Van de week belandde ik na een rondje zappen bij het programma “Gepest.” Een programma waarin mensen die in hun jeugd gepest werden terugblikken op die tijd en vertellen over hoe dit hun dagelijkse leven heeft beïnvloed. En aan het eind van het programma zien ze een aantal pestkoppen terug. In dit geval geen weerzien met tranen van geluk.
Ik dacht meteen terug aan mijn eigen schooltijd op het voortgezet onderwijs. Ook ik ben gepest. Door een verhuizing moest ik halverwege het tweede schooljaar naar een andere school. Ik had er veel zin in, maar het werd niet zo leuk als ik had gehoopt. Ik werd uitgescholden omdat ik wat dikker ben en destijds had ik ook nog een beugel en bril. Klasgenoten wachten me op na schooltijd, fietsten achter me aan om mijn tas van mijn bagagedrager af te trappen en bedachten allerlei scheldnamen voor me. Het heeft in die mate invloed gehad dat ik lange tijd, ook als volwassene, het veel te spannend vond om langs een groepje te fietsen. Uit angst dat er dingen geroepen werden of dat mijn tas er vanaf zou worden getrapt.
Ik werd tijdens het bekijken van dit programma wel verrast. De pesters die als volwassenen werden geïnterviewd hadden geen idee dat zij daadwerkelijk zoveel indruk hebben gemaakt op het slachtoffer. Zij zagen het niet als gericht pesten. Dat zette me wel aan het denken. Ervaar jij als slachtoffer van pesten wel de realiteit of neem je dingen veel te persoonlijk op?
Ik weet wel dat ik een voldaan gevoel kreeg door te zien dat de pesters uit deze aflevering het in ieder geval niet ver geschopt hebben in het leven. Vroeger of later krijgen dat soort mensen dus toch hun verdiende loon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten