Mabel

Lieve, lieve Mabel. Vandaag hoorde heel Nederland het nieuws, waar jij zo lang bang voor bent geweest. Vorig jaar het vreselijke ongeluk. En nu nog eens een klap te verwerken. Eigenlijk is Friso twee keer overleden.

En jij weet als geen ander wat je dochters nu moeten doorstaan. Zelf je vader ook op jonge leeftijd verloren. Je kent de pijn, de vragen en het ongeloof. Hoe oneerlijk het is, als je je vader al op vroege leeftijd moet missen. Je komt er door heen, je wordt er sterker door en je gaat anders leven. En hoewel je dit heeft gevormd tot wie je nu bent, wens je het natuurlijk niemand anders toe. Zeker niet je kinderen. Ik hoop dat je troost kunt vinden in die gedachten. Je kinderen kunnen net als jij opgroeien tot fantastische vrouwen, jij weet dat hun kansen niet verkeken zijn. Maar pijn doet het wel.

Momenteel kun je de tv niet aanzetten, of het gaat over jouw liefde van je leven. Speculaties rijzen de pan uit. Wanneer wordt Friso begraven, waar wordt hij begraven? En wordt het een grote ceremonie of juist klein? Ver weg van de camera’s en sensatiezoekers? Zoals jullie samen ook altijd geleefd hebben? Ik zou het gewoon doen.

Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk nu pas kunt beginnen met rouwen. Veel mensen zeggen dat dit te verwachten viel. Maar veel logischer is het om je vast te houden aan het alle sprankjes hoop die je nog over hebt, als het om je man gaat. Je geduld is niet beloond met hetgeen je zou willen.  Lieve Mabel, ik wens je veel kracht en liefde toe. Dat je mag ontvangen wat je nodig hebt van mensen van wie je houdt.