Ken je dat gevoel, dat je even niets meer van de wereld begrijpt? Dat je realiteitszin weer danig op de proef wordt gesteld? Het is onbegrijpelijk….. In november 2008 moeten we afscheid nemen van het zoontje van een hele lieve vriendin van me. Brian zal me altijd blijven heugen. Niet heel vaak heb ik dit mannetje gezien, maar hij was die keren die ik hem zag altijd vrolijk en ondernemend. En van de mensen in zijn nabije omgeving heb ik vernomen, dat ie dat altijd was. Het jochie is echter overleden. Het klopt niet, geen enkele ouder zou zijn kind moeten begraven. Dat is gewoon verschrikkelijk. Na een ontwrichte kerst en een wankel begin van het nieuwe jaar, krabbel je leventje weer een beetje op. Tenminste, dat is wat ik denk dat de ouders meemaken. Ik kan en wil niet eens stil staan bij de pijn die dit verlies iedere dag met zich meeneemt. Hoe erg is het dat het noodlot weer toeslaat, in dezelfde familie, zo’n drie en een halve maand later. De zus van die vriendin waar ik het net over had, is ook een goede vriendin van me. Haar jongste zoontje Quint is die ochtend overleden. Verdronken….
Ik huil, ik heb echt bijna een uur achter elkaar zitten huilen. Ik heb mijn vriendin opgebeld en samen zitten we weer te huilen. Na dit gesprek besluit ik dat ik even geen zin heb in alle flauwekul van de Nederlandse televisie. Ik maak een kop thee en ga alvast naar bed. En op zo’n momenten gaat mijn ruzie met God van start. Eén keer in de zoveel tijd is het raak. Waarom? Bij zulke lieve zorgzame mensen? Die jongens hadden een fantastisch leven in het vooruitzicht in een liefhebbende familie. Mensen vragen me wel eens waarom ik in een God geloof, die dit soort dingen toelaat. Ik heb ook even geen zin meer om mij of hem te verdedigen. Ik voel me ook lam geknuppeld. Ik heb die antwoorden niet…………
Maar dan besef ik dat God die antwoorden misschien ook niet heeft. Ik kan me niet voorstellen dat mijn God zo wreed is, dat dit zijn wil zou zijn. God heeft ons toch geschapen naar zijn evenbeeld? Wij hebben het niet zo gewild en God evenmin. Ik besef wel dat ik iets goed te maken heb. Daarnet ging ik flink tekeer, dat was niet zo netjes. Daarin is God dan weer meer dan menselijk. Onvoorstelbaar groot is zijn liefde.
En daar vraag ik God dan maar om. Kracht voor mij om me niet steeds af te vragen hoe zinloos dit is. Kracht voor ouders die een kind verliezen, om er door heen te komen. Om te genieten van de kindjes die wel nog bij ze zijn. Kracht voor ons allemaal om die vreselijke dingen die ons allemaal overkomen, niet te zozeer te willen begrijpen, maar te zien wat er nog over is om voor te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten