Plok! Dat is het geluid van mijn telefoon wanneer ik een sms
ontvang. Word ik altijd blij van. Iemand denkt aan je, leuk toch? Nu dacht de
NS aan me. Want ik reis iedere dag met de trein van en naar het werk. En ze
wilden zorgen dat ik ondanks de mega sneeuwstorm die ons land deze week teistert,
morgen toch op tijd op mijn werk kan komen. “Houdt rekening met extra
overstappen lagere reistijd en drukkere treinen.” Lekker dan.
In ieder geval kon ik niet wachten om de dag erna meteen in
het dagblad Metro bij de ingezonden brieven, over het leed van anderen te
lezen. We lijden ook zo onder deze omstandigheden: verkeer lamgelegd,
treinverkeer gestremd en gladde trottoirs. Het is maar goed dat mensen social
media hebben,want je moet elkaar toch laten weten dat het jou erger vergaat dan
de rest van het land. De media draagt daar ook nog wel een paar steentjes aan
bij. “Neem voor de zekerheid dekens en wat te eten en drinken mee in de auto.
Je weet nooit of je vast komt te staan.” En ze hebben gelijk. Het begint hier
steeds meer op Scandinavië te lijken. Die zijn vast ook ooit begonnen met een
laagje sneeuw van 5 cm en toen ging het van kwaad tot erger. Als we die sneeuw
niet de halt te roepen, gaat het helemaal de verkeerde kant op. Aan banden
leggen, tegen optreden en korte metten mee maken. We moeten meteen duidelijk
maken wie hier de treindienst uitmaakt en dat is zeker niet de sneeuw.
Enfin, gisterochtend had ik samen met een collega de reis
onder erbarmelijke omstandigheden (warme trein, zitplaats, 10 minuten vertraging)
weer overleefd van Roermond naar Maastricht. We besloten de reis af te sluiten
door te voet het laatste deel van de tocht af te leggen. Gewapend met snowboots
en pikhouweel baanden wij ons een weg door de sneeuw. Tot we op een veld in een
parkje aankwamen. Een veld vol verse sneeuw. Er was nog niemand doorheen
gelopen. Wij zouden de eersten zijn. We keken elkaar aan met een veelbelovende
blik. Genietend van het geluid van
knarsende sneeuw onder onze voeten, staken we het veldje over. En ineens … Baf!
Sneeuwbal op mijn hoofd. Mijn collega werd onstuimig. En om half 8 ’s ochtends
op een veldje in Maastricht werd het ineens tijd voor een sneeuwbalgevecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten