Een wijze les

Ik las laatst een interview met betrekking tot het bezoeken van festivals. Een dochter vertelde dat ze al jaren met haar ouders een festival bezocht. Haar vader had haar een wijze les meegegeven. "Je moet hard studeren, hard werken en hard feesten."

Ik vind het een mooi motto, een mooi doel ook. En tegelijkertijd een lastig te combineren motto. Hard feesten gaat niet vaak samen met de andere twee. Tijdens mijn studententijd ging het nog wel. Eerst heb ik SPW gedaan. Regelmatig heb ik zondagavond tot diep in de nacht concerten bezocht. En de dag erna gewoon weer naar colleges. Hoeveel ik heb opgeslagen van de lessen die dag, is een ander verhaal. Met die houding ging ik naar de Pabo. Maar ik merkte al snel dat ik het niet ging redden als ik zo door ging. Dus wat minder feesten, wat harder studeren. En dan komt het moment dat je het studeren verruilt voor het werken. Ik moet zeggen, het voelde als het einde van een tijdperk. Ik ging graag naar school en ik hoopte dat dit gevoel zo blijven. Maar hard werken en hard feesten lijkt al helemaal niet samen te gaan. Als je een leuk leven leidt, lijdt je werk eronder. En als je privé leven in rook opgaat, is het tijd voor promotie op het werk.

Als ik erover nadenk is het misschien wel een kwestie van die eeuwige lat en hoe hoog je die voor jezelf legt. Ik vind pas dat ik hard studeer als ik alleen maar achten haal of hoger, niet blijf zitten en mijn diploma haal. Op het werk wil ik meteen alles goed doen, iedereen tevreden stellen en fulltime aanwezig zijn. En in mijn vrije tijd kan ik nooit kiezen, ben ik altijd bang dat ik iets mis en wil ik alles meemaken.

En toch lijkt er juist een soort rust te komen uit dit motto. Dat je juist alleen aandacht schenkt aan de dingen die jou verder helpen in je leven. Niet omdat het moet, maar omdat je dat wilt. Ken je verantwoordelijkheden en leef maximaal. Ik kan dit vast, dit is zeker haalbaar. Of leg ik dan weer mijn lat te hoog en ben ik terug bij af?