Oké, ik kan weer naar de Ikea. Ik heb een grotere kast
nodig. Niet voor mijn kleding, maar voor mijn game verzameling.
Ik ben ook zo’n gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil ik
graag het spel hebben, maar de spellen zelf zijn het probleem niet. Mijn
antennes staan meteen rechtop zodra ik de woorden Collectors Edition hoor. Mijn
bankrekening huivert, mijn kast bibbert en mijn hart maakt een sprongetje.
Sinds afgelopen weekend ben ik trotse eigenaar van het
masker van Death uit de game Darksiders. Die kan bij de rest van de
verzameling. Een geweldig grote draak van Skyrim, een FireFly Pendant van The
Last of Us, een Bioshock figuurtje van Big Daddy en nog zo veel meer! En dan
tel ik de Skylanders figuurtjes nog niet eens mee. Die zitten heel zielig in
een grote koffer. Wel gezellig bij elkaar.
Waarom ik dit doe? Ik ben gewoon een slachtoffer van de
marketingstrategieën, ben ik bang. Het geeft me een onoverwinnelijk gevoel:
“Moet je eens even zien wat ik al bij elkaar gespaard heb. Ik heb niet alleen
het spel, zoals al die andere stakkers. Nee, nee, ik heb ook gewoon effe het
extraatje erbij.” Ik kan ook echt even bij die kast blijven staan, genietend.
Daar moet ik wel iets bij opbiechten. Want mijn financiële
overlevingsdrang wint het altijd van al mijn andere gedachten. Dus ik koop deze
exemplaren pas als ik ze ergens tweedehands of afgeprijsd zie liggen. Ik ben
daarom nog steeds aan het wachten totdat ik de Kratos figuurtje uit God of War
Ascension ergens tegenkom.
Grappig dat ik toch verstandiger ben dan dat ik in eerste
instantie dacht. Ik blijf ook altijd hoop houden tegen beter weten in. Zuchtend
staar ik nog één keer naar de lege plek, die ik gereserveerd heb voor Kratos.
Toch maar het Masker van Death daar neerzetten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten