Gisteren ontving ik een reactie op een van mijn columns op mijn blog. In één van mijn columns gaf ik aan gelovig te zijn. Via Facebook vroeg iemand mij hoe ik vast kon blijven houden aan het geloof, het geloof geloofwaardig achten, terwijl er zoveel verkeerde dingen gebeuren uit naam van het geloof. Geweld en misbruik zijn twee actuele zaken die hij aanhaalde.
Onze dominee heeft onlangs in een preek uitgelegd, bijna gewaarschuwd, dat de berichten over het misbruik in de katholieke kerk de protestantse kerk ook raken. In december wilde hij een poster, waarin onze kerstmusical werd aangekondigd, ophangen in een plaatselijk opvangcentrum voor thuis- en daklozen. Hij werd weggestuurd omdat de dienstdoende vrijwilliger niks met de kerk te maken wilde hebben, vanwege de verhalen over het misbruik van kinderen. Ik heb daar nooit bij stil gestaan. Dat iemand anders over mij zou kunnen gaan denken, door berichten over andere gelovigen die er vreemde gebruiken op na houden. En als oorzaak of reden het geloof aanhalen. Word ik ineens anders, doordat anderen die tot eenzelfde groep behoren rare dingen gaan doen?
Er zijn zoveel antwoorden op die vraag en er lopen al zo veel discussies over dit onderwerp. Ik heb de vraag op Facebook als volgt beantwoord: “Ik denk zelf dat het geloof is wat je er zelf mee doet. Als mensen het gebruiken om voor zichzelf misbruik, geweld en dergelijke er mee te rechtvaardigen, denk ik dat ze fout zitten.” Hetzelfde als met geld, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten