Toedels (1) - 7 juni 2012

“Honderd jaar en nu al voor de geraniums”, schiet door mijn hoofd. Ik moet lachen om mijn eigen gedachten. Ik heb deze dag wel verdiend. Genieten doe ik van mijn dagjes thuis. Samen met mijn kat, Toedels. Ik krijg een heerlijk kopje van hem.

Toedels is mijn ietwat dikke, rode kater. Een lust voor het oog mag ik wel zeggen. Waar ik ben, is Toedels. Op schoot, op de krant, op mijn laptop. En ook zijn haren zijn overal. Dadelijk hoest ik nog eens een haarbal op. Vroeger ging ik nog wel eens op vakantie. Toedels weet wanneer het weer zover is. Als hij mij mijn spulletjes in een tas zie kiepen, kijkt ie me aan. Zorgelijk, maar vooral met zo’n blik waardoor ik me schuldig van ga voelen. “Laat je me alleen?“ vragen zijn oogjes mij.  En zodra ik weer thuis kom, blijft hij rondjes om me heen draaien. Net zo lang totdat ik ga zitten. Het eerste wat er moet gebeuren, is knuffelen. Ik moet het goedmaken.

Nu ga ik niet meer zo vaak weg en zitten we alle dagen bij elkaar, te genieten van elkaars gezelschap. Rustig slijten we zo onze dagen. Iedere dag krijgt hij heerlijke brokjes, paté catmilk en een stukje worst of kaas, wat ik per ongeluk (ahum) laat vallen. Ieder dag krijg ik een muis of musje. Hij zit er netjes naast met een blik van: “Kijk mij, heb ik speciaal voor jou gedaan.”

De jaren verstrijken en we worden ouder. Ik ga minder weg, jij vangt minder cadeautjes voor me. We blijven steeds meer thuis en doen tukjes in de stoel. Het einde nadert, iedere dag is er eentje minder tot de laatste. Soms denk ik daaraan. Hoe moet het als een van ons het loodje legt? Ik heb al zolang van je mogen genieten en nog ben ik niet klaar om afscheid te nemen. Hoe gaat het dan? Met wie moet ik dan tukjes doen en mijn eten delen? Zijn er in de hemel wel tukjes en maaltijden? Is er wel een hemel?

(zie Toedels 2 voor het vervolg)