte actie volgt er namelijk niet, alleen dat het NWA vindt dat die toestellen niet veilig zijn en dat ze " uit handel genomen zouden moeten worden."

Dus als je dit jaar eens wilt survivallen, is dit kooktoestel een onmisbaar item. Je mag schijnbaar van geluk spreken als je na gebruik nog leeft.

Rpg @Female-Gamers.nl

Wat is jouw favoriete game genre? Ga je voor de actie van shooters, het gruwelen in horror games, of houd je het liever bij schattige spelletjes zoals Animal Crossing? Ik vind heel veel genres leuk om te spelen. Maar wat me niet zo trekt zijn de rpg's (Role Playing Game).

Dat komt denk ik, omdat ik niet zo geduldig ben. Ik heb geen zin om eerst een personage tot in detail te customizen, ik wil geen opdrachten doen voor totaal hulpeloze personages en ik wil me niet aansluiten bij een guild. Daar komt nog bij dat ik eindeloos allerlei powers en skills moet upgraden, maar dat kan pas als je genoeg experience points hebt verzameld. Saai, duurt lang!

Daar word ik toch verdrietig van. Ik speel liever spellen waar tempo in zit en niet al te lang duren. Zo'n 18 uur gameplay vind ik gek genoeg. Uncharted en Resident Evil bijvoorbeeld, gedachteloos maaien zonder me druk te hoeven maken of ik wel genoeg experience verzamel. Het enige wat beter wordt zijn je wapens, maar dat is omdat je simpelweg wapen 1 voor wapen 2 omruilt. Niet in een winkel, maar je blaast zijn eigenaar eerst even uit de weg. Hoppa!

Vijanden omver maaien vind ik altijd een goed idee. Bij Alice: Madness Returns krijg je de tofste wapens voor deze taak. Oke, die kun je wel upgraden en je health trouwens ook. God of War dan, Kratos is toch onoverwinnelijk? Maar inderdaad, zijn health en wapens zijn ook te upgraden.

Ehm, ik kan nog veel meer favoriete titels opnoemen, maar ze hebben bijna allemaal wel een soort upgrade systeem en zodra ik in een spel verschillende outfits kan kiezen, vind ik dat wel een leuk extraatje. Daarbij speel je in iedere game een character, een rol. Het is niet zo dat ik al die heldhaftige daden zelf uitvoer.

Hmm, eigenlijk is iedere game een Role Playing Game. Wauw, dan ben ik toch meer rpg-gamer dan ik dacht.

Mijn vader, de kei

Mijn vader waardeert onze zelfgemaakte cadeaus nog altijd het meest. Voor Vaderdag een versierde steen voor een kei van een vader. Onze kerstballen van stof mochten zonder probleem de boom in. Brievenopeners, asbakken, schilderijtjes. Alles kreeg een ereplaats. Ik heb op de Biologische School gezeten en we maakten een keer zelf een kaasje. En wie at 'm op? Mijn papa. Maar het allerleukst vindt hij een gedicht. (bij ons thuis een "gedichie" genoemd)

Mijn vader is vandaag, 30 april, jarig. Voorheen werden de vlaggen altijd uitgehangen op zijn verjaardag, maar vandaag valt het een beetje tegen. Daarom hoop ik zijn dag toch nog speciaal te maken met een zelfgemaakt gedicht.

Mijn papa is de sterkste van allemaal,
Hij maakte van onze jeugd een te gek verhaal.
Niets is mijn vader te zot,
En hij repareert altijd alles wat is kapot. (Kom, kom, van een kind van 7 vinden jullie zo'n kromme zin ook schattig)
Je opvoedingstactiek was soms wel wat frappant,
Maar als ik er op terugkijk meesterlijk briljant.
Je behoedde ons voor het stappen in een bak met teer,
Wel lachen dat je er toen zelf in stapte, die keer.
Uitleggen kan je ook heel goed,
Maar na de vijftiende keer voordoen, weet ik echt wel hoe ik een luikje verven moet.
Een tuinhuisje bouwen werd tevens dikke pret,
Vooral als je de deur er verkeerd om inzet.
Als ik je aankijk zie ik in je ogen nog altijd een beetje bezorgdheid,
Ik weet het, ook al ben ik inmiddels 34 ik blijf je kleine meid.
Ik zie in je ogen ook veel liefde en vertrouwen in mij,
Daardoor ben ik geworden wie ik ben, want jij bent mijn kei.

Den oude doosch @ Female-Gamers.nl

Ik vraag me al een tijdje af wat er met die dozen is gebeurd, die een jaar of vijftien geleden standaard de verpakking waren van een game. Waarom zijn ze er niet meer?

Wat een plezier was dat vroeger. Je kocht een game en haalde een hoesje uit een kartonnen doos. Een veel te grote kartonnen doos overigens, maar die zagen er gaaf uit. Die liet je dan vervolgens jaren op je kamer staan. Die dozen vormden een verzameling op zich. Waarom zijn ze verdwenen? Ik heb nooit een reden gehoord waarom ze niet meer als verpakking worden gebruikt.

Zou het een financiële reden hebben? Want het is eigenlijk gewoon heel duur verpakkingsmateriaal. Het moest er wel aantrekkelijk uitzien, voor de consument. Een papieren cover in een plastic hoesje zal vast goedkoper zijn. Als je dat voordeel niet doorrekent naar de klant, maak je natuurlijk meer winst.

Of zouden er milieufanatiekelingen zijn opgestaan? Dat er iemand tijdens een vergadering wakker werd en bedacht dat dit wel eens de besparing van het jaar zou kunnen zijn? Dat hij of zij is gaan uitrekenen hoeveel bomen we wereldwijd konden besparen als die kartonnen dozen zouden verdwijnen?

Ik draaf waarschijnlijk door. Misschien is er niet echt een reden waarom de dozen weg zijn. Ik vind het alleen zo jammer, want ik merk dat het een stukje extra plezier opleverde. Dat gevoel herleefde ik toen ik Skylanders begon te spelen. Iedere keer het uitpakken van die figuurtjes, het werd telkens weer eventjes Sinterklaas. Ik heb zelfs een keer een paar figuurtjes laten inpakken als cadeautje. Zogenaamd voor een neefje, maar degene die dubbelveel uitpakplezier had, was ik natuurlijk.

Grappig is dat. In sommige dingen blijven we kleine kinderen. We kunnen allerlei spullen hebben, maar het fijnste is toch nog steeds een kartonnen doos.

Eigen regels

In Amerika was een vader de rotzooi op de kamer van zijn dochter zat. Na een herhaaldelijk verzoek tot opruimen, wat genegeerd werd door dochterlief, heeft paps besloten het eens op een andere manier aan te pakken. Hij heeft alle spullen op de oprit gezet, met een bord erbij. "Hailey, room moved to driveway, clean it next time!" (Hailey, heb je kamer naar de oprit verplaatst, volgende keer opruimen!)

Ik lig over de bank te rollen van het lachen bij het zien van dit bericht. (Was op 't RTL nieuws vanochtend) En moet terugdenken aan mijn eigen kinderjaren. Ook bij ons was er wel eens wat aan de hand en mijn ouders hielden er soms ook wel aparte opvoedingstrategieën op na. Als mijn broers ruzie hadden, zette mijn vader ze op dezelfde kamer. En mijn oudste broer en ik hebben een keer een weekend zonder kamerdeur doorgebracht. Toen wij een keer flink aan het ruziemaken waren en daarbij telkens de deur dichtsloegen, kwam mijn papa rustig naar boven lopen. En schroefde zo onze deuren eruit! We waren onder de indruk en realiseerde ons dat als pap maandag weer ging varen, we het de hele week zonder deur moesten stellen. Dus het hele weekend waren wij poeslief en gelukkig voor ons kregen we de deur terug. 

Ik heb er later wel eens naar gevraagd. Waarom mijn ouders hebben gehandeld zoals ze hebben gehandeld. Mijn vader antwoord altijd steevast: "Ik wilde liever dat jullie samen boos waren op mij, dan waren jullie in elk geval weer vriendjes." En dat is ook precies wat er gebeurde. Mijn broertjes gingen samen zitten spelen en in het geval van de deur bedachten mijn broer en ik een plan om onze deuren weer terug te krijgen. Daarna hebben we ook nooit meer zo heftig ruzie gemaakt.

Misschien kijken mensen raar op van deze momenten, maar voor ons hebben ze prima gewerkt. Ik ben blij hoe mijn ouders het hebben aangepakt en hoe ze ons hebben opgevoed. Ik ben trots op hoe we zijn en in het leven staan, ieder op zijn eigen manier. Ode aan alle ouders die hun eigen regels bedenken en doen wat werkt voor hun kinderen. En dank je wel, papa en mama.

Optreden of aftreden?

Nog geen week na de gemeenteraadsverkiezingen. Er zijn verliezen geleden en zieltjes gewonnen. Logisch. Als mensen hun stem niet aan partij a geven, dan gaat hun stem naar een andere partij. Als ze al stemmen. Ik heb dit jaar even over geslagen, ik ben een beetje politiek moe. Nou ja, eigenlijk ben ik het geklets over de politiek een beetje moe.

Dat partijen proberen mensen voor zich te winnen, snap ik best. Maar durf dan ook eens een duidelijk standpunt in te nemen en daarbij te blijven. De enige die dat doen zijn de SP en de Partij voor de Vrijheid. Ik ben het zeker niet altijd eens met deze partijen. Maar ik denk wel dat als je me een stelling noemt, dat ik je kan vertellen of die partij voor of tegen is. Dan draag je je visie en missie helder naar buiten.

Het is ook wel lastig bij je standpunten te blijven als je moet samenwerken met een andere partij. Je moet dan water bij de wijn doen, dat snap ik best. Maar ik snap ook wel dat mensen erg teleurgesteld worden als ze om bepaalde standpunten op die partij hebben gestemd en diezelfde partij doet dan juist op dat punt concessies.

Mijn ongenoegen komt voort uit hetgeen wat daarna gebeurt. Als je het goed doet val je op. Als je het heel goed doet, staat iedereen te juichen. Maar als je één keer een misstap begaat staat dezelfde menigte je uit te joelen. Als je wint heb je vrienden....

Waarom moet iemand meteen aftreden? Twee jaar na het behalen van de finale, verliest het Nederlands al in een vroeg stadium en de discussies of van Marwijk nog kan aanblijven barsten los. De PvdA verliest een hoop leden en meteen wordt over het aftreden van Samson gespeculeerd.

Ik ben vast te kortzichtig in deze situatie, maar we krijgen zo'n vertekend beeld. Niemand kan of mag meer zijn fouten, nederlaag of gewoon domme pech proberen te verbeteren. Terwijl dat altijd wel gezegd wordt, van fouten moet je leren. Maar dat is niet wat er gebeurt. We zien allerlei bekende mensen fouten maken, maar ze mogen of willen het niet meer recht zetten.

Al is er wel licht aan de horizon. In Roermond is immers degene met de minst schone lei, massaal gekozen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen.

Multiplayers @ Female-Gamers.nl

Vorige week beleefde Titanfall zijn release. Een game waarbij alle aandacht gericht is op multiplayer. Deze game kent namelijk alleen een multiplayer modus en heeft geen singleplayer.

Ik houd van mensen en dingen samen doen. Dat trok me in eerste instantie erg aan in de multiplayer mogelijkheden. Maar met andere mensen gamen is lang niet altijd leuk. Althans het gamen met anderen die ik niet ken. Thuis op de bank met mijn vriend co-op spelen vind ik geweldig. Je kunt makkelijk met elkaar een tactiek afspreken, overleggen wat je wilt gaan doen en elkaar daadwerkelijk helpen.

Mijn eerste ervaring met multiplayer was tijdens een LAN-party. Iedereen zit met zijn eigen PC, we bouwen een netwerk en kunnen gezamenlijk een spel spelen. Quake was toen helemaal hot en in zo’n arena kon je dan met tien man tegelijk rondrennen om elkaar neer te schieten. Dat vond ik dan weer een beetje jammer.

Waarom nou niet met elkaar een gezamenlijk doel voltooien? Daarbij zitten er mensen tussen die het leuk vinden om “de nieuwe” af te knallen. Dat was lekker makkelijk want ik kende de arena nog niet op mijn duimpje. Samenvattend kan ik zeggen dat mijn eerste indruk van multiplayer niet erg positief was.

Waar ik ook moeilijk aan kan wennen is dat gescheld naar elkaar online. Misschien ben ik wat ouderwets, maar waarom moet je meteen iets roepen naar iemand die iets fout doet? Waarom word ik noob genoemd door iemand van dertien? Toen jij nog in de luiers lag, was ik al aan het gamen. Jij noemt mij een noob en weet niet eens wat een Atari is.

Nog zo’n ding waar ik van baal is oneerlijkheid, vals spelen. Als ik een game aan het spelen ben en ik moet mijn kasteel verdedigen, dat mensen mij telkens opnieuw aanvallen. Mensen die level tien zijn en het lollig vinden om de starters van level één aan te vallen. Zo gaat de lol van het spelletje er wel snel af.

 Nee, ik geloof niet dat ik Titanfall ga proberen. Ik houd het wel bij mijn spelletjes die ik offline kan spelen. Lekker thuis op de bank, met alleen ikzelf die het spel kan verprutsen. Kan ik hooguit boos worden op mezelf. En tijdens een potje co-op met mijn vriend geef ik hem gewoon de schuld.

Verspilling

Ik hoop dat ik honderd word en hoop dat de aarde dan minstens ook nog zo lang mee gaat. Ik heb van mijn ouders meegekregen dat je zuinig moet omgaan met dat wat je krijgt. Zo ook met het aardbolletje. 

Papier en glas hielden we thuis netjes gescheiden van het resterende afval. En waar we konden besparen op energie deden we dat. Mijn vader rende vroeger gillend door het huis dat we de lampen uit moesten doen. Ik weet pas sinds kort dat hij het meer zonde van het geld vond, dan van de aarde. Nou ja, bij ons stond het licht in ieder geval niet voor niets aan. 

Ik heb die trend doorgezet toen ik op mezelf ging wonen. Blikjes spoelde ik om, gft werd netjes apart gehouden en eens in de twee weken zet ik in keurige stapels het oud papier aan de straat. En vanaf 2010 mochten we zelfs het plastic gaan scheiden. Er is genoeg kritiek op dat scheiden van afval en het nut ervan. Het kan mij weinig schelen, het scheelt me gewoon lekker veel plek in de afvalbak. Vooral dat plastic. 

Hier in Roermond mochten we het plastic gaan scheiden middels zo'n prachtige oranje container. Wanneer het mij uitkomt, kan ik mijn plastic daar weggooien. In mijn geval is dat één keer in de week. Ik verzamel dat allemaal in mijn boodschappenkar, dus het is wel nodig dat ik iedere week even een bezoekje breng naar die afvalcontainers. 

Dit werkt, dat mag duidelijk zijn. Maar zoals bij meer dingen die goed gaan, moet er wat veranderd worden. Sinds januari 2014 zijn de oranje containers weg en mag je je plastic voortaan één keer in de twee weken in een grote plastic zak aan de straat zetten. Die zakken zijn zo dun, ze scheuren al als je er tegen blaast. En je kunt ze alleen maar verkrijgen bij bepaalde supermarkten. Meteen krijg ik visioenen van mezelf. Balend en scheldend loop ik door het huis, omdat ik weer die zak vergeten ben af te halen. Daarbij is plastic licht, dus bij een straffe wind buiten, moet je wel zorgen dat het netjes blijft liggen. Ik weet niet hoe men dit voor zich ziet. Mag ik de zakken met een tentharing vastmaken dan? Ik woon in de binnenstad. Ik heb geen tuinhekje, waar ik die zak aan kan bevestigen. Bovendien is iedere twee weken wel erg lang. Zit ik twee weken met de zooi in huis. En als ik het een keer vergeet, moet ik weer twee weken wachten. 

Ik snap het niet. Waarom iets veranderen wat juist hartstikke goed werkt? Ik heb nog niemand gehoord die blij is met deze verandering. Daarbij denk ik aan hoeveel dit grapje gekost heeft. Eerst voor duizenden euro's die oranje containers neerzetten, om ze na vier jaar weer weg te halen. Ik ben acuut opgehouden met het scheiden van mijn plastic afval. Ik denk dat ergens hiermee hoop een punt te maken of zo. Dat ze zich na drie maanden afvragen waar al dat plastic blijft. De oranje containers zaten iedere week propvol, maar nu we het ophalen staat er niks. Hoe kan dat? Dan kan er eerst weer een paar keer vergaderd en overlegd worden en misschien wordt er dan iemand wakker en besluit vervolgens om mijn oranje container weer terug te zetten.     

Leiden of lijden?

In Leiden heerst spanning. Om een badmeester. Goed hij was eigenlijk de zwembad baas. Maar nog erger, hij is pedoseksueel.

Ik vind het altijd spannend als mensen meteen gaan roepen dat iemand dood moet. We horen het verhaal maar van één kant, misschien klopt de informatie die naar buiten gebracht wordt niet. Maar in het geval van meneer Larue kunnen we concluderen dat hij niet helemaal kosjer is bezig geweest. 38 Aangiftes en 20 GB aan foto's komen ook niet zomaar uit de lucht vallen.

Hij heeft in 2011 zes jaar gevangenisstraf gekregen en is inmiddels op zoek naar een verblijfplaats. Volgens mijn berekeningen zou hij daar pas in 2017 in kunnen trekken. Ik snap dat je de markt wil verkennen, maar dit lijkt mij wat vroeg. Schijnbaar vinden anderen dat niet, want de discussies zijn al flink aan het losbarsten. Leiden is uitgekozen stad en burgemeester van Leiden durft deze uitdaging aan.

Durft deze uitdaging aan? Een uitdaging vind ik raften zonder peddels, door de mist varen zonder radar of speervangen. Een pedoseksueel in je woonplaats loslaten, vind ik wel een stapje verder dan een uitdaging. Gelukkig ziet de burgemeester dat ook wel in en hij heeft een tegenprestatie bedacht. Mocht Larue de fout ingaan, dan stapt de burgemeester op. Nobel gebaar, de kindjes/slachtoffers zullen dat vast ook vinden.

Ik heb wel eens gehoord dat een hond een kind kwaad aan deed. Het kind werd gebeten door de hond. De hond werd afgemaakt. Hoe kan het dat een dier die een kind aanvalt dat met de dood moet bekopen en een man die kinderen kwaad aan doet zes jaar gevangenisstraf krijgt? Een dier kan niet eens bezwaar maken.

Misschien is dat het. Iemand die stil is zal zijn lot moeten aanvaarden. Iemand die flink tekeergaat krijgt vaak ook nog zijn zin. Larue heeft dat goed aangepakt. Bij het vellen van zijn oordeel is namelijk ook nog rekening gehouden met de psychologische schade die hij opliep, doordat de casus zo veel media aandacht heeft gekregen.

Verzamelbundel 2013 verkrijgbaar als boek

Mijn columns van het afgelopen jaar worden uitgegeven in een bundel. Ik ben zo blij en trots!

Het boek is vanaf 3 maart te verkrijgen via Bullseye Publishing.

Hieronder de kaft van mijn boek.

Betekenis

Een week geleden ontving ik een nieuwsbrief van Selma Foeken. Ze is trainer en geeft trainingen voor trainers. En afgelopen week schrijf ze iets waar ik nog veel over nadenk.

Ze had een drietal vragen die iedere trainer zich zou moeten stellen, bij het schrijven van trainingen. Zodat het voor jezelf scherp blijft wie je bent als trainer en welke klussen bij jou passen. De drie vragen zijn:

Wat wil ik het liefste aan anderen meegeven/ laten zien of laten begrijpen?
Waar wil ik aan bijdragen?
Wat is het verschil dat ik wil maken?

Op dit moment geef ik zelf geen trainingen. Ik ben werkloos en probeer mijn tijd als pauze te gebruiken. Ik denk veel na over wat ik wil en waar ik op mijn plaats zou zijn qua werk. In een wereld waar cijfers steeds belangrijker lijken te worden, lijk ik steeds minder aansluiting te vinden. Ik heb ook van die rare ideeën: luisteren naar je medewerkers, een oplossing zoeken voor je klant ook duurt het dan langer, dat soort dingen. 

Omdat ik veel nadenk over wat nu bij me zou passen qua werk, dacht ik wel ineens dat deze vragen me inzicht konden verschaffen bij het selecteren van functies om op te solliciteren. Mijn antwoorden zijn namelijk:

Ik wil graag aan anderen meegeven dat je maar van één het meest hoeft te houden en dat ben jezelf.
Ik wil bijdragen aan een betere maatschappij.
En het verschil wat ik kan maken is dat ik mensen kan motiveren, goed dingen kan organiseren en altijd mezelf ben.

Ik hoefde niet eens lang na te denken over deze antwoorden. Zo leef ik en dit vind ik belangrijk, alleen ik heb er nooit bij stil gestaan. Nu nog een plekje vinden waar ik met deze punten vooruit kan.

 Bron: http://selmafoeken.nl/2014/01/heb-jij-jezelf-deze-3-vragen-wel-eens-gesteld.html

Vechten als een baas @ Female-Gamers

Ik klem mijn klamme handen  om de controller. Zweet parelt op mijn voorhoofd, terwijl de spanning oploopt.

Ik heb 'm bijna, nog een paar goeie klappen en het is gedaan met ‘m. Na 20 pogingen mag dat ook wel eens en ik ben verder gekomen dan ooit. Het gaat me zeker lukken deze keer. Haha, nu heb ik ‘m echt bijna. Deze aanval moet het worden, want ik heb ook bijna geen health meer. Daar gaan we....... aaaaaaaaah, neeeeeeeee! Weer verloren van die stomme eindbaas. Alweer. That's it, ik kap ermee voor vandaag. Morgen weer een dag.

Of ik het morgen echt nog eens ga proberen, hangt af van hoe leuk het spel van tevoren was. Bij Uncharted 2 was de allerlaatste vijand echt een rotklus, maar toen had ik al bijna het hele spel doorgespeeld en het avontuur was zo gaaf. Dus dan ga ik ervoor. Overigens had ik die eindbaas binnen een poging of zeven naar de eeuwige jachtvelden gestuurd.

Het valt me op dat het bij mij vooral de Japanse spellen zijn, waar ik door dit soort fratsen de brui eraan geef. Waarom maak je de moeilijkheidsgraad in een spel vijf hoofdstukken achter elkaar prima te doen en gooi je 'm dan ineens omhoog? Of dat de levels prima te doen zijn, maar bij de bazen wordt je genadeloos afgemaakt, voordat je doorhebt wat je overkomt.

Ken je die Japanse eindbazen? Je moet eerst zijn schild wegschieten met dat ene speciale geweer (waar je nooit kogels voor vindt), dan kun je 'm met je zwaard in zijn oog raken die slechts 1 keer per tien seconden opengaat. Vervolgens moet je snel via een quick time op zijn rug terecht komen en daar geef je 'm nog een paar rake klappen. Plots draait dat addergebroed zich weer om en mag je die methode een stuk of vijf keer toepassen. Na die vijf keer wordt die baas echt boos en veranderd hij in een monster en mag je uit gaan vinden wat je nu weer moet doen om die gast af te maken. Je health staat echter wel op een derde.  Ik hou van een uitdaging, maar dit soort taferelen ontnemen mij mijn gameplezier.

Ik heb met de feestdagen The Last Story voor de Wii gekregen. Echt een tof spel. Leuke personages en met de classic controller van de Wii is de besturing goed te doen. Ik kreeg hoop. Vanaf hoofdstuk 11 of 12 krijg jij ineens de leiding over de party en moet je de anderen commando's geven. Mijn laatste sprankje hoop was gevestigd op de zelfredzaamheid van de groep, maar dat was tevergeefs. In gevechten wordt het ineens belangrijk dat we gebruik gaan maken van elkaars spreuken. Met als gevolg dat de gevechten tegen grote vijanden ineens niet meer te doen zijn. Superirritant!

Ik ben in huilen uitgebarsten. Waarom de formule halverwege veranderen? Ik kon nog beter leven met Ni no Kuni, daar merkte je tijdens de demo al dat de besturing en gameplay nergens op leek. Dan weet je waar je aan begint. Maar halverwege is puur leedvermaak.

In 2010 speelde ik Castlevania: Lords of Shadow. Geweldig spel, ik heb ‘m uit weten te spelen. Maar als ik ‘m nog een keer speel, stop ik op een gegeven moment. Omdat ik weet dat er vanaf dat moment alleen nog maar onmogelijke levels komen. Maar het feit dat ik ‘m een keer heb uitgespeeld. Ik ben zo trots dat ik het bijna op mijn CV heb gezet. Wat een waanzinnige voldoening kan je toch krijgen als je zo’n moeilijke game hebt uitgespeeld. Zucht, okee. Ik probeer het nog één keertje dan.

Verzamelwoede @ Female-Gamers.nl

Oké, ik kan weer naar de Ikea. Ik heb een grotere kast nodig. Niet voor mijn kleding, maar voor mijn game verzameling.

Ik ben ook zo’n gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil ik graag het spel hebben, maar de spellen zelf zijn het probleem niet. Mijn antennes staan meteen rechtop zodra ik de woorden Collectors Edition hoor. Mijn bankrekening huivert, mijn kast bibbert en mijn hart maakt een sprongetje.

Sinds afgelopen weekend ben ik trotse eigenaar van het masker van Death uit de game Darksiders. Die kan bij de rest van de verzameling. Een geweldig grote draak van Skyrim, een FireFly Pendant van The Last of Us, een Bioshock figuurtje van Big Daddy en nog zo veel meer! En dan tel ik de Skylanders figuurtjes nog niet eens mee. Die zitten heel zielig in een grote koffer. Wel gezellig bij elkaar. 

Waarom ik dit doe? Ik ben gewoon een slachtoffer van de marketingstrategieën, ben ik bang. Het geeft me een onoverwinnelijk gevoel: “Moet je eens even zien wat ik al bij elkaar gespaard heb. Ik heb niet alleen het spel, zoals al die andere stakkers. Nee, nee, ik heb ook gewoon effe het extraatje erbij.” Ik kan ook echt even bij die kast blijven staan, genietend.

Daar moet ik wel iets bij opbiechten. Want mijn financiële overlevingsdrang wint het altijd van al mijn andere gedachten. Dus ik koop deze exemplaren pas als ik ze ergens tweedehands of afgeprijsd zie liggen. Ik ben daarom nog steeds aan het wachten totdat ik de Kratos figuurtje uit God of War Ascension ergens tegenkom.

Grappig dat ik toch verstandiger ben dan dat ik in eerste instantie dacht. Ik blijf ook altijd hoop houden tegen beter weten in. Zuchtend staar ik nog één keer naar de lege plek, die ik gereserveerd heb voor Kratos. Toch maar het Masker van Death daar neerzetten?

Een nieuw jaar

Een nieuw jaar is aan gebroken. We staan stil bij wat we het afgelopen jaar hebben uitgespookt en bepalen hoe we dat het komende jaar beter gaan doen. En natuurlijk goede voornemens; afvallen, stoppen met roken, meer bewegen, meer (of juist minder) tijd met onze vrienden en familie, miljonair worden.

Naast miljonair worden wil ik al jaren wat kilo's kwijt. Zoals half vrouwelijk Nederland. En net zoals half vrouwelijk Nederland ben ik helaas niet succesvol in mijn pogingen. Ik weet ook wel waarom het niet zo goed lukt. In het begin ben ik heel braaf en doe ik precies wat me opgedragen wordt. Wat het ook is dat me verboden of geboden wordt, ik doe het braaf. Ik heb calorieën geteld, aardappels verbannen en smoothies van boerenkool gedronken. Maar na een aantal weken ben ik mijn brave gedrag een beetje moe. Langzaam maar zeker laat ik steeds meer steken vallen en ben ik eigenlijk weer terug bij af.

Meer bewegen dan maar. Helaas heb ik hier net zo'n treurige geschiedenis mee opgebouwd. Ik hou wel van actief zijn; wandelen door het bos, kerktorens bezichtigen, winkelen. Maar sporten is een ander verhaal. Dan moet ik doelloos een rondje fietsen, lopen, of gekke oefeningen doen. Op een gegeven moment was ik al zo lang niet meer naar de sportschool geweest, dat ik toen ik weer een keertje ging bang was dat de dame aan de balie in lachen zo uitbarsten. "Ach gos, ze doet weer een poging."

Toch ga ik weer een poging doen. Want waar ik wel achter ben is dat hardlopen steeds weer terugkomt in mijn hoofd. Het lijkt me heerlijk om te kunnen zeggen: "Ik ga effe een half uurtje hardlopen" en dat dan ook echt doen. Met mijn neus in de wind in plaats van mijn tong op mijn schoenen. In het verleden stopte ik halverwege vanwege een blessure, maar ik heb nu een schema gevonden voor echte beginners. Als ik nu nog een blessure krijg, dan is het wel heel triest met me gesteld.

Een nieuw jaar, een nieuwe poging. Iemand die zo vaak opnieuw begint om een doel te bereiken, wordt vaak gezien als een loser, iemand die niet doorzet. Maar is iemand die telkens weer de moed vindt om opnieuw aan te werken naar een doel, juist niet een doorzetter?