Maar dan mag
ik me druk maken om iets totaal anders. De buurt. Men vindt het onverantwoord,
zo’n oude vrouw alleen in huis. Misschien is het maar beter dat ik naar een
verzorgingstehuis ga. “Hoe moet het dan met Toedels?” vraag ik nog. Maar daar
zijn de regels van de laatste rustplek heel duidelijk over. Geen dieren in het
tehuis. Heb ik het daarvoor zo lang volgehouden? Om te eindigen op een plek,
die me het meest waardevolle wat ik bezit van me af willen nemen? Overmorgen
komen ze me halen.
Dan neem ik
een besluit. Het gaat niet door. Ik trek mijn eigen plan. Wie weet wat ze met
mijn lieverd gaan doen. Misschien krijgt ie wel een spuitje. Nou, mooi niet!
Hij een spuitje, ik een spuitje. Ik loop naar de slaapkamer en zie mijn lieverd
liggen. Heel stil ik aai hem, maar het vertrouwde spin-geluid blijft weg. Dan
slaapt hij wel heel diep. Ik ga naast hem liggen op bed. Nog steeds geen
gespin. Ik leg mijn oude hand op Toedels lijf………….
Geen zuchtje
adem gaat meer door zijn lijf. Alsof hij geweten heeft dat we niet lang meer
samen konden zijn. “Niet meer samen, dan niet meer leven”, moet hij gedacht
hebben. Eigenlijk heeft hij gelijk. Ik wil ook niet zonder hem verder. Ik heb
al van zoveel afscheid moeten nemen. Het is wel mooi geweest. Ik neem mijn
lieve schat nog eens goed tegen me aan. De laatste knuffel voor ons beide. En
dan leg ook ik mijn vermoeide hoofdje te rusten.
Als ik mijn
ogen weer open is het toch weer licht geworden. Zo ontzettend licht is het nog
nooit om me heen geweest. Ik kijk en neem de omgeving in me op. De grond waar
ik op sta lijkt op pluizige sneeuw en het is er helemaal niet koud. Ik kan er
op lopen. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ik me tussen de wolken
begeef. Ik loop in een sprookjesachtige, witte omgeving. Heerlijk rustig is het
hier. “Ha, kijk eens deze witte massa heeft zich tot een stoel gevormd.” Ik ga
er lekker inzitten. Het lijkt nu net alsof ik in mijn huiskamer ben, maar het
is wit. En ik mis mijn……
Ineens hoor
ik het heerlijkste geluid van de wereld. Kattengespin! En het klinkt wel erg
vertrouwd. Ik kijk naast de stoelleuning. Twee prachtige, flonkerende
kattenogen in een lekker rood kattenlijf. De liefste ogen die ik in die korte
tijd van slaap, rust of wat dan ook heb gemist. Mijn lieve Toedels is hier en
hij springt zo op de leuning om me een kopje te geven. Hier kunnen we samen tot
in de eeuwigheid tukjes doen en knuffelen. Op ons eigen privé wolkje in de
hemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten